Στη νέα σειρά άρθρων παρουσίασης ''Ανθολογία Ελληνικής Γραμματείας'' θα δίνουμε κομμάτια που θεωρούμε ξεχωριστά από έργα Ελλήνων που είναι σίγουρα ξεχωριστά στην οικουμενική μας κοινότητα.
Σαν μια αναμόχλευση ανθών από τη συλλογική μας μνήμη για να θυμόμαστε αυτά που έχουν σημασία τώρα και συνεχώς.
ΟΜΗΡΟΣ
ΙΛΙΑΔΑ Α1-7
Τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού Αχιλλέα,
ανάθεμα τη, πίκρες που 'δωκε στους Αχαιούς περίσσιες
και πλήθος αντρειωμένες έστειλε ψυχές στον Άδη κάτω
ηρώων, στους σκύλους ρίχνοντας να φάνε τα κορμιά τους
και στα όρνια ολούθε -έτσι το θέλησε να γίνει τότε ο Δίας-
από τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυο τους,
του Ατρέα ο γιός ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας.
[μετάφραση Ν.Καζαντζάκης- Ι.Θ.Κακριδής]
ΜΗΝΙΝ ΑΕΙΔΕ, ΘΕΑ, ΠΗΛΗΙΑΔΕΩ ΑΧΙΛΗΟΣ
ΟΥΛΟΜΕΝΗΝ, Ή ΜΥΡΙ ΑΧΑΙΟΙΣ ΑΛΓΕ' ΕΘΗΚΕ,
ΠΟΛΛΑΣ Δ' ΙΦΘΙΜΟΥΣ ΨΥΧΑΣ ΑΙΔΙ ΠΡΟΙΑΨΕΝ
ΗΡΩΩΝ, ΑΥΤΟΥΣ ΔΕ ΕΛΩΡΙΑ ΤΕΥΧΕ ΚΥΝΕΣΣΙΝ
ΟΙΩΝΟΙΣΙ ΤΕ ΠΑΣΙ, ΔΙΟΣ Δ' ΕΤΕΛΕΙΟΤΟ ΒΟΥΛΗ,
ΕΞ ΟΥ ΔΗ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΙΑΣΤΗΤΗΝ ΕΡΙΣΑΝΤΕ
ΑΤΡΕΙΔΗΣ ΤΕ ΑΝΑΞ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΟΣ ΑΧΙΛΛΕΥΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσοχή η ευθύνη των σχολίων βαρύνει το σχολιαστή!