ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΑΛΙΟ ΜΕΝ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΑΝΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΧΙ ΑΜΕΛΗΤΕΟ

ΔΙ Α Μ Ε Τ Ρ Η Μ Α Μ Α Χ Η Σ

7,62 χιλ. εναντίον 5,56 χιλ.
Στα Φόκλαντ οι Βρετανοί βρέθηκαν να
πολεμούν με τη δική τους έκδοση του FAL της FN,
γνωστό ως LAR και φυσικά στο διαμέτρημα των
7,62 x 51. Πολλοί έσπευσαν να το αποδώσουν στην
πραγματικά αστεία ποιότητα του εγχώριου όπλου
των 5,56 του διαβόητου SA-80.

Κανείς όμως δεν
φάνηκε να προσέχει ότι στην περίπτωση που οι
Βρετανοί ήθελαν άλλο οπλισμό, οι Αμερικάνοι θα
τους εφοδίαζαν άμεσα με τα ήδη αποδεδειγμένης
αξίας Μ16, όπως έσπευσαν να κάνουν και
σε άλλες περιπτώσεις στις οποίες το αγγλικό
υλικό αποδείχθηκε ανεπαρκές, ελαττωματικό ή
ανύπαρκτο. Κάτι τέτοιο δεν έγινε στον τομέα του
φορητού οπλισμού, παρά τα πλεονεκτήματα του
μικρότερου βάρους και όγκου πυρομαχικών σε
μια αρμάδα που επιχειρούσε σχεδόν στην άλλη
άκρη του μεσημβρινού. Γιατί άραγε;

Και φτάνουμε στα αποτελέσματα των
τελευταίων συγκρούσεων.

Το 5,56 ανταποκρίνεται
στις επιχειρησιακές απαιτήσεις στο Ιράκ, με
αντίπαλο τους ξυπόλητους Ιρακινούς που
αντιμετωπίζουν τα δυτικά μηχανοκίνητα τμήματα.

Υπάρχει όμως και το Αφγανιστάν όπου οι
αμερικανικές δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων
προέβλεπαν για ορεινό πόλεμο, λόγω του
τραχέως ανάγλυφου και του διακεκομμένου
εδάφους, ένα πεδίο μάχης με περιορισμένα
τόξα παρατήρησης και βολής, όπου οι κανόνες
ευνοούσαν πάλι το 5,56 σε συγκρούσεις εκ
του σύνεγγυς, όπου η τεχνολογία ανιχνευτικών
συσκευών θα έδινε τεράστιο πλεονέκτημα στους
Αμερικανούς.

Τα συμπεράσματα είχαν προκύψει
από ασκήσεις σε δασώδη ορεινά περιβάλλοντα,
αλλά η τραχύτητα των γυμνών ορέων του
Αφγανιστάν θεωρούνταν τέτοια που περιόριζε τις
αποστάσεις εμπλοκής και έθετε τα παραπάνω σε
ισχύ. Όπως συμβαίνει όμως τις περισσότερες
φορές η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη.

Μετά την πάροδο της πρώτης εβδομάδας
εμπλοκής τους στο Αφγανιστάν, αλαφιασμένοι
Αμερικανοί Πεζοναύτες αιτούνταν χορήγησης
απλών Μ14 (όχι των αντιστοίχων εκδόσεων
Ελευθέρου Σκοπευτού), όπλου όχι μόνο των
7,62 x 51 αλλά και αυστηρά ημιαυτόματου,
χωρίς επιλογή αυτόματης βολής, ούτε σε
προκαθορισμένες ριπές ούτε συνεχούς ριπής!
Εξαγριωμένοι πεζικάριοι και στελέχη των
Ειδικών Δυνάμεων έβλεπαν αφιονισμένους
Ταλιμπάν να πλήττονται από τα ακριβή πυρά
των Μ16/Μ4 με τις φοβερές ασταθείς βολίδες
του πυρομαχικού SS109 και να πέφτουν μετά
από δύο ή τρεις εύστοχες βολές ακόμη και σε
μέσες-μικρές αποστάσεις.

Στα ευρέα πεδία που
παρέχουν οι γυμνές πλαγιές, είτε ήταν ψηλότερα
είτε χαμηλότερα, οι Αμερικάνοι αδυνατούσαν να
αξιοποιήσουν το ότι αντιλαμβάνονταν έγκαιρα
τον αντίπαλο, αφού ήταν εκτός ωφέλιμου
βεληνεκούς. Ειδικά δε σε ανταλλαγές πυρών, η
εκνευριστική –πλην αναμενόμενη από πολλούς
επαΐοντες– έκπληξη ήταν ότι τα ΑΚ-47 των 7,62
x 39 των Ταλιμπάν είχαν πολύ μεγαλύτερο
βεληνεκές, και οι Αμερικάνοι δεν μπορούσαν
να ανταποδώσουν πυρά χωρίς κάλυψη και
υποστήριξη και επίγεια και εναέρια μέσα.
Αυτό που έσωσε τη ζωή πολλών Αμερικανών
στρατιωτών ήταν η θωράκιση σώματος.
Υποστηριζόμενος από πολλά μέσα πυρός,
ο Αμερικάνος στρατιώτης μπορούσε με την
προστασία της θωράκισης να πλησιάσει αρκετά
τον στερούμενο θωράκισης Αφγανό, σε απόσταση
δραστικού βεληνεκούς των όπλων των 5,56,
προτού τα πυρομαχικά κοινής βολίδας των 7,62 x
39 γίνουν αποτελεσματικά κατά της θωράκισης.
Aν και πολλοί Αμερικανοί επλήγησαν από την
κρούση των βαρέων βολίδων στα αλεξίσφαιρα
γιλέκα τους, οι μώλωπες και τα ραγισμένα οστά
δεν επιφέρουν το θάνατο, με αποτέλεσμα να
έχουν σχεδόν μηδενικούς πίνακες απωλειών.

Ερχόμενοι στα καθ’ ημάς, τα πλεονεκτήματα
του 5,56 που αναφέρθηκαν, με την επιπλέον
καλή ελεγξιμότητα όπλου και ριπής, τη βολή
με το ένα χέρι και τη μεγάλη ακρίβεια, έχουν
παρουσιαστεί λεπτομερώς. Σημαντικό είναι
το γιατί ακριβώς απαιτείται η ακρίβεια σε ένα
όπλο για εγγύς αγώνα, στον οποίο όλα έχουν
σχεδιαστεί και αξιολογούνται με βάση το πλήγμα
επί του εχθρού με «λελογισμένη και ελεγχόμενη
διασπορά». Η ακριβής σκόπευση απαιτείται στα
όρια του δραστικού βεληνεκούς ενός όπλου,
για τήρηση του εχθρού υπό πυρ για το μέγιστο
χωροχρονικό διάστημα. Αυτό δεν ακούγεται ως
συμβατό με την προδιαγραφή που προέβλεπε
συγκρούσεις εγγύς εμπλοκής, οι οποίες
υποτίθεται ότι είναι αναπόφευκτες σήμερα και
ως εκ τούτου μας επιβάλλουν την απόκτησή του.
Αν εξετάσουμε όμως από άλλη οπτική γωνία τα
δεδομένα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι
η εξαιρετική καταστροφικότητα των -τεχνολογικά
προηγμένων- βολίδων του φυσιγγίου SS109 (το
τυποποιημένο του NATO) εξ ορισμού αποκλείει
καλές διατρητικές επιδόσεις. Και αυτό διότι ένα
πυρομαχικό είτε σχεδιάζεται για να αποδίδει
επί του –αθωράκιστου– στόχου όλη του την
ενέργεια κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά, είτε
σχεδιάζεται για να διατηρεί αυτή την ενέργεια
μετά την κρούση επί της θωράκισης του στόχου
με τις ελάχιστες ενεργειακές απώλειες ώστε να τη
διαπεράσει και να βλάψει τη μάζα του στόχου που
έπεται της θωράκισης. Είναι λογικό ότι δεν μπορεί
να κάνει και τα δύο. Φυσικά οι συνθήκες υπό
τις οποίες ένα περίβλημα θεωρείται θωράκιση
από τη δυναμική συμπεριφορά του βλήματος ή
εξομοιώνεται με και αντιμετωπίζεται ως τμήμα
της κυρίως μάζας του στόχου είναι πολύπλοκες
και αποτελούν αντικείμενο της επιστήμης της
βλητικής. Αν οι Αφγανοί διέθεταν κυρίως όπλα
των 5,56, οι θωρακισμένοι Αμερικανοί θα τους
«θέριζαν» χωρίς πρόβλημα σε όλες τις εμπλοκές.
Το διαμέτρημα των 7,62 όμως με τις ανώτερες
διατρητικές του ικανότητες εξισορρόπησε, ως
ένα βαθμό, το αμερικανικό πλεονέκτημα της
θωράκισης. Αν λοιπόν θεωρείται λογική η
επιλογή του νέου διαμετρήματος για τις Ειδικές
Δυνάμεις, αλλά και για το Μηχανοκίνητο Πεζικό
που προβλέπεται να εκτελέσει μηχανοκίνητους
ελιγμούς (στιλ ’70-’80) στη Θράκη, μήπως οι
μονάδες των νήσων πρέπει να εξαιρεθούν από
το μέτρο και να διατηρήσουν το 7,62; Αντίπαλός
τους είναι τουρκικές επίλεκτες/ειδικές δυνάμεις
που διαθέτουν θωράκιση σώματος και ικανότατο
ατομικό οπλισμό.
Επίσης, οι συγκρούσεις θα διεξαχθούν σε
σχετικά αναπεπταμένα πεδία που είναι κατάλληλα
για μαζικές αποβάσεις/αεραποβάσεις/ρίψεις
αλεξιπτωτιστών, τα οποία συχνά γειτνιάζουν
με ορεινά ή λοφώδη εξάρματα του εδάφους
που ευνοούν τον αμυνόμενο και συχνά είναι
προετοιμασμένα ή και οχυρωμένα. Οι μεγάλες
αποστάσεις που ορίζουν τους χώρους απόβασης
(αλλά και τις Ζώνες Ρίψης ή τους χώρους
των αεροπρογεφυρωμάτων) ευνοούν τη βολή
σκοπευμένων πυρών από αναγνωρισμένες, αν
όχι προετοιμασμένες θέσεις μάχης σε μέγιστο
δραστικό βεληνεκές, αν φυσικά τηρηθεί η
φονικότητα επί του στόχου, που θα είναι μερικώς
θωρακισμένος. Η χρήση 5,56 θα καταργήσει
αυτό το πλεονέκτημα του αμυνομένου, τη
μακρόθεν σκοπευμένη βολή σε ευρύ πεδίο
ή χώρο ελέγχου του, και θα τον εκθέσει στα
πλεονεκτήματα του επιτιθέμενου (πρωτοβουλία,
αιφνιδιασμός, εστιασμένη υποστήριξη πυρών,
καλύτερη εκπαίδευση) προδικάζοντας πρόωρα
το αποτέλεσμα στις εμπλοκές. Επιπλέον, το
7,62 έχει σημαντικές ικανότητες εναντίον
αθωράκιστου υλικού από σχετικά μικρές
αποστάσεις (στο οποίο υλικό περιλαμβάνονται
οχήματα κρούσης, φορτηγά-οχήματα γενικής
χρήσης, διάφορες κατηγορίες σκαφών, μερικά
ευπαθή σημεία πλοίων και αρκετά ελικόπτερα)
ενώ το διαμέτρημα των 5,56 αδυνατεί να πλήξει
αποφασιστικά λόγω ακριβώς της σχεδίασης που
δίνει βαρύτητα στην εξουδετέρωση ανθρώπινου
στόχου.
Συμπερασματικά, η διατήρηση του 7,62
στις μονάδες Α΄γραμμής ήταν σύμφωνη με το
ελληνικό δόγμα και τις τακτικές επιχειρήσεων.
Ακόμη και στη Θράκη, με τις αναμενόμενες
μηχανοκίνητες επιχειρήσεις, ο Έλληνας
Πεζικάριος είχε ένα όπλο οριακά ικανό εναντίον
Μ113, πρόδρομων μορφών του τουρκικού AIFV
και εναντίον των Akrep και Cobra. Τώρα δεν
έχει καμία. Αλλά εκεί που με κάθε τρόπο πρέπει
να διατηρηθεί το παλαιό διαμέτρημα είναι στις
περισσότερες μονάδες της ΑΣΔΕΝ, ιδίως Α΄
γραμμής, που φρουρούν τα νησιά και άλλους
στόχους ταχυκίνητων, αμφίβιων ή αεροκίνητων
αποβάσεων.

πηγή περιοδικό ΠΕΡΙΠΟΛΟΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2006 13

Για τους Ελευθερους σκοπευτές τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα υπέρ του μεγαλύτερου διαμετρήματος ασυζητητί και σαφώς μεγαλύτερο του 7,62χιλ. αν είναι δυνατόν.