ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ ''ΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ''

ᾨδὴ Ἐννάτη. Εἰς Ἐλευθερίαν στροφὴ α´. Δυστυχησμένα πλάσματα τῆς πλέον δυστυχησμένης φύσεως, τελειώνομεν ἕνα θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον πέφτομεν πάλιν. 5 β´. Ἡμεῖς κατεδικάσθημεν ἄθλιοι, κοπιασμένοι, πάντα ῾νὰ κατατρέχωμεν, ἀλλὰ ποτὲ δὲν φθάνομεν τὴν εὐτυχίαν. 10 γ´. Ἴσως (ἂν δὲν μὲ τρέφῃ ματαία ἐλπίς) εὑρίσκεται μετὰ τὸν θάνατόν μου γλυκυτέρα ζωὴ καὶ μὲ προσμένει. 15 δ´. Ὅμως, διατὶ ἐὰν ἔσπειρε παντοῦ εἰς τὴν οἰκουμένην τὴν χαρὰν μὲ᾿ τὴν θλῖψιν τοῦ ἐπουρανίου πατρὸς τὸ δίκαιον χέρι· 20 ε´. Διατὶ κ᾿ ἐδῶ ὅπου μ᾿ ἔρριψεν εἰς τὴν ἀέριον σφαῖραν, μίαν ῾νὰ μὴν εὕρω τρέχουσαν διὰ μέ, μόνην μίαν βρύσιν παρηγορίας; 25 ς´. Βρύσιν! - Καὶ τὰ θαυμάσια τῆς Ἀρετῆς ἀένναα νερὰ δὲν βλέπω; Χύνονται ποταμηδὸν τρυγύρω μου, τὴν γῆν σκεπάζουν. 30 ζ´. Ὦ θνητοί, ποτισθῆτε. Ἔαν τὸ θεῖον πίετε ρεῦμα, ὁ πόνος μὲ᾿ δάκρυα τὴν τράπεζαν, τὸ στρῶμα σας ἂς βρέξῃ τότε. 35 η´. Ἂς ἔλθῃ τότε, ἂς ἔλθῃ ῾νὰ σᾶς περικυκλώσῃ μὲ᾿ σκοτεινά, βρονταῖα, πεπυκνωμένα σύννεφα ἡ δυστυχία. 40 θ´. Μία δύναμις οὐράνιος εἰς τὴν ψυχήν σας δίδει πτερὰ ἐλαφρά, καὶ ὑψώνεται λαμπρὸν τὸ μέτωπόν σας ὑπὲρ τὴν νύκτα. 45 ι´. Ἀπὸ τὰ ὀλύμπια δώματα δροσερὸν καταβαίνει χαρᾶς, ἐλαίου φύσημα, καὶ στεγνώνει τὰ δάκρυα· τὸν ἵδρωτά σας. 50 ια´. Ἐκεῖ ὅπου ἐπατήσατε ἰδοὺ οἱ καρποὶ φυτρώνουν, καὶ τ᾿ ἄνθη ἰδοὺ σκορπίζουσι τὰ κύματα εὐτυχῆ τῆς μυρωδίας. 55 ιβ´. Τῆς Φιλίας ἡ Χάριτες, καὶ τοῦ Ὑμεναίου, συμπλέκουσι χορῶν πλουσίους στεφάνους· βωμὸν ἔχουν τὸν θρόνον σας καὶ τὸν δοξάζουν. 60 ιγ´. Ἂν εἰς δικαίους ἔλθητε πολέμους, ἢ ἕνα μνῆμα, μνῆμα τίμιον εὑρίσκετε, ἢ τῶν θριάμβων τ᾿ ᾄσματα, καὶ τὰ κλωνάρια. 65 ιδ´. Τὰ πολύχρυσα πέπλα, καὶ τ᾿ ἀρώματα ὁ Πλοῦτος, γλυκὺ ἡ Σοφία τὸ φίλημα σᾶς χαρίζει ἐὰν ἦναι μὲ σᾶς ἡ εἰρήνη. 70 ιε´. Ὦ Ἀρετή! πολύτιμος θεά, σὺ ἠγάπας πάλαι τὸν Κιθαιρῶνα, σήμερον τὴν γῆν μὴ παραιτήσῃς, τὴν πατρικήν μου. 75