|
||
Του Άγη Βερούτη
Είδα χθες σε μια πινακίδα, μιας υπό ανακαίνιση πλατείας στην Λεωφόρο Κηφισίας στο Μαρούσι, ότι την ανακατασκεύασαν με προϋπολογισμό λίγο πάνω από 7 εκατομμύρια ευρώ, με 85% πόρους του ΕΣΠΑ και 15% ίδια χρηματοδότηση. Για φρεσκάρισμα 10-12 στρέμματα πλατείας η Περιφέρεια έδωσε περί τα 7 εκατομμύρια ευρώ, ή 583 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο πλάκες πεζοδρομίου και χλοοτάπητα; Ελπίζω κάπου ή κάτι να έχω καταλάβει λάθος... Ελπίζω να είμαι βλάκας, και η αλήθεια να είναι πως εκεί θα φτιάξουν μετά μια βιβλιοθήκη ή ένα παιδικό σταθμό ή κάτι τέτοιο. Ελπίζω κάποιος να με διαψεύσει. Ελπίζω να μην είδα καλά.
Ταυτόχρονα ακούω στο ραδιόφωνο διαφήμιση ότι στο τάδε
νούμερο μπορεί να κλείσουν ραντεβού για δωρεάν εξετάσεις στο ΠΕΔΥ
ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι.
Εντάξει λοιπόν και έκαναν δωρεάν εξετάσεις στα παιδιά τους οι ανασφάλιστοι. Αν κάποιο από αυτά βρεθεί με βαριά αρρώστια, θα εξαρτάται από την καλή διάθεση του δημοσίου υπαλλήλου της τριμελούς επιτροπής που θα αξιολογήσει αν θα του παρέχει τη θεραπεία δωρεάν ή όχι. Από τον ίδιο δημόσιο υπάλληλο που αρνείται να αξιολογήσουν τον ίδιον, αλλά αυτός όπως και τα παιδιά του έχουν αυτόματα ιατροφαρμακευτική κάλυψη από τη στιγμή της γέννησής τους και νωρίτερα. Χωρίς δικαιολογητικά ή αξιολόγηση της κατάντιας τους. Την ίδια στιγμή λένε οι ειδήσεις ότι από τα λιγοστά παιδιά της χώρας κάτω των 6 ετών, που να δουλεύουν κιόλας οι γονείς τους, τα 40.000 θα μείνουν εκτός παιδικού σταθμού το Φθινόπωρο. Προτεραιότητες τσιμέντο. Δευτεραιότητες τα παιδιά των πληβείων. Των πολιτών της β’ κατηγορίας. Χωρίς παιδικούς σταθμούς, ανασφάλιστα παιδιά, αφημένα να ψοφήσουν για την κακή τους τύχη να μην γεννηθούν από γονείς επιβήτορες της ελληνικής κοινωνίας. Αν ξεφύγουμε λίγο από τον βομβαρδισμό των προβλημάτων της καθημερινότητας, και ας δούμε μακροσκοπικά τα θέματα που πρέπει αυτή η χώρα να αντιμετωπίσει για να συνεχίσει να υπάρχει στο μέλλον, πρώτο μακράν έρχεται το δημογραφικό, ανεξάρτητα αν στο μεταξύ έχουμε χρεοκοπήσει ή όχι, αν έχουμε αλλάξει νόμισμα, αν έχουμε καταργήσει τη θητεία στο στρατό ή τη χρέωση στάθμευσης στο κέντρο της Αθήνας. Αν οι πλατείες μας ανακαινίζονται με 583 ή με 50 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο. Ας δούμε κάποια πληθυσμιακά στοιχεία από το 2013: +94.000 γεννήσεις, -112.000 θάνατοι, -52.000 νέοι που μετανάστευσαν εκτός Ελλάδος. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πως -70.000 λιγότεροι άνθρωποι αποτελούσαν την Ελληνική κοινωνία στο τέλος του 2013, από όσοι ήσαν στην αρχή της ίδιας χρονιάς. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το 2013 είναι σαν να ερήμωσαν οι Νομοί Κεφαλληνίας (39.488 κάτοικοι) και Ευρυτανίας (32.053 κάτοικοι). Μια επιδημία χολέρας, ένα τσουνάμι, ένας καταστροφικός σεισμός ή μια απελευθέρωση ραδιενέργειας σε ένα πυρηνικό σταθμό (ευτυχώς δεν έχουμε τέτοιον), πιθανότατα θα είχαν λιγότερα θύματα. Η Συρία έχει τόσα θύματα στα όσα χρόνια βρίσκεται σε εμφύλια σύρραξη. Εμείς είχαμε αυτή τη μείωση πληθυσμού μέσα σε 1 χρόνο. Τον προηγούμενο. Και δεν άνοιξε μύτη... δεν ίδρωσε αυτί! Μια αρμαγεδδωνική είδηση θαμμένη στην άμμο που κρύβει το κεφάλι της η ελληνική κοινωνία σαν στρουθοκάμηλος, για να μην αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματά της. Αν συνεχίσουμε έτσι να μειώνουμε τον πληθυσμό μας, χωρίς επιδείνωση δηλαδή, σε 145,7 χρόνια θα έχω μείνει μόνος μου στη χώρα... Πριν τρία χρόνια, στο κείμενό μου “Η γενοκτονία των Ελλήνων”, έγραψα πως “Κοινωνίες όπου το αναπαραγωγικό δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται ως πρωταρχικό, όπως η άρρωστη δική μας κοινωνία, μαστίζονται από υπογεννητικότητα και γήρανση του πληθυσμού. Οι νέοι άνθρωποι εξαναγκάζονται με οικονομικό αποκλεισμό, απαξίωση και φορο-αφαίμαξη, να απέχουν από την τεκνοποίηση. Το καθεστώς επιβάλλει ένα υπερβολικό κόστος ζωής που, με τους πάσης φύσεως μη παραγωγικούς άμεσους και έμμεσους φόρους, [που] μαζεύουν από την κοινωνία και μετά μοιράζουν στα “δικά τους παιδιά” και στον εαυτό τους οι κυβερνώντες.” Η πραγματικότητα έρχεται αμείλικτη να επιβεβαιώσει τους φόβους μου, προσθέτοντας την παράμετρο της “μετανάστευσης διαφυγής” από το τοξικό για τους νέους περιβάλλον της χώρας μας. Ολοένα και περισσότεροι νέοι ξεκινούν τη διαδικασία της μετανάστευσης αμέσως μετά τις σπουδές τους. Η τάση είναι αυξητική, και αφαιρεί την ζωτικότητα από την κοινωνία και την οικονομία. Με την βεβαιότητα της πολύχρονης ανεργίας ή την υποαπασχόληση σε κλάδο άσχετο με τις σπουδές τους μετά την ολοκλήρωση του πτυχίου τους, αρκετά νέα παιδιά μου γράφουν ότι εξετάζουν την μετανάστευση ως μοναδική ελπίδα για να ζήσουν μια κανονική ζωή. Δυστυχώς δεν έχω πια αντεπιχειρήματα για να τους μεταπείσω.... Είναι ξεκάθαρο ότι στο βωμό της σίτισης των κομματικών στρατών, είτε ως υπάλληλοι κάποιου από τους εκατοντάδες “οργανισμούς φαντάσματα”, είτε ως συνταξιούχοι από τα 45 τους, οι κυβερνώντες των τελευταίων 40 ετών έχουν εξανδραποδίσει την κοινωνία, και την έχουν καταδικάσει σε γηρασμό και παρακμή. Από επιλογή. Όταν φεύγουν οι νέοι όμως, εκτός από τις εισφορές τους και τους φόρους τους, ως χώρα χάνουμε και το πολύ σημαντικό κομμάτι της αναπλήρωσης του πληθυσμού μας. Ένας 30χρονος και μια 28χρονη που αφήνουν την Ελλάδα για να μεταναστεύσουν, εκτός από το brain-drain προκαλούν και υπογεννητικότητα με την μετανάστευσή τους. Εκείνοι είναι που θα γεννήσουν παιδιά, όχι οι 50άρηδες συνταξιούχοι των ΔΕΚΟ. Μόνο που θα τα γεννήσουν σε άλλες χώρες, και θα μεγαλώσουν άξιοι και παραγωγικοί πολίτες άλλων κοινωνιών. Όσο η μετανάστευση των νέων δεν αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και ουσιαστικές ενέργειες από την Πολιτεία των Ελλήνων, τόσο θα επιταχύνεται η πτώση του πληθυσμού, και θα πλησιάζει η κοινωνική κατάρρευση. Όπως οι Αζτέκοι θυσίαζαν τους νέους και καλύτερούς τους στους “θεούς” τους ώσπου κατέρρευσαν ως πληθυσμός και πολιτισμός, έτσι και εμείς επιλέγουμε την τιμωρία όποιου νέου μένει στη χώρα, με ανεργία και με την παραδειγματική του οικονομική δολοφονία, εφόσον αποφασίσει να κάνει παιδιά. Αν όλα τα παραπάνω είναι ακόμα αναστρέψιμα, καθώς δεν έχουν ακόμη φύγει από τη χώρα όλοι οι νέοι της, δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι δεν κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε ή έστω να μετριάσουμε αυτή την αιμορραγία. |
