Απο τότε που υπάρχουν οι πρώτες γραπτές περιγραφές πολεμικών συγκρούσεων-πριν 3500 περίπου χρόνια-είναι σαφής η προσπάθεια των στρατιωτικών ηγετών, να συγκροτήσουν ένοπλες δυνάμεις με ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, κάνοντας όσο το δυνατόν αποδοτικότερη χρήση των ανθρώπων και των υλικών μέσων που είχαν στη διάθεση τους.
Σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους μερικοί στρατοί του παρελθόντος αποτέλεσαν λαμπρό παράδειγμα μίμησης σαν εξαιρετικά λειτουργικό σύνολο, η στρατηγική του οποίου κάτω απο την ηγεσία στρατιωτικών ιδιοφυιών έφτασε σε κορυφαία επίπεδα.Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου,οι ρωμαικές λεγεώνες της εποχής της δημοκρατίας και των πρώτων ετών της αυτοκρατορίας,οι Μογγόλοι ιππείς του Τζενγκις Χαν, οι γαλλικές στρατιές του Μεγάλου Ναπολέοντα και ο Γερμανικός Στρατός του40-41.
Απο την άλλη μεριά υπήρξαν ιστορικές περίοδοι όπου οι πολεμικές συγκρούσεις χαρακτηρίζονταν απο μερική έως ολική απουσία στρατηγικής και αποτελεσματικών τακτικών-Μεσσαίωνας-είτε απο σημαντική αναντιστοιχία διατιθέμενων μέσων και τακτικής χρησιμοποίησης τους, με συνέπεια τεράστιες πολεμικές προσπάθειες και ελάχιστα αποτελέσματα[αμερικάνικος εμφύλιος,Α' Παγκόσμιος Πόλεμος]
Σε όλες τις ιστορικές περιόδους ,κυρίως όμως σε κείνες που χαρακτηρίζονταν απο υψηλό επίπεδο κατανόησης των αρχών του πολέμου και αποτελεσματικότητας των τακτικών,συναντούμε μέσα στους αντιστοιχους στρατούς μονάδες ιδιαίτερης μαχητικής αξίας.Οι μονάδες αυτές ,είτε λόγω καλύτερης εκπαίδευσης και οπλισμού είτε λόγω μεγάλης πολεμικής εμπειρίας, αποτελούσαν τη δύναμη εκείνη στην οποία ο στρατιωτικός ηγέτης στηρίζοταν κατα την αποφασιστική στιγμή της αναμέτρησης.
Μονάδες όπως οι Εταίροι του ιππικού του Μ.Αλεξάνδρου, η Μαυρη Λεγεώνα του Ιούλιου Καίσαρα, τα τάγματα των ιπποτών του μεσαίωνα, οι Ελβετοί Λογχοφόροι της αναγέννησης, η αυτοκρατορική φρουρά του Ναπολέοντα, τα Βρετανικά Συντάγματα Φρουράς, απέδειξαν επανειλημμένως ότι μπορούσαν να απορροφήσουν μεγάλη εχθρική πίεση και κατόπιν να επιτεθούν δημιουργώντας στις εχθρικές γραμμές το ρήγμα που θα έκρινε την έκβαση της μάχης.
Η διάκριση αυτών των ομάδων απο τις υπόλοιπες δεν αφορούσε τόσο την οργάνωση ή τις τακτικές τους όσο την αξιοπιστία, τη δυνατότητα να διατηρούν τη συνοχή και τις θέσεις τους κάτω απο το πιο πυκνό εχθρικό πύρ και ένα απαράμιλλο επιθετικό πνεύμα, που επέτρεπε τη δημιουργία ρήγματος στις εχθρικές γραμμές.Τη φύση και το ρόλο των τμημάτων αυτών αποδίδει καλύτερα ο όρος ''επίλεκτες μονάδες''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσοχή η ευθύνη των σχολίων βαρύνει το σχολιαστή!