Ο ΜΕΓΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τον μπαρμπα-Γιώργη τον ξέρετε;
Δεν τον ξέρετε!
Αυτός ο άνθρωπος προερχόμενος από το Διακοφτό Αχαΐας, πολέμησε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και στο αλβανικό μέτωπο όπου είχε πάρει φαλάγγι τους ιταλούς και τους αλβανούς μαζί.

Στέλνωντας μπροστά τα πρόβατα προκειμένου να προστατέψει τον λόχο του, ως λοχαγός πλέον, από τα ναρκοπέδια των οπισθοχωρούντων ιταλοαλβανών με αποτέλεσμα κατάφερε να μην χρεωθεί ούτε έναν νεκρό στον λόχο του!!

Έτσι του αποδόθηκε και ο τίτλος του "προβατάρη λοχαγού" Μετά την συντριπτική νίκη μας επέστρεψε νικητής πεζός μέσα στην βαρυχειμωνιά και τα χιόνια που σκέπαζαν τα γόνατα και τη χλένη ΠΕΖΟΣ από την σημερινή αλβανία και αλλοτινή Ελλάς έως την ιδιαίτερη πατρίδα του το Διακοφτό.

Λίγο αργότερα,τον Δεκέμβρη του 42, όντας πρωταγωνιστής μαζί με την άλλη την αξιομνημόνευτη Έλλη Λαμπέτη στην πρώτη τότε της παρουσία με τον Θίασο Κοτοπούλη στο έργο "Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο" του Γκέρχαρντ Χάουπτμαν, σε Αθηναϊκό θέατρο, ο μπαρμπα-γιώργης, αν και πρωταγωνιστής αρνήθηκε να λάβει τα συγχαρητήρια από τον Γερμανό έπαρχο στην Αθήνα, αψηφώντας υποδειγματικά και κατ επανάληψη τις επιπτώσεις που θα μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει....
Αυτά για τον Μπαρμπα-Γιώργη....
Τώρα αναλογισθείτε και τα απολειφάδια, αυτά τα εκβλαστήματα τα οποία θεωρούνται σήμερα πρώτο πλάνο στην τηλεόραση και το θέατρο...

πηγή:
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10153717930372002&set=a.42749727001.51796.706647001&type=3&theater

7976 ΑΤΑΦΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 40 ΡΩΤΑΝΕ ΓΙΑΤΙ;

Ανοιχτή παραμένει η εθνική εκκρεμότητα των 7976 "άταφων" πεσόντων στη Βόρεια Ήπειρο κατά το έπος του 1940. Επί 76 χρόνια, διάσπαρτα οστά βρίσκονται στα πεδία των μαχών και σε ομαδικούς τάφους.

Μετά από επίπονους αγώνες, το εθνικό αυτό χρέος φάνηκε να δρομολογείται με τη σχετική συμφωνία στις 09/2/09 μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας για την αναζήτηση, ταυτοποίηση και ενταφιασμό των Ελλήνων πεσόντων στρατιωτικών. Για το σκοπό αυτό συστάθηκε μικτή επιτροπή Ελλάδας και Αλβανίας, η οποία συνεδρίασε μόνο μια φορά έως σήμερα και καμία από τις αποφάσεις που ελήφθησαν δεν έχει υλοποιηθεί.

Παρά την καθοριστική παρέμβαση του τέως αντιπροέδρου της Βουλής των Ελλήνων κ. Σούρλα, τις επανειλημμένες κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις από μέλη της εθνικής αντιπροσωπείας και ακολούθως τις σχετικές επισημάνεις της Ελληνικής Πολιτείας προς την αλβανική πλευρά, ουδεμία θετική εξέλιξη δεν προέκυψε έως σήμερα.

Στο εθνικό αυτό ζήτημα-χρέος για την Ελλάδα, παρέμβαση έκανε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος προς τον Πρόεδρο του Αλβανικού Κοινοβουλίου κ. Μετά κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη γείτονα χώρα.

Επειδή ο σεβασμός στους νεκρούς των μαχών αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό όλων των λαών και των πολιτισμών, ιδίως των Ελλήνων,

Επειδή στενεύουν τα χρονικά περιθώρια άντλησης πληροφοριών από υπερήλικες βορειοηπειρώτες για τους προσωρινούς τάφους των πεσόντων,

Επειδή για την διατήρηση των σχέσεων καλής γειτονίες απαιτείται τήρηση των κανόνων διεθνούς δικαίου και εφαρμογή ων δεσμεύσεων που κάθε μέλος αναλαμβάνει, ιδιαίτερα τώρα που η γειτονική χώρα επιδιώκει την ένταξή της στην ΕΕ και επιζητά την ελληνική βοήθεια,

Ερωτάται ο υπουργός:

1. Γιατί δεν υλοποιήθηκε καμία από τις αποφάσεις που ελήφθησαν από τη μικτή ελληνο-αλβανική επιτροπή;

2. Σε ποιες ενέργειες σκοπεύετε να προβείτε ώστε να τεθεί εκ νέου και πιο αποτελεσματικά το ζήτημα της δημιουργία στρατιωτικού κοιμητηρίου στην Κορυτσά;

[Ανοιχτή επιστολή Βουλευτών στον υπουργό Άμυνας]

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ

Το Σύμβολο της Πίστεως του Ορθόδοξου Χριστιανού Έλληνα

1. Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.

2. Καί είς ενα Κύριον Ιησούν, Χριστόν, τόν Υιόν τoυ Θεoύ, τόν μονογενή, τόν εκ του Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων των αίωνων. Φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου ποιηθέντα, ομοούσιον το Πατρί, δι' ου τά πάντα εγένετο.

3. Τόν δι' ημας τούς ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών καί σαρκωθέντα εκ Πνευματος 'Αγίου και Μαρίας της Παρθένου καί ενανθρωπήσαντα.

4. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημων επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα καί ταφέντα.

5. Καί αναστάντα τήν τρίτη ημέρα κατά τάς Γραφάς.

6. Καί ανελθόντα εις τούς ουρανούς καί καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.

7. Καί πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζωντας καί νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.

8. Καί εις τό Πνευμα τό 'Αγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν,τό εκ του Πατρός εκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υιω συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλήσαν διά των Προφητών.

9. Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν καί αποστολικήν Εκκλησίαν.

10. Ομολογω εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.

11. Προσδοκω ανάστασιν νεκρων.

12. Καί ζωήν του μέλλοντος αίωνος. 'Αμήν.


Η μορφή του στη δημοτική:

1. Πιστεύω σε ένα Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα, δημιουργό του ουρανού και της γης, όλου του ορατού και αόρατου κόσμου.

2. Πιστεύω και σε ένα Κύριο, τον Ιησού Χριστό, τον γιο του Θεού το μονογενή, που γεννήθηκε από τον Πατέρα προαιώνια. Φως από το φως, αληθινό Θεό, που γεννήθηκε και δε δημιουργήθηκε, ομοούσιο με τον Πατέρα, δια του οποίου Ιησού όλα δημιουργήθηκαν.

3. Αυτόν που για μας τους ανθρώπους και για τη σωτηρία μας κατέβηκε από τους ουρανούς και σαρκώθηκε από το Άγιο Πνεύμα και την Μαρία την Παρθένο και έγινε άνθρωπος.

4. Και που σταυρώθηκε προς χάρη μας επί Ποντίου Πιλάτου και θυσιάστηκε και ενταφιάστηκε.

5. Και που αναστήθηκε την Τρίτη ημέρα σύμφωνα με τις Γραφές.

6. Και που ανέβηκε στους ουρανούς και κάθεται δεξιά του Πατέρα.

7. Και που πάλι θα επιστρέψει με δόξα για να κρίνει ζώντες και νεκρούς, του οποίου η βασιλεία δε θα έχει τέλος.

8. Πιστεύω και στο 'Αγιο Πνεύμα, το κύριο, αυτό που δίνει ζωή, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, αυτό που μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό συμπροσκυνείται και συνδοξάζεται, το οποίο μίλησε με το στόμα των προφητών.

9. Πιστεύω, στην Εκκλησία που είναι μία, αγία, καθολική και αποστολική.

10. Ομολογώ ένα βάπτισμα για τη συγχώρεση Των αμαρτιών.

11. Περιμένω με ελπίδα την ανάσταση των νεκρών.

12. Και τη ζωή στη μέλλουσα βασιλεία του Θεού. Αμήν.

Ανάλυση του Πιστέυω:
Είναι δυνατό να πιστεύουμε κάτι που αγνοούμε είναι δυνατό να παπαγαλίζουμε κείμενα που η σημασία τους για τη ζωή μας είναι καταλυτική και να μην ξέρουμε τι αυτά προσπορίζονται και τι νοήματα εκφράζουν;

Κι όμως είναι!
Το κάνουμε για όλους τους τομείς του πολιτισμού ανεξαιρέτως.
Καιρός να το αλλάξουμε και να προχωρήσουμε μπροστά στην υλοποίηση αυτών που με τα λόγια υποστηρίζουμε και με τα έργα παραλείπουμε .

Θα διαπιστώνετε κι εσείς ότι υπάρχουν λεπτές έννοιες και χρειάστηκε πολύ μεγάλη προσοχή στην επιλογή των λέξεων που αποτελούν το Πιστεύω.

Θα θέσω μερικά ερωτήματα που προσωπικά με προβληματίζουν κάθε φορά που το βλέπω και θα δώσω τις προσωπικές μου απαντήσεις με πιθανή την πλάνη.

Εξάλλου αυτό που λέμε εδώ είναι:
-Δείτε το, σκεφτείτε το, ψάξτε το, έχει σημασία και δίνει φως στη ζωή μας και είναι τόσο κοντά, τόσο φανερό που το παραβλέπουμε.

Ας το εξετάσουμε λέξη προς λέξη πρόταση πρόταση.Ας ξεδιαλύνουμε τα συμπυκνωμένα μηνύματα και νοήματα του.

Αυτά όλα τα θέματα αποτελούν διακρίσεις και εξειδικεύσεις με θεολογικό και ιστορικό περιεχόμενο, εμείς απλά επιδιώκουμε να κατανοήσουμε το θεολογικό χαρακτήρα και το ιστορικό του υπόβαθρο μέσα από τα αναγνώσματα των ειδικών και να το εξηγήσουμε.
Η ορθή εξήγηση προϋποθέτει την ορθή κατανόηση.
Ότι το προσπάθησα σας το βεβαιώνω, αν τώρα τα κατάφερα θα το κρίνουν οι ειδικοί από τους αναγνώστες, που επιζητώ να με διορθώσουν από τις πιθανές πλάνες.
Περιοριζόμαστε απλά στην θέση που η μη εξειδικευμένη μας γνώση μας αφήνει να διακρίνουμε.

Ας δούμε λοιπόν κι ο Θεός βοηθός:

1. Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.
1. Πιστεύω σε ένα Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα, δημιουργό του ουρανού και της γης, όλου του ορατού και αόρατου κόσμου.

Γιατί καταρχήν ένα θεό κι όχι μία θεά ή ένα θείο ον;
Επειδή το αρσενικό γεννά-δημιουργεί και το θηλυκό τίκτει και τα δυο απαραίτητα για τη ζωή, το καθένα όμως στο ρόλο του όπως γίνεται αντιληπτός από ανθρώπους, όλους σχεδόν τους ανθρώπους.
Το ουδέτερο στη γλώσσα μας είναι το ατελές, το ασχημάτιστο άρα δεν μπορούμε να πούμε για τη δημιουργία πως προέκυψε από κάτι ατελές, ανώριμο, ασχημάτιστο λέμε το παιδί, το αγόρι, το κορίτσι.
Ως εκ τούτου προτιμήθηκε αιώνες πριν  το ανθρωπομορφικό, αρσενικό γένος και μάλιστα με την ιδιότητα του Πατέρα, του Παντοκράτορα βασιλιά, του Δημιουργού του παντός, ως εύληπτος διδακτικός τακτικισμός για να περάσουν με μια εικόνα όλες οι ιδιότητες του, αυτές που αφηρημένες γίνονται κατανοητές μόνο από φωτισμένους θεολόγους.
Το Πιστεύω ή Σύμβολο της πίστεως μοιάζει με ένα εικόνισμα φανερό σε όλους [μωρά, παιδιά, ενήλικους, ηλικιωμένους μορφωμένους αμόρφωτους] και θεολογικά ακριβές ταυτόχρονα.

2. Καί είς ενα Κύριον Ιησούν, Χριστόν, τόν Υιόν τoυ Θεoύ, τόν μονογενή, τόν εκ του Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων των αίωνων. Φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου ποιηθέντα, ομοούσιον το Πατρί, δι' ου τά πάντα εγένετο.
2. Πιστεύω και σε ένα Κύριο, τον Ιησού Χριστό, τον γιο του Θεού το μονογενή, που γεννήθηκε από τον Πατέρα προαιώνια. Φως από το φως, αληθινό Θεό, που γεννήθηκε και δε δημιουργήθηκε, ομοούσιο με τον Πατέρα, δια του οποίου Ιησού όλα δημιουργήθηκαν.

Στην ίδια μορφή διδαχής μέτοχος και ο Κύριος δηλαδή το ιστορικό πρόσωπο ως άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός, ως γιος του πατέρα παντοκράτορα δημιουργού του παντός,
μάλιστα μονογενής υιός για να μην μπλεκόμαστε με άλλους δήθεν υιούς του θεού, που γεννήθηκε προ πάντων των αιώνων δηλαδή
πνευματικό διαχρονικό ον,
ον άυλο σαν το φως που προέρχεται από το φως,
Θεό αληθινό, από θεό αληθινό γεννημένο κι όχι υποδεέστερο πλάσμα του, αλλά από την ίδια θεϊκή ουσία, μέσω της οποίας έγιναν τα πάντα.

3. Τόν δι' ημας τούς ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών καί σαρκωθέντα εκ Πνευματος 'Αγίου και Μαρίας της Παρθένου καί ενανθρωπήσαντα.

3. Αυτόν που για μας τους ανθρώπους και για τη σωτηρία μας κατέβηκε από τους ουρανούς και σαρκώθηκε από το Άγιο Πνεύμα και την Μαρία την Παρθένο και έγινε άνθρωπος.

Αυτόν που για μας τους ανθρώπους και για τη δική μας σωτηρία από τα λάθη, και τα πάθη μας, κατέβηκε από τους ουρανούς από την άυλη και άχρονη αιθέρια ύπαρξη του, που με μια παρομοίωση τη λέμε ουρανούς, και σαρκώθηκε από άγιο πνεύμα και τη Μαρία την παρθένο και έτσι θαυματουργικά, γιατί πως μπορεί να γονιμοποιηθεί μια παρθένος και μάλιστα με άγιο πνεύμα, έγινε άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων. Άρα ο Χριστός δεν είναι απλά ένας φωτισμένος άνθρωπος όπως σε άλλες υποτιθέμενες εκκλησίες ισχυρίζονται, αλλά θαυματουργικά έγινε άνθρωπος.Για τους ορθόδοξους το θαύμα είναι πολύ σημαντικό στοιχείο και θα το δούμε και παρακάτω.

4. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημων επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα καί ταφέντα.
4. Και που σταυρώθηκε προς χάρη μας επί Ποντίου Πιλάτου και θυσιάστηκε και ενταφιάστηκε.

Σταυρώθηκε για μας, συγκεκριμένα επί Ποντίου Πιλάτου όχι γενικά και αόριστα, και έπαθε και τάφηκε.Ο Χριστός σαν ιστορικό πρόσωπο αποδεικνύεται ότι υπήρξε την εποχή του Ποντίου Πιλάτου και ότι θυσιάστηκε οικειοθελώς και πέθανε μαρτυρικά αφού βασανίστηκε και σταυρώθηκε, ενταφιάστηκε φυλασσόμενος.

5. Καί αναστάντα τήν τρίτη ημέρα κατά τάς Γραφάς.
5. Και που αναστήθηκε την Τρίτη ημέρα σύμφωνα με τις Γραφές.

Αναστήθηκε την τρίτη ημέρα όπως λένε οι γραφές, η ανάσταση του Χριστού περιγράφεται και στις Σίβυλλες των Ελλήνων και στους Γαλιλαίους προφήτες της παλαιάς διαθήκης και προφανώς η Ανάσταση του είναι ένα ακόμη και μάλιστα το σημαντικότερο θαυματουργικό γεγονός.

Γιατί αλλιώς δεν ήταν θεός, όπως λέγαμε πριν, αλλά ένας ακόμη απλός άνθρωπος.

6. Καί ανελθόντα εις τούς ουρανούς καί καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.
6. Και που ανέβηκε στους ουρανούς και κάθεται δεξιά του Πατέρα.

Αντιθέτως ο Χριστός δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος αφού ξαναπήρε την άχρονη και άυλη αιθέρινη πνευματική μορφή του, με την ανάσταση του και ανέβηκε στους ουρανούς λέει η παρομοίωση, και μάλιστα συνεχίζει στη διδακτική εικόνα, έκατσε εκ δεξιών του πατρός όπως κάθεται ένας πρίγκηπας δεξιά του θρόνου του βασιλιά πατέρα του. Προφανώς ούτε ο Ιησούς είναι πρίγκηπας ούτε συννεφάκια περιτριγυρίζουν το θρόνο του Πατέρα του ούτε κι ο θεός βασιλιάς, όλα αυτά είναι απλοϊκές διδακτικές τακτικές κατανόησης του άυλου και απροσπέλαστου στο νου με κάτι γνώριμο και κάπως ανάλογο αυτού που θέλουμε να πούμε.

7. Καί πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζωντας καί νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.

7. Και που πάλι θα επιστρέψει με δόξα για να κρίνει ζώντες και νεκρούς, του οποίου η βασιλεία δε θα έχει τέλος.

Και θα έρθει πάλι με δόξα αυτή τη φορά όχι όπως την προηγούμενη για να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, η βασιλεία του δεν έχει τέλος. Οπότε μην επαναπαύεστε μπορεί να σας βρει ζωντανούς ή νεκρούς, και η διάρκεια δεν έχει τέλος σε αυτού του είδους τη βασιλεία την άυλη και άχρονη.

Ο Χριστός θα επιστρέψει με δόξα δηλαδή πασιφανώς κι όχι κρυφά θα το αντιληφθούν άπαντες πιστοί και μη. 

Για την κρίση αυτό δεν σημαίνει ότι θα στηθεί δικαστήριο αλλά ότι ο καθένας που δημιουργούσε με βάση τις αξίες προσμετράται σαν δημιουργικό υλικό κατά τα πρότυπα του Χριστού ενώ τα υπόλοιπα είναι αμελητέα και άχρηστα κατάλοιπα.

8. Καί εις τό Πνευμα τό 'Αγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν,τό εκ του Πατρός εκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υιω συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλήσαν διά των Προφητών.
8. Πιστεύω και στο 'Αγιο Πνεύμα, το κύριο, αυτό που δίνει ζωή, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, αυτό που μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό συμπροσκυνείται και συνδοξάζεται, το οποίο μίλησε με το στόμα των προφητών.

Πιστεύουμε και στο πνεύμα το άγιο το κύριον που το μάθαμε ως ζωοποιό και ιστορικά από τον Ευαγγελισμό, στη βάπτιση του Χριστού στα θεία Θεοφάνια, και το οποίο μαζί με τον πατέρα και τον υιό το προσκυνάμε και το δοξάζουμε επίσης, πρόκειται για αυτό που έλεγαν οι προφήτες.

9. Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν καί αποστολικήν Εκκλησίαν.
9. Πιστεύω, στην Εκκλησία που είναι μία, αγία, καθολική και αποστολική.

Λένε κάποιοι:
''Πως γίνεται να πιστεύουμε ότι η Εκκλησία μας των ορθοδόξων έχει την μοναδική αλήθεια; Ειδικά  αφού ούτε μια, ούτε καθολική, ούτε αγία είναι;''
Είναι όντως έτσι;
Ας το εξετάσουμε:
Λέμε η αλήθεια είναι μία, Μία σωστή ορθή άποψη μπορεί να υπάρχει, το αν την κατέχουμε εμείς είναι άλλο θέμα, θα το δούμε παρακάτω, αλλά πάντως Μια η αλήθεια.
Άρα το Μια ευσταθεί από την άποψη του ορθού όσες κι αν είναι οι υπόλοιπες λίγο ή πολύ λανθασμένες ομολογίες αιρέσεις κλπ.
Καθολική είναι;
Λένε μερικοί:
''Μα πως είναι καθολική, υπάρχουν τόσες άλλες: η καθολική ,η διαμαρτυρόμενων η ευαγγελιστών, οι αγγλικανοί κλπ ''
Αν είναι μια η αλήθεια είναι και καθολική, αλλιώς μερική αλήθεια δεν είναι αλήθεια, αλλά πλάνη, ώστε όλοι οι άλλοι είναι όπως είπαμε σε πλάνη μικρή ή μεγάλη ασχέτως κι άρα δεν πρόκειται για μέρη της εκκλησίας ούτε πολύ περισσότερο για εκκλησίες.

Αν κατέχουμε εμείς την αλήθεια τότε είναι Μία και Καθολική εκκλησία η δική μας και μόνον, ενώ αν δεν την κατέχουμε εμείς είναι εκείνη που την κατέχει και η δική μας είναι μια πλάνη μια αίρεση.

Για να δούμε αν κατέχουμε την αλήθεια.
Λένε πολλοί:
''ξέρουμε δα τι είναι και ο κλήρος, απαρτίζεται σε μεγάλο μέρος από άρπαγες και ανήθικους  υποτιθέμενους πιστούς, όπως κι οι απλοί πιστοί που είμαστε αμαρτωλοί και στην ουσία άπιστοι, ούτε ξέρουμε τι πιστεύουμε κι ούτε ξέρουμε τι κάνουμε και τι όχι.''
Ακόμη κι αν ίσχυαν ακριβώς αυτά ένας παραλληλισμός θα μας δώσει την απάντηση στο κατά πόσο οι αδυναμίες των ανθρώπων πιστών και κληρικών μας δείχνουν πως δεν κατέχουμε εμείς την ορθή άποψη για την αλήθεια .
Το καλό σχολείο είναι εκείνο που δείχνει προς την αλήθεια, σε μαθητές και δασκάλους ή εκείνο που βρίσκεται ήδη στην αλήθεια;Υπάρχει εξάλλου το τέλειο σχολείο που να βρίσκεται στην αλήθεια μαζί με μαθητές και δασκάλους;
Η δουλειά του σχολείου αν δεν μπορεί να βγάζει σοφούς είναι να βγάζει φιλόσοφους.
Έτσι και της εκκλησίας ο ρόλος δεν είναι να βγουν όλοι άγιοι αλλά να πλησιάσουν οι πολλοί την αγιότητα και να την αγαπήσουν.
Που αναφέρεται τότε το Αγία αν όχι στους άγιους κληρικούς και λαϊκούς;
Η αλήθεια της εκκλησίας μας που είναι Αγία είναι το δόγμα της, αυτό ισχυριζόμαστε, ούτε πως έχουμε άγιους κληρικούς, ούτε πως οι πιστοί είμαστε άγιοι.
Τι μας κάνει να το ισχυριζόμαστε;
Είναι Αγία η εκκλησία μας επειδή είναι τέτοιες οι ρίζες, το σώμα και οι καρποί της πίστεως μας.
Δηλαδή η ορθή  και πλήρης θεολογική ανάλυση των πιστεύω που στηρίχθηκαν στα γερά θεμέλια της Ελληνικής ηθικής φιλοσοφίας που είχε λεπτολογήσει τα ζητήματα αυτά μέχρι κόμματος, και το κυριότερο τα εφάρμοζε για αιώνες πριν το Χριστό. Προετοιμάζοντας τη ζωή στον ελληνικό κόσμο με τα νοήματα και τις αξίες αυτές για αιώνες αναπτύχθηκαν οι βαθιές ρίζες ενός πολιτισμού που ιστορικά στάθηκε πάντα στη σωστή πλευρά των μαχών, σαν προάγγελος και προφήτης για το χριστιανισμό και τα τέλεια μηνύματα του παραδείγματος πια του Χριστού, των μαρτύρων και αγίων μας βρήκαν άμεσα το χώρο τους.
Οι Σωκράτης, Πλάτων,Αριστοτέλης, Πλούταρχος, Ηράκλειτος και άλλοι, είναι χριστιανοί πριν τον Χριστό και δεν το δίδαξαν με τη θεωρία μόνο αλλά με τη ζωή τους.
Τα θαύματα είναι η χειροπιαστή απόδειξη για την Αγιότητα του σώματος της εκκλησίας και των Αγίων μαρτύρων της.
Τα μυστήρια της γεννούν τα θαυμαστά γεγονότα που λέμε θαύματα.
Θαύματα είναι τα γεγονότα που δεν εξηγούνται με τη λογική και την επιστημονική μελέτη και τέτοια υπάρχουν πολλά στην ορθόδοξη εκκλησία, στο πλέον καλλιεργημένο επιστημονικό κοινό, χώρεσαν  τα θαύματα ακόμη και για τους πλέον δύσπιστους αυτό από μόνο του είναι αξιοθαύμαστο.
Μόνο οι Έλληνες απέδειξαν φιλοσοφικά και με επιστημονικά επιχειρήματα την ύπαρξη του θεού.
Αγία είναι η εκκλησία των ανθρώπων που παλεύουμε να αποτελούμε σύνολο αμαρτωλών μεν που πράττουμε όμως με βάση το άγιο πνεύμα της διδασκαλίας και του παραδείγματος του Χριστού και των μαρτύρων του και δεν δεχόμαστε κανενός αμαρτωλού το αλάθητο ή την πρωτοκαθεδρία.
Αποστολική είναι η εκκλησία επειδή έχει αυτή την κατεύθυνση να υπάρχουν ακόμη και σήμερα απόστολοι του χριστιανικού πνεύματος και όχι ''ιεροί'' κατακτητές και πράκτορες δόλιας εξουσίας.
Αποστολική γίνεται όταν ο καθένας μας είναι απόστολος της πίστεως του Χριστού, φορέας δηλαδή του πνεύματος του, που διαχέει τα μηνύματα του με το παράδειγμα του κι ακόμη καλύτερα, όταν υπάρχουν απόστολοι του μηνύματος αυτού σε ανθρώπους που δεν είχαν την ευκαιρία να το διδαχτούν και παράλληλα δεν θέλουν ''ιεραπόστολους κατακτητές''.

10. Ομολογω εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.
10. Ομολογώ ένα βάπτισμα για τη συγχώρεση Των αμαρτιών.

Πως το βάπτισμα και μάλιστα το μοναδικό οδηγεί στη συγχώρεση των αμαρτιών;
Το βάπτισμα είναι καθορισμός ή επαναπροσδιορισμός μας, ειδικά δε των αξιών και της πορείας που αυτές καθορίζουν.
Δεν μπορεί κανείς να παλεύει ταυτόχρονα σε αντίθετα στρατόπεδα, μα ακόμη κι αν το κάνει -εν αγνοία του- κάποια στιγμή θα βρεθεί στο σταυροδρόμι.
Για τούτο οφείλει να γνωρίζει και τότε να επιλέξει το ένα και μοναδικό που θα καταταγεί και θα υπηρετήσει.
Άρα με προσοχή και περίσκεψη πρέπει να επιλέξει κανείς ένα και μοναδικό πιστεύω και για τούτο το ορθό να εργασθεί επιμελώς.
Γιαυτό εξάλλου ονομάζουμε τη πίστη μας ορθή δηλαδή ορθή δόξα άρα ορθοδοξία.
Η συγχώρεση των αμαρτιών προκύπτει έμμεσα από το βάπτισμα μέσω της επανατοποθέτησης στο δρόμο της δημιουργίας και άρα τον καθαρισμό αποχωρισμό από τα έργα της αποδόμησης.

11. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών.
11. Περιμένω με ελπίδα την ανάσταση των νεκρών.

Γιατί προσδοκώ ανάσταση νεκρών και πως μπορεί να γίνει αυτή εφικτή αφού άλλοι νεκροί καίγονται άλλοι κακοποιούνται και εν γένει διαλύονται τα σώματα τους και τι νόημα έχει να ξανασηκωθούν οι νεκροί από τα μνήματα τους;

Δεν μιλάμε για αυτού του είδους την ανάσταση αφού τα σώματα είναι συνδεδεμένα με το χρόνο κι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω δεν έχει νόημα η επιστροφή του χρόνου γιατί εξάλλου σε ποιό σημείο θα μπορούσε να επιστρέψει και μάλιστα να συνεχίζει αενάως την ύπαρξη αυτή;
Προφανώς λοιπόν η ανάσταση είναι αντίστοιχη με εκείνη του Χριστού που πήρε ξανά την άχρονη και άυλη θεϊκή του μορφή.
Αντιστοίχως το άυλο και άχρονο θεϊκό μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης είναι αυτό που προσδοκούμε να αναστηθεί από την νεκρή φύση και να γίνει μέρος της θεϊκής υπόστασης του κόσμου.
Αν αυτό που μένει είναι ο θάνατος το κενό το τίποτε μόνο, τότε εκείνο που λέγαμε πριν ότι ''μόνο η καλή καρδιά μένει''  δεν θα είχε νόημα.
Ακριβώς όμως επειδή θεωρούμε πως αυτό είναι που έχει μόνο αξία, για τούτο περιμένουμε να πάρει τη θέση στη θεϊκή του φύση όπως ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα.

12. Καί ζωήν του μέλλοντος αίωνος. 'Αμήν.
12. Και τη ζωή στη μέλλουσα βασιλεία του Θεού. Αμήν.

και η ζωή του μέλλοντος αιώνος ευχόμαστε κι πιστεύουμε θα είναι αυτή η σύμπραξη συνύπαρξη με τη θεϊκή φύση του δημιουργού αενάως.

Τι είναι η βασιλεία του Θεού;
για μένα είναι η επικράτηση του πνεύματος της δημιουργίας και των αξιών έναντι στις δυνάμεις της διάλυσης και της αποδόμησης σε κάθε επίπεδο υλικό και άυλο, σημαίνει ειρήνη ηρεμία αγάπη δικαιοσύνη δημοκρατία αλληλεγγύη αδελφοσύνη με ένα λόγο μακαριότητα

ΓΕΝΕΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΚΑΤΑ Y-DNA

Προλεγόμενα
Η αρχαιολογία και η ιστορία στις μέρες μας περνάει στη φάση των γενετικών προσδιορισμών -καθορισμών: χρονικά, τοπικά, φυλετικά και εθνοτικά.
Ας δούμε σήμερα τα στοιχεία που μας επιτρέπουν να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και να αποκομίσουμε μια νέα εικόνα της ιστορίας αλλά το κυριότερο της προϊστορίας των εθνών και του πολιτισμού παγκοσμίως αλλά με έμφαση στον Ευρωπαϊκό και Ελληνικό χώρο.
Εδώ είναι μια περίληψη της τρέχουσας γενετικής γνώσης σχετικά με τις αρχαίες εθνοτικές ομάδες.

Αυτή η μελέτη βασίζεται στην Υ-χρωμοσωμικής απλοομάδων μόνο όπως παρουσιάζεται στην ΕUPEDIA.

Αρχαίοι 'Eλληνες 
Ως Ελληνικό πολιτισμό εννοώ τον Προϊστορικό Πελασγικό Πρωτοελληνικό πολιτισμό 30.000πΧ το συνδετικό κρίκο γενετικά και πολιτιστικά όλων των αρχαίων πολιτισμών του κόσμου, γεγονός που μας εξηγεί και τα εκπληκτικά ύψη που έφτασε.
Ο πολιτισμός αυτός προέρχεται από τους Πελασγούς του Καυκάσου που ανάγονται στο 42.000πΧ [απλοομάδα G].
Ελληνικό χώρο θεωρώ τον Εθνικό χώρο που είναι μικρότερος των φυλετικά συγγενών χώρων πληθυσμών και πολιτισμών που είναι τεράστιος, όπως θα δούμε εκτείνεται σε όλη την περιοχή της μεσογείου φτάνει μέχρι το σύνολο της Ευρώπης την άπω ανατολή και τη βόρειο Αφρική.
Ο χώρος του Ελληνικού έθνους έχει  κοιτίδα του το Αιγαίο την Μικρά Ασία και ειδικά την Ανατολία, ασχέτως κρατικής υπόστασης σήμερα αλλά και τη συνάντηση των αρχαιότερων και μεγαλύτερων πολιτισμών της υφηλίου μέσω των Πελασγών πρωτοελλήνων.

«…Άλλοι λένε πώς οι Πελασγοί, που πλανήθηκαν στους περισσότερους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσότερους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό (Ρώμη) και ονόμασαν έτσι την πόλη από την Ρώμη των όπλων τους…»
 Στράβων, «Γεωγραφικά» Ε” 111,3

Εδώ καταρρίπτεται το νοητικό κατασκεύασμα των Ινδοευρωπαίων και της σκυταλοδρομίας των πολιτισμών: Μεσοποταμία, Αίγυπτος, Ελλάδα και αντικαθίσταται από το συνδετικό κρίκο ανατολής και δύσης τους Πελασγούς πρωτοέλληνες [που έχουν ονομαστεί Άρειοι ή Ινδοευρωπαίοι] οι οποίοι  παίζουν αυτό το ρόλο επανειλημμένα και διαχρονικά στο αμάλγαμα του πολιτισμού όπως θα δούμε.


Εδώ μιλάμε για έθνη φυλές και πολιτισμούς αρχαίους και προϊστορικούς χωρίς ωστόσο να ξεχνάμε τις ρίζες και την ιστορία ή και προϊστορία μας, αντιθέτως αυτές διερευνούμε βασιζόμενοι σε νέου είδους στοιχεία τα γενετικά.
Εδώ εξετάζουμε τα στοιχεία του λεγόμενου Υ-DNA όπως τα δίνει η EUPEDIA.

Από αυτόν το σημαντικότατο άτλαντα των απλοομάδων της ευρύτερης περιοχής Ευρώπης Ασίας Αφρικής και των σχηματισμών φαίνεται ο συνδετικός κρίκος των Πελασγών Πρωτοελλήνων -Ε,G,J,T-με τους υπόλοιπους λαούς των αρχαίων πολιτισμών.


Προσδιορισμός απλοομάδων Y-DNA των αρχαίων Ελλήνων

Παρατηρούμε από το γενικό χάρτη απλοομάδων κατα Υ-dna πως:

Οι Πελασγοί [προέλληνες] χαρακτηρίζονται από την  αρχαία απλοομάδα  G [42.000πΧ]

Το όνομα Πελασγοί  μεταφράζεται σύμφωνα με τους γλωσσολόγους σε ''Άνθος του κλάδου'' ή ''Ανθισμένο κλαδί'' [εγκυκλοπαίδεια Δομή]

Αν δούμε ένα χάρτη με τη διασπορά τους θα καταλάβουμε διαφορετικά πράγματα από ότι ξέρουμε ως τώρα για αυτούς:

Όπως βλέπετε οι Πελασγοί Πρωτοέλληνες -G,E,J,T- [μεταγενέστεροι των Πελασγών προελλήνων] είναι ο συνδετικός κρίκος γενετικός και πολιτιστικός μεταξύ των πολιτισμών του κόσμου και η κοιτίδα τους είναι ο Καύκασος και ο Πόντος  [καθαρή αλποομάδα G] μετά όμως εμπλουτίζονται με J2 στη Μικρά Ασία και την Ελλάδα με Τ [Λέλεγες Κάρες κλπ] και Ε και ακολουθούν η Ιταλία η Γαλλία η Ισπανία όπου με ανάμιξη των ντόπιων φύλων προκύπτουν τα διάφορα έθνη.

Η μίξη των φύλων E,G,J,T αποτελούν του Πελασγούς Πρωτοέλληνες αυτή η μίξη είναι εφικτή από το 30.000 πΧ και μετά, σύμφωνα με το χρονολόγιο των απλοομάδων και βλέπουμε πως η διάχυση σε Ευρώπη Ασία και Αφρική είναι ευρύτατη σημειωτέον πως μόνο η Ελληνική μυθολογία μας δίνει αυτή την εικόνα.

Η διάχυση των Πελασγών Πρωτοελλήνων σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική από το 30.000πΧ και μετά, οπότε είναι εφικτή η συνύπαρξη των απλοομάδων Ε,G,J2,T κατα Υ-dna

Χρονολόγιο των απλοομάδων 42.000- 2.000 π.Χ.

Με βάση τα παραπάνω σημειώνουμε μερικές παρατηρήσεις που θα φανούν χρήσιμες και σε περαιτέρω μελέτη.

1.Οι Μινωίτες έχουν τις εξής απλοομάδες:
E1b1b
G[2a]
J2
I[2a]
R1b-L23
που συνυπάρχουν από το 12.000πΧ ενώ τα αυτόχθονα φύλα ανάγονται στο 26.000πΧ [ως Ε1b1b]

Στην κυρίως Ελλάδα οι Μυκηναίοι ανήκουν στις εξής απλοομάδες:
Ε [v13]
G[2a]
J2
I [2a]
Τ
που συνυπάρχουν από το 10.000πΧ αλλά τα αυτόχθονα φύλα ανάγονται στο 40.000πΧ [ωςΤ]

Ας δούμε όμως σε ανάλυση τις απλοομάδες των Πρωτοελλήνων Πελασγών
δηλαδή την συνύπαρξη G, J, E, T.
Το πότε συναντιούνται το βλέπουμε στο χρονολόγιο: είναι το 30.000 πΧ

Ενώ το πού συναντιούνται γεωγραφικά θα το δείξει το που συνυπάρχουν οι πληθυσμοί με αυτά τα χαρακτηριστικά.

 ο μύθος της Ευρώπης από την Αφρική και του Δία σας θυμίζει κάτι;

 H απλοομάδα J2 ενώνει ανατολή και δύση από το 30.000 πΧ μέσω Μυκηναίων και Μινωιτών που φτάνουν μέχρι την εποχή του χαλκού 1000πΧ περίπου.

 Σημειώστε το J2b ως το πλέον συνδεδεμένο με την τοποθεσία της Ελλάδος και της βορείου Ηπείρου ή Αλβανίας άρα και τη κοινή μας ρίζα το 8.000πΧ τους Πελασγούς Ιλλυριούς.

 Δείτε πως η αρχαία απλοομάδα Τ  [ίσως οι  Λέλεγες, Κάρες κ.α.] συνδέει μέσω του Ελληνικού χώρου την υπόλοιπη Ευρώπη και την Ασία το από το 30.000 πΧ.

 Η διάχυση των Πελασγών στην Ευρώπη και την Ασία πριν από το 40.000 πΧ το βάθος χρόνου του σχηματισμού της απλοομάδος G φτάνει το 42.000πΧ

Ας δούμε όμως και τους υπόλοιπους αρχαίους πολιτισμούς

Αρχαίοι Αιγύπτιοι

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι βάση του σύγχρονου πληθυσμού της Αιγύπτου, από τη Νεολιθική στην Εποχή του Χαλκού ανήκαν κυρίως σε απλοομάδες
E1b1b, με τις μειονότητες του
G,
R1b-V88
T.
J1 .
Σήμερα, ίσως το 30% των αιγυπτιακών πατρικών γραμμών θα μπορούσε να κατάγονται από εισβολείς της μετα-Χαλκού  Εποχής, κυρίως από την αραβική χερσόνησο
J1-Ρ58, το 20% των του πληθυσμού,
αλλά και  τους Έλληνες
Α.από την κυρίως Ελλάδα
E1b1b
I2a, 
J2, 
R1b-L23, 
R1a
Β.την Μικρά Ασία: Ανατολία ως επί το πλείστον
J2
R1b-L23,
R1a.


Οι αρχαίοι Πέρσες

Οι αρχαίοι Πέρσες, το Ιράν έχει ένα πολύ ετερογενή πληθυσμό, όταν πρόκειται για Υ-DNA.
Τα ποσοστά διαφέρουν σημαντικά μεταξύ Ανατολής και Δύσης, και από Βορρά προς Νότο.
Η Αρχαία Περσία ήταν λιγότερο ποικίλη, αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ αναμεμιγμένη με τα αρχαία πρότυπα.
Η Εθνοτική σύνθεση της πριν από τις επιδρομές των Ελλήνων, των Αράβων και των Μογγόλων ήταν  από περίπου 35% των απλοομάδων J
J1 είναι πιο κυρίαρχη στο Νότο και
J2 στο Βορρά,
το 20% των  R1a,
το 15% των G,
15 % των  R1b,
 5% του L, και το
10%  άλλες απλοομάδες.


Αρχαίοι Βαβυλώνιοι

Οι Βαβυλώνιοι στη νότια Μεσοποταμία ανήκαν κυρίως στις απλοομάδες
J1,
J2
Τ,
με μια μειοψηφία
E1b1b και
G.
Είναι οι Ελαμίτες και Ακκαδαίοι πελασγοί
Οι αρχαίοι Ασσύριοι 

Οι Ασσύριοι σε αντίθεση με τους νότιους γείτονές τους Βαβυλωνιους έχουν πολύ περισσότερο από
J2 
J1 και ένα σημαντικό ποσό των
R1b-L23 (20 έως 40%).  Επίσης μειονότητες της
E1b1b,
G και Τ καταγωγές.


Οι αρχαίοι Σαρμάτες και Σκύθες 

Καταγόταν από τον Ινδο-ιρανικό κλάδο των πελασγών [λεγομένων ινδοευρωπαίων], οι Σκύθες  ανήκαν ως επί το πλείστον στην απλοομάδα
R1a (ίσως περισσότερο από το 50% της πατρικής καταγωγές), η οποία είναι η μόνη Υ-DNA απλοομάδα που έχει βρεθεί σε διάφορες εποχές της περιόδου του σιδήρου  που οι Σκύθες παραμένουν στην ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία μέχρι σήμερα.
 Οι Σκύθες κατείχαν επίσης μια σημαντική μειοψηφία των
R1b, και μικρότερα ποσοστά των
G1, G2a3b1, 
J2a, J2b2,
Q1b και
T1a1a.
Οι Σαρμάτες θα ήταν ουσιαστικά στα ίδια,  χωρίς  το G1 και Q1b και με κάποια στοιχεία Ανατολικής Ευρώπης
I2a1b , E-V13.


 Οι αρχαίοι Σλάβοι 

Οι σημερινοί Σλάβοι κατέβηκαν την Εποχή του Χαλκού από τις Στέπες  με πολιτισμό που  καταγόταν από την καλλιέργεια του πολιτισμού Κατακόμβης και Srubna, που συνδέονται με τις
R1a-M458 και
R1a-Z280
καθώς και το Νεολιθικό πληθυσμό του πολιτισμού Cucuteni-Trypillian
I2a1b-M423 . Ο πολιτισμός είχε σύνδεση πολιτιστική με τους πρωτοέλληνες πελασγούς όπως φαίνεται από τα σύμβολα τους που χρησιμοποιούν στο διάκοσμο των πήλινων σκευών τους: μαιάνδρους, σπιράλ, κυματισμούς, λαβύρινθους
Οι ΣλαβοΕυρωπαίοι ανήκαν κυρίως στην απλοομάδα
R1a και Ι2.
Νότια οι Σλάβοι κατέβηκαν προς τους Θράκες, Δάκες και Ιλλυριούς που έχουν πια πολύ υψηλότερο ποσοστό
I2a1b.
Η Ανατολική Ευρώπη από την παραδουνάβια λεκάνη και τα Βαλκάνια έχει κληρονομήσει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των απλοομάδων
E1b1b, 
G2a, 
J1, 
J2b και
T από την επέκταση των νεολιθικών αγροτών που φαίνεται ότι ξεκίνησε από τη βόρεια Ελλάδα πριν από 7.000 χρόνια.

Αυτές οι καταγωγές επιβίωσαν σε μεγαλύτερη συχνότητα σε μη-σλαβικούς πληθυσμούς των Βαλκανίων, κυρίως οι Αλβανοί, Ρουμάνοι,

Οι Θράκες, Δάκες και  Ιλλυριοί 

Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, οι Θράκες ήταν μια συγχώνευση των Πελασγών  νεολιθικών κατοίκων των Καρπαθίων με άτομα της στέπας που έδωσαν τον πολιτισμό  Κουκουτένι.
Ανήκαν στην
R1a (περίπου 30%),
R1b (10%), I2a1b (25-30%),
Ε-V13 (10-15%),
G2a,
J1,
J2a,
J2b, και
T1a.
Οι Δάκες είχαν στενή σχέση με τους Θράκες και θα είχε πραγματοποιηθεί ένα παρόμοιο μείγμα των απλοομάδων.
Οι Ιλλυριοί έχουν πιο μυστηριώδη προέλευση, αλλά αν κρίνουμε από τις σύγχρονες συχνότητες απλοομάδων στις Δαλματικές Άλπεις, ήταν κυρίως ένα μείγμα των Θρακών με
 R1a και I2a1b.


 Οι αρχαίοι Κέλτες 

Οι αρχαίοι Κέλτες ήταν με πολύ μεγάλη πλειοψηφία
R1b . Πολλοί υποκλάδοι των R1b χωρίζουν τις διάφορες γεωγραφικές ομάδες των Κελτών.
2500 χρόνια πριν, Βρετανοί και Ιρλανδοί Κέλτες ανήκαν κυρίως στην υποομάδα R1b-L21.
Κέλτες από την Iberia και νοτιο-δυτικά της Γαλατίας ήταν
R1b-DF27, ενώ οι άλλοι Γαλάτες, από την κεντρική Γαλλία προς τη νότια Γερμανία στη Βόρεια Ιταλία, ανήκε στην
R1b-U152.
Υπάρχουν περαιτέρω υποομάδες για όλους αυτούς τους κλάδους
(βλ Haplogroup R1b ).

Οι αρχαίοι γερμανικοί λαοί

Οι τέσσερις κύριες απλοομάδες που σχετίζονται με τους Γερμανικούς λαούς είναι
Ι1, 
I2a2a (M223), 
R1a (ως επί το πλείστον το L664, Z283 και subclades Z284) και
R1b (ως επί το πλείστον U106, αλλά και L238 και DF19).

 Οι αρχαίοι Ινδοί 

Οι  Πελασγοί [που είναι γνωστοί ως Ινδο-Άριοι] που εισέβαλαν στην ινδική χερσόνησο από την Κεντρική Ασία και το Ιράν πριν από 3.500 χρόνια ανήκε κυρίως σε απλοομάδων
R1a-Z93 , με μια μειονότητα
G2a3b1,
J2b2,
R1b (τόσο M269 και M73) και
R2. Αυτό είναι γνωστό από την ανάλυση του Υ-DNA των παραπάνω καστών της ινδικής κοινωνίας (οι Βραχμάνοι και η Kshatriyas), πιστεύεται ότι κατάγονται από τους Πελασγούς άρειους [Ινδο-'Αριους] με ελάχιστη ανάμειξη στην πατρική πλευρά.
Οι γηγενείς Dravidians ανήκε στους ιθαγενείς της Νότιας Ασίας απλοομάδων C5, F, H και L.

Οι αρχαίοι κινέζοι

 Η αρχαία κινεζική απλοομάδα είναι η  Ο και συνδέεται με την εθνικότητα Χαν, καθώς και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους της Ανατολικής Ασίας και της Πολυνησίας.

Σήμερα η 
Ο3 είναι η πιο κοινή στη βόρεια Κίνα,
ενώ Σ1 κυριαρχεί στη νότια Κίνα.

Οι αρχαίοι Ιάπωνες

Οι σύγχρονοι Ιάπωνες αποτελούνται από δύο αρχαίες εθνότητες:
Τους Yayoi, που μετανάστευσαν από την κορεατική χερσόνησο περίπου  2.300 χρόνια πριν,  φέρνοντας μαζί τους τη γεωργία και τους  Jomon, που ήταν κυνηγοί συλλέκτες, οι οποίοι είχαν ζήσει στο αρχιπέλαγος για χιλιετίες πριν από αυτό.
Οι Yayoi ήταν O άτομα (κυρίως O2b και O3), όπως και στη Βόρεια Κίνα και οι Κορεάτες.
Οι Jomon ανήκαν κυρίως στην σπάνια απλοομάδα D  βρίσκονται επίσης στο Θιβέτ και στις Andamans, μερικές από τις πιο απομονωμένες περιοχές της Γης, ουσιαστικά το μοναδικό ιαπωνικό D2, αλλά και μια μειοψηφία του C1 επίσης μοναδικό στην Ιαπωνία και της Ανατολικής Σιβηρίας C3.

Οι αρχαίοι Αμερικανοί 

Οι ιθαγενείς της Αμερικής ήταν νομαδικές φυλές από τη Βόρεια Αμερική, οι Αζτέκοι, Μάγια, Quechuas ή κανίβαλοι από την Αμαζονία, σχεδόν όλοι οι αυτόχθονες Αμερικανοί ανήκαν στην απλοομάδα
Q1a3a, και μια μειοψηφία
C υπήρχε στη Βόρεια Αμερική.
Είναι πάντως ένα θέμα που ερευνάται ακόμη.

ΟΙ ΛΕΛΕΓΕΣ ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ

Τετράπυλον στην Αφροδισία της Μικράς Ασίας ιερό των Λελέγων του 1400 πΧ

Λέλεγες πρωτοέλληνες στη  Μικρά Ασία: προϊστορικό ταφικό μνημείο

Λέλεγες πρωτοέλληνες στη Λευκάδα, προϊστορικός τύμβος του 3000 πΧ από τη Λευκάδα [Στενό Νυδριού]

Λέλεγες: ήταν πανάρχαια φυλή στην προϊστορική Ελλάδα στην εποχή των Πελασγών ή Αρείων, μία από τις αρχαίες ελληνικές φυλές που ζούσαν στην Ελλάδα στην περιοχή του Ιονίου, του Αιγαίου και τη νοτιοανατολική Μικρά Ασία, πριν τον σχηματισμό των τεσσάρων κυρίως ελληνικών φύλων: Ιώνων, Δωριέων, Αιολών, Αχαιών. Μάλιστα είναι προγενέστεροι των Κάρων για τούτο και συγχέονται: επειδή οι Κάρες τους κατέκτησαν και τους απορρόφησαν.

Κατά τον Στράβωνα[1]
ο αρχαιότερος βασιλιάς αυτών ήταν ο Λέλεξ από τη Λευκαδία [Λευκάδα] ή τα Μέγαρα ή τη Λακεδαίμονα, ετυμολογόντας το όνομα από το λέγειν. Ήταν λαός πλανώμενος ιδιαίτερα μέσω θαλάσσης, συγγενείς των Ταφίων και Τηλεβοών  [Μεγανησιώτες Λευκαδίτες] και συναντιούνταν στη Λευκάδα, Ακαρνανία, Λοκρίδα, Φωκίδα, Εύβοια, Μεσσηνία, Ήλιδα, Βοιωτία και σε διάφορα νησιά του Αιγαίου, τη Κρήτη καθώς και στα παράλια της Μικράς Ασίας.

Ανασκαφή [τύμβος του 3000πΧ] στο Στενό Νυδριού στη Λευκάδα

Ανασκαφές στη Λευκάδα δείχνουν ότι οι Λέλεγες ήταν εκεί το 3000 πχ  φαίνεται και από τον κοινό τρόπο κτισίματος του ταφικού μνημείου.

Ας δούμε λίγο τι αναφέρουν οι αρχαιολόγοι για τα ευρήματα στη Λευκάδα:

Ιστορικό της ανασκαφής
Το προϊστορικό νεκροταφείο στο Στενό Νυδριού αποτελεί το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Λευκάδας και σπουδαίο μνημείο της Προϊστορικής Εποχής στον αιγαιακό κόσμο.
Οι 33 τύμβοι που έφερε στο φως ο W. Dorpfeld στις αρχές του 20ου αι., πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι οι πρωιμότεροι τύμβοι στον ελλαδικό χώρο, συγκροτώντας ένα ιδιαίτερο ταφικό σύνολο της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού (2900 π.Χ. - 2200 π.Χ.), που προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για την προϊστορική κοινότητα, στην οποία ανήκε.
Η επιλογή του τύμβου, ως ταφικού μνημείου, και ο τρόπος ανάπτυξης του νεκροταφείου στο χώρο, όπου ο ένας τύμβος τέμνει τον προγενέστερο, φανερώνοντας τη χρονολογική ακολουθία των ταφών, μαρτυρούν υψηλό επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης.
Ταυτόχρονα, τα ταφικά έθιμα και κτερίσματα μαρτυρούν την ύπαρξη μιας ελίτ που είχε την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα να δημιουργήσει μια ξεχωριστή νεκρόπολη για τα μέλη της, η οργάνωση και κατασκευή της οποίας απαιτούν χρόνο, ανθρώπινο δυναμικό και τεχνογνωσία.

Το νεκροταφείο των τύμβων εντοπίστηκε σε απόσταση περίπου 280μ. από τη θάλασσα, ανάμεσα στις εκβολές του χειμάρρου Δημοσάρι στη θέση Στενό. Πρόκειται για πεδινή θέση, στο στενότερο σημείο της εισόδου στον όρμο του Βλυχού.
Στο νεκροταφείο εντοπίστηκαν 33 κυκλικές κατασκευές - τύμβοι, εκ των οποίων ο Dorpfeld αποκάλυψε πλήρως 22. Ο Dorpfeld υπολόγιζε άλλους 10-17 επιπλέον πιθανούς τύμβους.
 Όλοι οι τύμβοι ανήκουν στον ίδιο αρχιτεκτονικό τύπο: πρόκειται για σχεδόν τέλεια κυκλικές κατασκευές, η διάμετρος των οποίων κυμαίνεται από 2,70μ. έως 9,60μ. Η περίμετρός τους είναι κατασκευασμένη με λίθινες πλάκες σε στρώσεις, το εξωτερικό μέτωπο των οποίων χαρακτηρίζεται από την καθετότητά του.

ΛΕΛΕΓΕΣ: προϊστορικός τύμβος του  3000πΧ στη Λευκάδα,
ομάδα Δαίρπφέλδ 1913

Στο κέντρο κάθε τύμβου υπήρχε μία κύρια ταφή και έως 3 δευτερεύουσες στην περιφέρεια του. Οι τάφοι και ο χώρος ανάμεσά τους καλύπτονταν από χώμα και άτακτα τοποθετημένους ακατέργαστους λίθους. Το συνολικό ύψος του τύμβου, της κρηπίδας συμπεριλαμβανομένης, έφθανε σε ύψος 1,20μ.
Είναι πολύ πιθανό η τελική μορφή του τύμβου να ήταν μία σταδιακή-δυναμική διαδικασία κατά τη διάρκεια μίας ή δύο γενεών. Αρχικά, ο τύμβος θα κατασκευαζόταν σε δεδομένο ύψος ως πλαίσιο μίας πρώτης ταφής και με το πέρασμα των χρόνων και την πρόσθεση μεταγενέστερων τάφων η κατασκευή θα μεγάλωνε καθ' ύψος.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ανάπτυξη του νεκροταφείου στο χώρο και η αλληλοδιάδοχη επαφή των τύμβων. Ο Dorpfeld υποστήριξε εξαρχής ότι οι δύο μεγαλύτεροι και περίοπτοι τύμβοι του νεκροταφείου, R1 και R26, που βρίσκονται στο ΒΑ και ΒΔ πέρας αντίστοιχα του νεκροταφείου, είναι και αυτοί που κατασκευάστηκαν τελευταίοι και γι' αυτό είναι περίοπτοι.
Ανάμεσά τους διατάσσονται ομάδες εφαπτόμενων τύμβων πάνω σε γραμμικούς άξονες. Ο προγενέστερος τύμβος στο σημείο της επαφής με τον επόμενο είναι άρτιος ως προς τον κύκλο και συνεχής ως προς τον τρόπο δόμησης. Αντίθετα, ο μεταγενέστερος στο ίδιο σημείο ή δεν ολοκληρώνεται ως πλήρης κύκλος ή δομείται με λίθους ακατέργαστους.

Στο κέντρο κάθε τύμβου βρίσκεται η κύρια ταφή (πρωτεύουσα), πάντα ενηλίκου ατόμου, συνήθως άνδρα, ενώ σε 5 περιπτώσεις ανήκε σε γυναίκα, με μία μόνο εξαίρεση, όπου ο κύριος τάφος περιελάμβανε διπλή ταφή άνδρα και γυναίκας (R26). Εντός του τύμβου βρίσκονται έως και τρεις επιπλέον τάφοι - δευτερεύουσες ταφές κυρίως παιδιών - που συνοδεύουν σε μεταγενέστερο χρόνο την κύρια ταφή. Εκτός των ορίων των τύμβων υπάρχουν οι περιφερειακές - γειτονικές ταφές.

Οι ταφές γίνονταν σε πιθάρια (εγχυτρισμοί), σε κιβωτιόσχημους τάφους και σε απλούς λάκκους. Στους δύο μεγαλύτερους τύμβους του νεκροταφείου, R1 και R26, οι κεντρικοί τάφοι είναι επιμελημένες θαλαμοειδείς κατασκευές, ένας συνδυασμός ουσιαστικά εγχυτρισμού και λακκοειδούς τάφου με επιμελημένη κτιστή πλαισίωση. Καθιερωμένη ταφική πρακτική είναι η καύση της κύριας - αρχικής ταφής. Οι δευτερεύουσες και περιφερειακές ταφές είναι συνήθως ενταφιασμοί.

Ιδιαίτερα σημαντικά, λόγω της σπανιότητάς τους κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, είναι τα χρυσά αντικείμενα. Πρόκειται για χάνδρες περιδεραίων, περίαπτα, ενώτια, αλυσίδες, καθώς και επενδύσεις λαβών. Τα ασημένια κοσμήματα περιορίζονται σε 4 βραχιόλια σπειροειδούς σχήματος. Τα χάλκινα ευρήματα υπερτερούν αριθμητικά και αφορούν σε όπλα και εργαλεία. Στα εργαλεία εντάσσονται τρία μαχαίρια, τρεις σμίλες, ένας πέλεκυς, δύο βελόνες, λαβίδες κρέατος, καθώς και ένα αγκίστρι, ενώ κατά τη φάση της ανάδειξης βρέθηκε και μία χάλκινη τριχολαβίδα. Τμήματα ενός ή δύο οστέινων σωληνόσχημων αντικειμένων που βρέθηκαν στον γυναικείο R4 ταυτίστηκαν με θήκες καλλυντικών και έχουν παράλληλα σε ταφές των Κυκλάδων (Πολιτισμός Σύρου-Κέρου) της ΠΕΧ.



Η κεραμική αποτελεί την πολυπληθέστερη ομάδα κτερισμάτων και περιλαμβάνει ολόκληρα αγγεία ή τμήματά τους, που προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες για τις επαφές με σύγχρονες κοινότητες του αιγαιακού χώρου. Από το νεκροταφείο του Στενού διαθέτουμε κατηγορίες επιτραπέζιων αγγείων, κυρίως φιάλες, σαλτσιέρες, ασκούς και πυξίδες. Πρόκειται για το τυπικό σχηματολόγιο της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού που όσον αφορά στις φιάλες και σαλτσιέρες της ΠΕ ΙΙ φάσης, φανερώνει πρωτοτυπία και υψηλό βαθμό εξειδίκευσης των κεραμέων της περιόδου. Οι υψίποδες φιάλες των τύμβων R16 και R12 βρίσκουν παράλληλα στις λεγόμενες «φρουτιέρες» από τις Κυκλάδες (ΠΕ Ι και ΙΙ) και από το ΒΑ Αιγαίο. Η εγχάρακτη διακόσμηση της πυξίδας από τον τύμβο R26 θυμίζει αντίστοιχες από τις Κυκλάδες και την Κρήτη και οι ραμφόστομες πρόχοι («σαλτσιέρες»), το πλέον χαρακτηριστικό σχήμα της ΠΕ ΙΙ περιόδου, έχουν παράλληλα από τη Λέρνα ΙΙΙ, τη Βοιωτία, την Αττική και τις Κυκλάδες.



Μία πολυάριθμη κατηγορία μεμονωμένων ευρημάτων είναι και τα λίθινα εργαλεία από οψιανό και πυριτολίθο. Η ύπαρξη των λεπίδων από οψιάνο είναι άμεση απόδειξη για την επικοινωνία της Λευκάδας με τον αιγαιακό χώρο και συγκεκριμένα με τη Μήλο, όπου και αφθονεί αποκλειστικά η σχετική πρώτη ύλη. Ο πλουσιότερος τάφος συγκέντρωσης λεπίδων οψιανού είναι εκείνος του R1. Εντός του κεντρικού τάφου βρέθηκαν 18 λεπίδες και η παρουσία τους σε ένα γυναικείο τάφο, ίσως φανερώνει την κομμωτική χρήση τους στην καθημερινότητα. Αντίστοιχα, η ύπαρξή τους σε τάφους ανδρών θα μπορούσε να αποδοθεί σε ανάλογη καλλωπιστική χρήση (ξύρισμα, κόμμωση). Τέλος, τα εργαλεία από πυριτόλιθο επιλέγονται ως κτερίσματα σε ανδρικές ταφές, και είτε αποτελούν αιχμές βέλους, σύμφωνα με τον Dorpfeld, είτε προϊόντα λάξευσης, σύμφωνα με νεώτερες μελέτες.

Συντάκτης
Δρ. Ολυμπία Βικάτου, αρχαιολόγος - Προϊσταμένη Εφορείας Αρχαιοτήτων Αιτ/νίας και Λευκάδος



Οι Λέλεγες στις αρχαίες πηγές

Οι Λέλεγες στη Μικρά Ασία
Στην Ιλιάδα βρίσκουμε τους Λέλεγες να είναι σύμμαχοι των Τρώων (Κ 429), μολονότι η πατρίδα τους δεν προσδιορίζεται.
Διακρίνονται από τους Κάρες, με τους οποίους τους συγχέουν μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ο βασιλιάς τους είναι ο Άλτης και η πόλη τους, η Πήδασος καταστρέφεται από τον Αχιλλέα.

[Τρώες: πελασγικό φύλο από τα πολλά της Μικράς Ασίας. Ας θυμηθούμε πως ο Πρίαμος πήγε να μιλήσει στον Αχιλλέα για τη σωρό του Έκτορα, πως λάτρευαν τους ίδιους θεούς από τους οποίους μάλιστα κάποιοι ήταν στο πλευρό τους ο Απόλλων πχ ]

Ο Αλκαίος (7ος ή 6ος αιώνας π.Χ.) ονομάζει την Άντανδρο στην Τρωάδα «Λελέγειο», αλλά αργότερα ο Ηρόδοτος το υποκαθιστά με το επίθετο «Πελασγικός», και έτσι ίσως οι δύο όροι ήταν σε μεγάλο βαθμό συνώνυμοι για τους Έλληνες.

Ο Παυσανίας λέει ότι ο διάσημος ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο ήταν πανάρχαιος και οι Λέλεγες και οι Λυδοί τον χρησιμοποιούσαν πριν την εποχή των Ιώνων για τη λατρεία της «Κυρίας της Εφέσου», που οι Έλληνες αργότερα ονόμασαν Άρτεμη.

Ο Φερεκύδης (περ. 480) γράφει ότι οι Λέλεγες κατοικούσαν στην παραλιακή ζώνη της Καρίας, από την Έφεσο ως τη Φώκαια και στις νήσους Σάμο και Χίο, τοποθετώντας τους Κάρες νοτιώτερα.

 Ακόμα και ο Στράβων, αιώνες αργότερα, αποδίδει στους Λέλεγες μία ξεχωριστή ομάδα μικρών κάστρων, τύμβων και κατοικιών από την Αλικαρνασσό μέχρι τη Μίλητο στα βόρεια.

Ο Πλούταρχος επίσης υπονοεί την ιστορική ύπαρξη Λελέγων ως υποταγμένων δουλοπαροίκων στις Τράλλεις στο εσωτερικό.

Οι Λέλεγες στην Ελλάδα και το Αιγαίο
Στον κατάλογο του Ησιόδου, ένα μοναδικό σπάραγμα (Kinkel, Epicorum Graecorum Fragmenta I, 136 - Leipzig, 1877) τοποθετεί τους Λέλεγες κατά την μυθολογική εποχή του Δευκαλίωνα στη Λοκρίδα της κεντρικής Ελλάδας. Αλλά μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ. κανένας άλλος συγγραφέας δεν τους τοποθετεί δυτικά του Αιγαίου.
Η σύγχυση με τους Κάρες (μετανάστες κατακτητές όπως οι Λυδοί και οι Μυσοί) οδήγησε στο συμπέρασμα του Καλλισθένους ότι οι Λέλεγες συμμάχησαν με τους Κάρες σε επιδρομές στα ελληνικά παράλια.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως παράδοση, προερχόμενη από τους Κρήτες, ταυτίζει τους Λέλεγες με τους Κάρες. Η παράδοση αυτή αναφέρει πως ήταν λαός των νησιών, υποτελείς στον Μίνωα όχι με υποχρέωση καταβολής φόρου αλλά με την υποχρέωση να επανδρώνουν τα πλοία του.
Η ίδια παράδοση έλεγε ότι οι Λέλεγες, οι οποίοι επινόησαν πολλά από τα στοιχεία της μετέπειτα πολεμικής εξάρτυσης των Ελλήνων, τελικά διώχθηκαν από τις αρχικές τους εστίες από τους Δωριείς και τους Ίωνες, οπότε και κατέφυγαν στην Καρία και ονομάσθηκαν Κάρες.
 Όμως ο Ηρόδοτος παραθέτει και την εκδοχή των σύγχρονών του Κάρων, οι οποίοι απέρριπταν την προαναφερθείσα παράδοση και θεωρούσαν τους εαυτούς τους αυτόχθονες που έφεραν το ίδιο πάντοτε όνομα.[2]

Μετά το 400 π.Χ. περίπου, άλλοι συγγραφείς ισχυρίσθηκαν ότι είχαν ανακαλύψει τους Λέλεγες στη Λευκάδα,στη δυτική Ακαρνανία, στη Βοιωτία,   και αργότερα πάλι στη Θεσσαλία, την Εύβοια, τα Μέγαρα, τη Λακεδαίμονα και τη Μεσσηνία.
Στη Μεσσηνία υπήρχε ο θρύλος ότι ήταν οι μετανάστες ιδρυτές της Πύλου και ότι σχετίζονταν με τους θαλασσοπόρους Τηλεβοείς [Μεγανησιώτες Λευκαδίτες] του Ομήρου, διαχωριζόμενοι από τους Πελασγούς[3]. Ωστόσο στη Λευκάδα τους θεωρούσαν αυτόχθονες.
Έτσι, ο περιηγητής Παυσανίας (2ος αι. μ.Χ.) γράφει ότι, σύμφωνα με την παράδοση των Λακεδαιμονίων, υπήρχε ένας αυτόχθονας βασιλιάς της Λακωνίας, ο Λέλεξ, του οποίου εγγονός ήταν ο Ευρώτας. Από τον βασιλιά αυτόν, οι υποτελείς του ονομάστηκαν Λέλεγες.[4]

Τέτοιες παραδόσεις στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν για όλα σχεδόν τα πανάρχαια φύλα της Ελλάδας.

Κατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο,[5] ο Λέλεγας ήταν αυτόχθων της Λακεδαίμονος, γιος ναϊάδας νύμφης. Γιος του Λέλεγα ήταν ο Ευρώτας, του οποίου η κόρη Σπάρτη, νυμφεύτηκε τον Λακεδαίμονα, γιο του Δία και της Ταϋγέτης.

Νεότερες θεωρίες
Ευρωπαίοι φιλόλογοι του 19ου αιώνα ανέπτυξαν τις εξής θεωρίες για τους Λέλεγες:
H. Kiepert, "Über den Volksstamm der Leleges", (in Monatsber. Berl. Akad., 1861, p. 114) θεώρησε τους Λέλεγες αυτόχθονες και τους συνέδεσε με τους Ιλλυριούς - Αρβανίτες Πελασγούς.

K.W. Deimling, "Die Leleger" (Λειψία 1862), ορίζει την κοιτίδα τους στη νοτιοδυτική Μικρά Ασία και τους φέρνει από εκεί στην Ελλάδα (ουσιαστικά η ελληνική άποψη).

G.F. Unger, "Hellas in Thessalien" (Philologus, supplement. ii., 1863), τους θεωρεί Φοίνικες Πελασγούς.

Ο E. Curtius, Griechische Geschichte. (Βερολίνο 1878, τ.1), έφθασε στο σημείο να διακρίνει μία «Λελέγειο» φάση του Αιγαιακού πολιτισμού.
Οι «Ευρωπαίοι Λέλεγες» πρέπει να συνδεθούν με την ανεύρεση σε διάφορα μέρη τοπωνυμίων όπως «Πήδασος», «Λάρυμνα» και «Άβαι», τόσο στην Καρία όσο και στα παραπάνω μέρη της Ελλάδας. Αυτό ίσως υπήρξε το αποτέλεσμα κάποιας πρώιμης μεταναστεύσεως, ίσως, αντίθετα, ήταν η αιτία για τις θεωρίες περί Λελέγων. Πιθανότατα, τέλος υπήρχε, κάποιος διαδεδομένος προ-ινδοευρωπαϊκός πολιτισμός που συνέδεε χαλαρά αυτές τις χώρες, μία πιθανότητα πάνω στην οποία βασίσθηκαν πολλές σύγχρονες υποθέσεις.

Παραπομπές
1.Στράβων Γεωγραφικά Ζ, 321
2.Ηρόδοτος, Ιστορίες - Κλειώ, 171 (1.171).
3. Όμηρος, Ιλιάδα Κ
4. Παυσανίας, Λακωνικά, Γ 3.1.1.
5.Απολλώνιος ο Ρόδιος, Επιτομή, 3.10.3. Ανακτήθηκε 22/11/2009. (Αγγλικά)

ΓΕΝΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΕΛΑΣΓΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ
Πρωτοελληνικά Πελασγικά φύλα
Άονες, Άβαντες Αιγιαλείς Δόλοπες Καύκωνες Κουρήτες Κραναοί Μινύες Τέμμικες Τηλεβόες (Ταφίοι) Φλεγύες

Άλλα πρωτοελληνικά φύλα
Αθαμάνες Αιολείς Αινιάνες Αιτωλοί Δερσαίοι Δωριείς Επειοί Κάρες Κίκονες Λαπίθες Λέλεγες Μάγνητες Μαίδοι Μαλιείς Μυρμιδόνες Οιταίοι Ύαντες

Πελασγικά φύλα που εξελίχθηκαν σε άλλα έθνη [ή και σε άλλα έθνη]
Χιττίτες, Ουρίτες, Πέρσες, Ακκαδαίοι, Ασσύριοι, Σουμέριοι, Ελαμίτες, Ινδοί  
Καυκάσιοι, Αρμένιοι, Γεωργιανοί , Φρύγες, Λύκιοι, Τρώες,
Ιλλυριοί [εκτός των Ελλήνων οι Αλβανοί, Σέρβοι, κα]
Θράκες [εκτός των Ελλήνων οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι]
Τυρρηνοί [Ιταλοί]
Φοίνικες -προ Χαναανιτών- [Γαλιλαίοι]
Φιλισταίοι [Παλαιστίνιοι]
Ήβηρες [Βάσκοι Ισπανοί]
Γάλλοι [Γάλλοι Μασσαλιώτες]

Ο χάρτης των πολιτισμών της ευρύτερης περιοχής την εποχή των Λελέγων και των Πελασγών

Βιβλιογραφία-πηγές
1.wikipedia λήμμα: Λέλεγες, Κάρες, Πελασγοί, Μικρά Ασία, Ανατολία
2. Eγκυκλοπαίδεια Δομή: Λέλεγες, Κάρες, Πελασγοί, Μικρά Ασία, Ανατολία
3.Ηρόδοτος: Ιστορίαι Κλειώ, Ντεαγκοστίνι
4.Κων/νου Παπαρρηγόπουλου: Ιστορία του Ελληνικού έθνους, τόμος πρώτος,εκδόσεις Λυμπέρης
5.Αρχαιολογικό μουσείο Λευκάδος

ΤΥΡΡΗΝΟΙ

Τυρρηνοί,ή Τυρσηνοί, ή Ετρούριοι, ή Ετρούσκοι, ή Ραζίνες:
είναι το πελασγικό φύλο που εντοπίζεται στο βόρειο τμήμα της Ιταλικής  χερσονήσου και είναι πρόγονοι των σημερινών Ιταλών.

Χάρτης γενετικών ιχνών ανασκαφών  μέχρι την εποχή της γέννησης του Χριστού.
Οι απλοομάδες G,J,E,T, είναι Πελασγοί [προέλληνες ή πρωτοέλληνες] 

Οι Πελασγικές προελληνικές ή πρωτοελληνικές γενετικές και πολιτισμικές ρίζες της Ρώμης και της Ιταλίας

Μια από τις πανάρχαιες κτήσεις των Πρωτοελλήνων Πελασγών είναι ο χώρος που σήμερα ξέρουμε ως Ιταλία. Πριν εγκατασταθούν στην χώρα αυτή τα Πελασγικά πρωτοελληνικά φύλα της τότε εποχής, η Ιταλία φέρεται από την παράδοση, ότι βρισκόταν σε πρωτόγονη κατάσταση και αραιοκατοικημένη.

Οι πρώτοι Έλληνες άποικοι φέρονται από τη παράδοση ότι εγκαταστάθηκαν εκεί στην εποχή του Ουρανού, τον οποίο η παράδοση της χώρας τον αναφέρει ως Ιανό.

Μετά τον Ιανό-Ουρανό, ως κύριος της χώρας, φέρεται ο γιος του  Κρόνος, τον οποίο η παράδοση της χώρας τον αναφέρει ως Σατούρνο.

Στα μετέπειτα χρόνια, ως επί μέρους βασιλέας της Ιταλίας αναφέρεται ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάονα της γενεάς του βασιλέα Ουρανού, αρχηγού των Γιγάντων. Γράφει σχετικά ο Ρωμαίος Βιργίλιος, διηγούμενος ιστορίες του αποικισμού της Ιταλίας, από τα Ελληνικά φύλα της τότε εποχής.

«…Υπάρχει τόπος, τον οποίον οι Έλληνες τον ονομάζουν Εσπερία. Είναι μια αρχαία εύφορη γη. Την αποίκησαν άνδρες του βασιλέα Οινώτρου. Οι μεταγενέστεροι ονόμασαν την χώρα αυτή, Ιταλία, από το όνομα του βασιλέα της Ιταλού. Εκείνοι οι πρίγκιπες ήσαν οι πρόγονοι του γένους μας…» ( 31)

Και πιο κάτω:

«Πρώτοι γαρ Ελλήνων αυτοί περαιωθέντες τον Ιόνιον κόλπον, ώκησαν Ιταλίαν, άγοντος αυτούς Οινώτρου του Λυκάονος… Ην δε ούτος πέμπτος από Αζετού και Φορωνέως των πρώτων εις Πελοπόννησον δυναστενσάντων… Ευρών δε χώραν πολλήν εις νομάς, και αρότρους εύθετον, έρημον δε την πλείστην, και ουδέ της οικουμένης πολυάνθρωπον, ώκησε πόλεις μικράς και συνεχώς επί ταις όρεσι…» (32-33)

«Πρώτοι αυτοί ήσαν από τους Ελληνες  οι οποίοι, έχοντας διασχίσει τους κόλπους του Ιωνίου Πελάγους, κατοίκησαν την Ιταλία, όπου τους οδήγησαν ο Οινωτρός  του Λυκάονος… Αυτός ήταν ο 5ος μετά από το Αζετό και Φορωνέα , που ήσαν οι πρώτοι που κυβέρνησαν την Πελοπόννησο. Έχοντας βρει μεγάλη χώρα πρόσφορη για βοσκοτόπια και καλλιέργειες , ως επί το πλείστον έρημη, και ούτε πολυάνθρωπες οι κατοικημένες περιοχές της, κατοίκησε σε μικρές πόλεις και πάντοτε στα ορεινά.»

Βλέπουμε ότι η παρουσία των Ελλήνων στην Ιταλική χερσόνησο χάνεται στα βάθη των χιλιετιών. Η ένταξη της χερσονήσου και της Σικελίας στον χώρο του Αιγαίου πολιτισμού πραγματοποιήθηκε από την Ε” π.Χ. χιλιετία [5000πΧ]. Επίσης και ο Παυσανίας, (Αρκαδικά 3), μας πληροφορεί ότι ο νεώτερος γιος του Λυκάονος, ο Οίνωτρος, «επεραιώθη ναυσίν εν Ιταλίαν, και η Οινωτρία χώμα το όνομα έσχεν από Οινώτρου βουλεύοντος»

  Ακόμα και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας αναφέρει, ότι Κρήτες εγκαταστάθηκαν στον Ακράγαντα της Σικελίας, ο οποίος ονομάσθηκε αρχικώς Μινώα: «Αύτη δε …υπό Μίνωος εκτίσθη» (Ιστορική  Βιβλιοθήκη 9).

 Αλλά και ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (Α” Εισαγωγή) χαρακτηρίζει τους Ετρούσκους Έλληνες, οι όποιοι μαζί με τους Λυκίους και άλλους Πελασγούς εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία. Ο ίδιος, όπως και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Θουκυδίδης, ο Στράβων, βεβαιώνουν ότι, οι Τυρρηνοί (Ετρούσκοι) ήσαν το πανάρχαιο Ελληνικό φύλο των Τυρσηνών, που από τα Τούρσα της Μ. Ασίας και άλλες περιοχές του Αιγαιακού χώρου, μετώκησε στην Ιταλία μαζί με άλλους Πελασγούς.

Αρχηγός των εποικησάντων την Τοσκάνη ήταν ό Τυρσηνός, γιος του Άτυος, ο οποίος ήταν γιος του Μίνωος.

 Ο Στράβων (C 230) αναφέρει ότι ο Ρωμαίος συγγραφέας Κοίλιος, δέχεται, ότι η Ρώμη «Ελληνικόν είναι κτίσμα». Ο Πλούταρχος γράφει ότι  στην Ρώμη είχαν εορτές για την Καρμέντα, σύζυγο του εποικιστού της Ρώμης, Ευάνδρου, από την Αρκαδία και για τον Λύκιο Απόλλωνα της Αρκαδίας (Ρωμύλος 13).

Ο Στράβων, ο μεγαλύτερος γεωγράφος της ιστορίας, αναφέρει την Ραουέννα (Ραβένα C 124) ως κτίσμα των Ελλήνων. Στην περιοχή της Αδριατικής είχε δράσει ο Έλλην Διομήδης, για τον οποίο είχαν στήσει Ιερόν «τω μυχώ τον Αδρίου» ενώ, οι νυν Τρέμιτι νήσοι, ελέγοντο «Διομήδειοι νήσοι» (C 215).

 Ο Αντωνίνος Α” (β” μ.Χ. αιώνας, που η Ελλάς τελούσε υπό ρωμαϊκή κατοχή) απάλλαξε από κάθε φόρο την πολίχνη Παλλάντιον της Αρκαδίας, αναγνωρίζοντας ότι από εκεί είχαν έλθει οικιστές στον λόφο Παλλατίνον της Ρώμης (Παυσανίας Αρκαδικά 43)

Οι Σαβίνοι, φαίνεται ότι ήσαν απόγονοι Λακεδαιμονίων «Οι δε Σαβίνοι… κώμας  ώκουν ατειχίστους ως προσήκον αυτούς μέγα φρονείν και μη φοβείσθαι Λακεδαιμονίων αποίκους ούσιν» (Πλούταρχος Ρωμύλος 16). Σαβίνος ήταν και ο βασιλέας-νομοθέτης των Ρωμαίων, Νουμάς (Πλούταρχος. Νουμάς 1).

Οι Έλληνες μέσω του Αρισταίου διδάξαν την καλλιέργεια της ελιάς και θεοποιήθηκαν

Μεγάλο ρόλο ακόμα στον εκπολιτισμό της Ιταλίας διαδραμάτισε ο Αρισταίος (ως τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Βοιωτία, η Θεσσαλία, η Εύβοια, η Κέα), ο οποίος λατρεύτηκε ως θεός ιδίως στην Σικελία και την Σαρδηνία. Την δεύτερη την ειρήνευσε, την κατεφύτευσε και δίδαξε στους Ιθαγενείς την καλλιέργεια του ελαιόδενδρου, την πήξιν του γάλακτος, την μελισσοτροφία, την ελαιουργία (Πλίνιος Nat.Hist. VII 199, Νόννος Ε. 258 κ. εξ.).

Ας πάρουμε, στο σημείο αυτό, τα πράγματα από την αρχή. Η παράδοση πώς η Ρώμη ήταν Αρκαδική Πελασγική αποικία, είχε ευρεία διάδοση στην αρχαιότητα, ιδίως ανάμεσα στους Λατίνους ιστορικούς και ποιητές. Ο κυριώτερος και κεντρικότερος από τους λόφους, όπου ήταν κτισμένη η πόλη (mons Palatinus  ή Palatium) πήρε το όνομα του από το Αρκαδικό Παλλάντιο.

Έλεγαν, πώς ο Αρκάς Εύανδρος, είχε πάει εκεί 60 χρόνια προ των Τρωικών. Η μητέρα του Ευάνδρου, που λεγόταν Νικοστράτη, έγινε από τους Ρωμαίους Carmentis ή Carmenta (Πλούταρχος Ρωμύλος 21), και είχε εξαιρετικές τιμές από τους κατόπιν Ρωμαίους, γιατί είχε προφητική δύναμη. H ονομαστή porta Camentalis του τείχους της Ρώμης, χρωστούσε το όνομά της σε παρακείμενο βωμό, αφιερωμένο στην μητέρα του  Ευάνδρου.

Ο Βιργίλιος, αναφέροντας την ίδρυση της πρώτης πόλεως, από τον βασιλέα Εύανδρο, ανάμεσα στους παρά τον Τίβερη λόφους, προσθέτει πώς είχε δοθεί σ” αυτήν το όνομα της μητροπόλεως του «Παλλάντιον» και πώς οι Αρκάδες, που εγκαταστάθηκαν εκεί μαζί με τον Εύανδρο, κατάγονται από την Παλλάδα (Αιν. 8, 51 κπ).

 Ο Οβίδιος λέει, πώς στην θέση που ήταν επί των ήμερων του η Ρώμη, η πρωτεύουσα του κόσμου, χόρτα μόνον υπήρχαν και λίγα βόσκοντα πρόβατα, αραιά δέντρα και αραιότερες καλύβες, όταν έφτασε εξόριστος από την Αρκαδία ο Εύανδρος, φέρνοντας μαζί του τους πατρώους θεούς. Όταν ο Εύανδρος και η ακολουθία του έφθασαν εκεί, τους σταμάτησε η προφήτισσα μητέρα του λέγοντας: «Σταθείτε, ο τόπος αυτός είναι προορισμένος να γίνει το κέντρο μιας αυτοκρατορίας».

Και συνεχίζει την γραφή του ο Οβίδιος: «Ο Νωνάκριος ήρωας άκουσε την θεόπνευστη μητέρα του και έμεινε έχει, δίδαξε τους ντόπιους τις ιερουργίες του τόπου του, ιδίως τους έμαθε να τιμούν τον Πάνα και τον φτεροπόδαρο θεό Έρμη» (Fasti 5, 91 κπ).

Εδώ αξίζει να παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα αρχαίων κειμένων τα όποια αποκαλύπτουν την Ελληνοπελασγική καταγωγή των Ρωμαίων, χωρίς βέβαια να συνυπολογίσουμε τις ελληνικές αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας, πού ιδρύθηκαν σε μεταγενέστερα χρόνια:

         Διονύσιος Αλικαρνασεύς, «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία Ι, 11, 2-3″.

«Επειδή ο Οίνωτρος ήταν δυσαρεστημένος με την μοιρασιά της γης της Αρκαδίας, πού έκανε ο πατέρας του Λυκάων στα 22

πέρασε την θάλασσα του Ιονίου μαζί με τον Πευκέτιο, έναν από τους αδελφούς του. Συνοδευόταν δε από πλήθος λαού. Ο Πευκέτιος, αφού πέρασε το ακρωτήριο της Ιαπυγίας, βγήκε με μία ομάδα ανθρώπων στην ξηρά και η περιοχή πού αποβιβάσθηκαν ονομάστηκε Πευκετία. Ο Οίνωτρος δε, με τον περισσότερο στρατό πέρασε στην άλλη θάλασσα, που βρέχει, τις δυτικές περιοχές κατά μήκος των ακτών της Ιταλίας, που ονομάστηκε έκτοτε Αυονική θάλασσα και αργότερα Τυρρηνική. Αύτη η περιοχή ονομάσθηκε Οινωτρία. Ο Οίνωτρος δε, γεννήθηκε 17 γενεές πριν από την τρωική εκστρατεία».

Παυσανίας Αρκαδικά 43, 1-3.

 «Στη συνέχεια του έργου μου οφείλω να ασχοληθώ με το Παλλάντιο, για ότι αξιομνημόνευτο υπάρχει εκεί, και για ποιο λόγο ο αυτοκράτορας Αντωνίνος ο παλαιότερος, έκανε το Παλάντιο πόλη αντί κώμης και παραχώρησε στους κατοίκους του ελευθερία και απάλλαξε από τους φόρους. Λένε, λοιπόν, πώς ένας Εύανδρος ξεπερνούσε όλους τους Αρκάδες στην σύνεση και στην πολεμική ικανότητα. Ήταν γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Έρμη. Αυτός στάλθηκε σε αποικία με ομάδα Αρκάδων από το Παλλάντιο και ιδρυσε πόλη παρά τον Τίβερη ποταμό. Ένα μέρος της σύγχρονης μας πόλης της Ρώμης, εκείνο που είχε εγκατασταθεί ο Εύανδρος με τους Αρκάδες του, ονομάστηκε Παλλάντιο, σ’ ανάμνηση της αρκαδικής πόλεως. Γι’ αυτούς τους λόγους έγιναν οι τιμητικές παραχωρήσεις εκ μέρους του αυτοκράτορα στους Παλλαντιείς».

 Πλούταρχος Ρωμύλος 1.

«…Άλλοι λένε πώς οι Πελασγοί, που πλανήθηκαν στους περισσότερους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσότερους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό (Ρώμη) και ονόμασαν έτσι την πόλη από την Ρώμη των όπλων τους…»

 Στράβων, «Γεωγραφικά» Ε” 111,3.

«…Ή Ρώμη υπήρξε Αρκαδική αποικία υπό τον Εύανδρο. Αυτός φιλοξένησε τον Ηρακλή, τότε που πήγαινε για τα βόδια του Γηρυόνη. Ο Εύανδρος έμαθε από την μάνα του, την Νικοστράτη, που ήταν έμπειρη στα μαντικά, ότι ήταν πεπρωμένο του Ηρακλή να γίνει θεός, όταν θα τελείωνε τους άθλους του. Το ομολόγησε στον Ηρακλή, καθόρισε έναν ναό και έκανε θυσία προς τιμήν του, συμφώνα με το ελληνικό έθιμο – μία θυσία πού γίνεται ακόμη και σήμερα. Ακόμη και ο ιστορικός των Ρωμαίων, Κοίλιος, θεωρεί αυτή την θυσία απόδειξη, ότι η Ρώμη είναι ελληνικό κτίσμα, αφού πρόκειται για πατρογονική θυσία, ελληνική, στον Ηρακλή. Οι Ρωμαίοι τιμούν και την μητέρα του Ευάνδρου. Την ονόμασαν Καρμέντη και την θεωρούν μία από τις νύμφες.»

 Στράβων, «Γεωγραφικά» Η” VI,20.

«Ο Δημάρατος πάλι, ένας από αυτούς που κυβέρνησαν την Κόρινθο, δραπετεύοντας, μετά από στασιασμούς, κουβάλησε μαζί του τόσο πλούτο από την πατρίδα του στην Τυρρηνία, ώστε αυτός κυβέρνησε την πόλη που τον υποδέχτηκε. Ο γιος του έγινε βασιλιάς των Ρωμαίων».

 Παρατηρούμε ότι ο Στράβων αποδεικνύεται πολύ μεγάλος γνώστης όσον αφορά την πελασγική καταγωγή των Ρωμαίων, και προχωρεί και σε πιο… βαθιά νερά όσο αφορά το επίμαχο αυτό ζήτημα. Χαρακτηριστικά αναφέρει για τους Ετρούσκους, που καταχωρίζονται από τους αρχαιολόγους ως λαός αγνώστου καταγωγής, τα εξής:

«Οι Ρωμαίοι αποκαλούν τους Τυρρηνούς Ετρούσκους και Τούσκους. Οι Έλληνες τους λένε Τυρρηνούς από τον Τυρρηνό του Άτυος, καθώς λένε, που δημιούργησε εδώ αποικίες από την Λυδία. Υπήρχε πείνα και αφορία, οπότε ο Άτυς, ένας από τους απογόνους του Ηρακλή και Ομφάλης, που είχε δυο παιδιά, έριξε κλήρο και κράτησε τον Λυδό, ενώ τον Τυρρηνό με τον περισσότερο κόσμο τους ξαπέστειλε» (Στράβων, «Γεωγραφικά», Ε, II, 2)

Μας λέει λοιπόν ο Στράβων ξεκάθαρα ότι οι Ετρούσκοι κατάγονται από την Λυδία της Μ. Ασίας, και κυβερνάτο αυτός ο λαός (οι Ετρούσκοι) από έναν βασιλέα, ο οποιος είναι απόγονος του Ηρακλέους. «Μερικοί από αυτούς (τους Πελασγούς) ήλθαν στην Ιταλία, μαζί με τον Τυρρηνό του Άτυος» (Στράβων «Γεωγραφικά», Ε’, II, 4).

Στο σημείο αυτό, ο Στράβων, αναφέρεται μόνο στην Λυδία ως χώρα προελεύσεως των Ετρούσκων, και σε άλλο σημείο του έργου του μας μίλα για Πελασγούς εκ Λυδίας, πουθενά όμως δεν ξεκαθαρίζει ότι οι Πελασγοί Ετρούσκοι είχαν κοιτίδα την Ελλάδα. Το ξεκαθαρίζει όμως το κρίσιμο αυτό ζήτημα ο Πλούταρχος (Ρωμύλος 2) με πλήρη σαφήνεια. «…Τους Τυρρηνούς που είχαν έλθει από την Θεσσαλία στην Λυδία κι από την Λυδία στην Ιταλία». Η Θεσσαλία ήταν μία περιοχή της Ελλάδος που βρισκόταν κάτω από την πλήρη κυριαρχία των Πελασγών, ονομάζονταν δε και πελασγικό Άργος, όπως αναφέρει ο Στράβων. Από την Θεσσαλία λοιπόν ξεκίνησαν άποικοι, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Λυδία. Κάποια στιγμή όμως στη Λυδία αντιμετώπισαν μεγάλο πρόβλημα επιβιώσεως και αναγκάστηκε μεγάλο μέρος του πληθυσμού να ξενιτευτεί για δεύτερη φορά. Έφθασαν λοιπόν στην Ιταλία και ονομάστηκαν Τυρρηνοί, από το όνομα του ηγέτη τους Τυρρήνου, ωστόσο όμως ήσαν στην καταγωγή Πελασγοί και αυτούς οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν Ετρούσκους. Αυτές όλες οι γενεαλογίες ήταν κοινή πεποίθηση στην αρχαιότητα και απόλυτα ξεκαθαρισμένες και καταχωρημένες, επομένως η άποψη των αρχαιολόγων για τους Ετρούσκους ως λαού αγνώστου καταγωγής είναι εκ του πονηρού, την στιγμή που υπάρχει καταγεγραμμένη καταγωγή στα αρχαία κείμενα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί και το σημαντικότατο άρθρο που υπογράφει ο Ιταλός αρχαιολόγος Τσάο Τσεβάλι. στο περιοδικό «CORPUS» (τεύχος 28 Ιούνιος 2001) με τίτλο «Μυκηναίοι, οι πρώτοι Έλληνες στην Ιταλία».

 Σύμφωνα με αυτό το δημοσίευμα οι Ιταλοί αρχαιολόγοι είναι πλέον βέβαιοι ότι η ελληνική (Πελασγική) παρουσία στην Ιταλία ξεκινά από τον 16° αιώνα π.Χ.

Αλλά και η αρχαιολογική σκαπάνη επιβεβαιώνει τους Ιταλούς αρχαιολόγους και φυσικά πάνω απ’ όλους τους αρχαίους συγγραφείς, οι οποίοι υποστήριζαν την ύπαρξη ελληνικών αποίκων από την μυκηναϊκή περίοδο. Ο Στράβων για παράδειγμα αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Η πρώτη πόλη είναι ο Κρότων, εκατόν πενήντα στάδια από το Λακίνιο, ο ποταμός Αίσαρος, και λιμάνι  σε άλλον ποταμό, τον Νέαιθο, που λένε ότι χρωστάει το όνομά του σε ένα συμβάν. Μερικοί Αχαιοί, που πλανήθηκαν μετά την τρωική εκστρατεία και έφτασαν εδώ, κατέβηκαν να ερευνήσουν την περιοχή και όταν οι Τρωάδες που έπλεαν μαζί τους, έμαθαν ότι τα πλοία είναι έρημα, επειδή είχαν κουραστεί από το ταξίδι. Έκαψαν τα πλοία. Έτσι, οι άνδρες αναγκάστηκαν να μείνουν, βλέποντας εξ άλλου ότι και η γη ήταν πολύ εύφορη». (Στράβων, «Γεωγραφικά» ΣΤ Τ, 12).

Αχαιοί – Μυκηναίοι ιδρύουν αποικία στον κόλπο του Τάραντα, στην Νότια Ιταλία, μετά τον Τρωικό πόλεμο. Κι όλα αυτά ενώ μέχρι σήμερα διδάσκεται επίσημα στα σχολεία -άκουσον, άκουσον- ότι οι Έλληνες πήγαν για πρώτη φορά στην Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ. Και συνεχίζει ο Στράβων:

«η Πίσα είναι κτίσμα των Πισάτων της Πελοποννήσου, πού ήλθαν με τον Νέστορα στο Ίλιο και στην επιστροφή περιπλανήθηκαν, άλλοι στο Μεταπόντιο κι άλλοι στο Πισάτις» (Στράβων «Γεωγραφικά» Ε” Π, 5).

 «…για τους Ενετούς υπάρχουν δυο εκδοχές: Η μία λέει ότι είναι άποικοι Κέλτες, από αυτούς πού ζούνε στον Ωκεανό, ενώ η άλλη αναφέρει ότι πρόκειται για Ενετούς της Παφλαγονίας, που από τον Τρωικό πόλεμο διασώθηκαν, φθάνοντας εδώ με επικεφαλής τον Αντήνορα» (Στράβων «Γεωγραφικά Ε” II, 4).

 Ο Στράβων όμως είναι κατηγορηματικός ότι ο αποικισμός της Ιταλίας είναι κατά πολύ αρχαιότερος της μυκηναϊκής περιόδου. Οι πρώτοι Πελασγοί και Ελληνοπελασγοί που έφτασαν σε Ιταλία και Σικελία, ήσαν οι Κρήτες του Μίνωος.

 Ακόμη και ο Τάραντας ήταν αρχικά πόλη της Κρήτης.

«Λένε πώς ήσαν αυτοί που ταξίδευσαν με τον Μίνωα στη Σικελία κι όταν αυτός πέθανε στην Καμική, στην κατοικία του Κώκαλου, έφυγε από την Σικελία και μερικοί, με τα πόδια, πέρασαν στον Αδρία κι έφθασαν στην Μακεδονία, όπου ονομάσθηκαν Βοττιαίοι. Λέγεται, πάντως, ότι όλοι όσοι κατοικούν έως την Δαύνια λέγονται Ιάπυγες, από τον Ιάπυγα, που ήταν παιδί του Δαίδαλου με μία Κρητικιά γυναίκα και έγινε αρχηγός των Κρητών. Τάραντα ωνόμασαν την πόλη από κάποιον ήρωα». (Στράβων «Γεωγραφικά» ΣΤ^ ΠΙ, 2).

«Όταν ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Υρία βρίσκεται στην Ιαπυγία, που ιδρύθηκε από τους Κρητικούς που χώρισαν από τον στόλο του Μίνωα στην Σικελία, πρέπει να δεχθούμε την Ουρία ή τον Ουερητό.Το Βρεντέσιο λέγεται ότι το αποίκισαν Κρήτες, αυτοί πού έφυγαν με τον Θησέα από την Κνωσό, είτε αυτοί που έφυγαν από την Σικελία με τον Ιάπηγα…» (Στράβων «Γεωγραφικά», ΣΤΊΙΙ, 6).

 Απόσπασμα από άρθρο του περιοδικού «Ελληνόραμα», τ.25o.

Άρθρο «Προϊστορικοί Ελληνες στην Ιταλία», σελ 9-15
http://www.hellinon.net/GreekRome.htm

Tινία -Tinia (επίσης Tin, Tinh, Tins ή Tina) ήταν ο θεός του Ουρανού και ο  υψηλότερος θεός της ετρούσκικης -πελασγικής μυθολογίας αντίστοιχος του Δία- Ζεύς .
'Ηταν ο σύζυγος της Τhalma ή Uni και πατέρας του Hercle- Ηρακλή.Terracotta, 300-250 πΧ Μουσείο Μονάχου

Στήλη των Καμινίων: Επιτύμβια στήλη από τη Λήμνο σε πελασγική γλώσσα

Χορευτές και αρπιστές σε Ετρούσκικο φρέσκο από την Ταρκίνια. Βρέθηκε σε τοίχο ταφικού μνημείου του 465πΧ στην Ταρκίνια πρωτεύουσα της Ετρουρίας.  Στη σύγχρονη εποχή λέγεται Τοσκάνη και Ούμπρια (Image © Billie Love)

Λημνιακή πινακίδα με Πελασγική  Τυρρηνική γραφή

Ετρούσκικο κρεμαστό με σώστικα: το αρχαιότερο ΠρωτοΕλληνικό σύμβολο, πιθανόν αντίγραφο προερχόμενο από την Πρωτομινωική -πελασγική εποχή των Ετεοκρητών που ίδρυσαν την Ετρουρία σύμφωνα με τον Στράβωνα.
 Bolsena, Italy, 700-650 BC. Louvre.

Βιβλιογραφία

 de Grummond, Etruscan Myth, Sacred History and Legend, page 53

 a b Dennis, George (1848). The cities and cemeteries of Etruria: Vol.I. London.

 a b von Döllinger, Johann Joseph Ignaz (1862). The Gentile and the Jew: Vol.II. London.

 Giuliano Bonfante and Larissa Bonfante (1983). The Etruscan language: an introduction. Manchester University Press.

για περισσότερες φωτογραφίες:

https://gr.pinterest.com/nessunessunos