ΤΥΡΡΗΝΟΙ

Τυρρηνοί,ή Τυρσηνοί, ή Ετρούριοι, ή Ετρούσκοι, ή Ραζίνες:
είναι το πελασγικό φύλο που εντοπίζεται στο βόρειο τμήμα της Ιταλικής  χερσονήσου και είναι πρόγονοι των σημερινών Ιταλών.

Χάρτης γενετικών ιχνών ανασκαφών  μέχρι την εποχή της γέννησης του Χριστού.
Οι απλοομάδες G,J,E,T, είναι Πελασγοί [προέλληνες ή πρωτοέλληνες] 

Οι Πελασγικές προελληνικές ή πρωτοελληνικές γενετικές και πολιτισμικές ρίζες της Ρώμης και της Ιταλίας

Μια από τις πανάρχαιες κτήσεις των Πρωτοελλήνων Πελασγών είναι ο χώρος που σήμερα ξέρουμε ως Ιταλία. Πριν εγκατασταθούν στην χώρα αυτή τα Πελασγικά πρωτοελληνικά φύλα της τότε εποχής, η Ιταλία φέρεται από την παράδοση, ότι βρισκόταν σε πρωτόγονη κατάσταση και αραιοκατοικημένη.

Οι πρώτοι Έλληνες άποικοι φέρονται από τη παράδοση ότι εγκαταστάθηκαν εκεί στην εποχή του Ουρανού, τον οποίο η παράδοση της χώρας τον αναφέρει ως Ιανό.

Μετά τον Ιανό-Ουρανό, ως κύριος της χώρας, φέρεται ο γιος του  Κρόνος, τον οποίο η παράδοση της χώρας τον αναφέρει ως Σατούρνο.

Στα μετέπειτα χρόνια, ως επί μέρους βασιλέας της Ιταλίας αναφέρεται ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάονα της γενεάς του βασιλέα Ουρανού, αρχηγού των Γιγάντων. Γράφει σχετικά ο Ρωμαίος Βιργίλιος, διηγούμενος ιστορίες του αποικισμού της Ιταλίας, από τα Ελληνικά φύλα της τότε εποχής.

«…Υπάρχει τόπος, τον οποίον οι Έλληνες τον ονομάζουν Εσπερία. Είναι μια αρχαία εύφορη γη. Την αποίκησαν άνδρες του βασιλέα Οινώτρου. Οι μεταγενέστεροι ονόμασαν την χώρα αυτή, Ιταλία, από το όνομα του βασιλέα της Ιταλού. Εκείνοι οι πρίγκιπες ήσαν οι πρόγονοι του γένους μας…» ( 31)

Και πιο κάτω:

«Πρώτοι γαρ Ελλήνων αυτοί περαιωθέντες τον Ιόνιον κόλπον, ώκησαν Ιταλίαν, άγοντος αυτούς Οινώτρου του Λυκάονος… Ην δε ούτος πέμπτος από Αζετού και Φορωνέως των πρώτων εις Πελοπόννησον δυναστενσάντων… Ευρών δε χώραν πολλήν εις νομάς, και αρότρους εύθετον, έρημον δε την πλείστην, και ουδέ της οικουμένης πολυάνθρωπον, ώκησε πόλεις μικράς και συνεχώς επί ταις όρεσι…» (32-33)

«Πρώτοι αυτοί ήσαν από τους Ελληνες  οι οποίοι, έχοντας διασχίσει τους κόλπους του Ιωνίου Πελάγους, κατοίκησαν την Ιταλία, όπου τους οδήγησαν ο Οινωτρός  του Λυκάονος… Αυτός ήταν ο 5ος μετά από το Αζετό και Φορωνέα , που ήσαν οι πρώτοι που κυβέρνησαν την Πελοπόννησο. Έχοντας βρει μεγάλη χώρα πρόσφορη για βοσκοτόπια και καλλιέργειες , ως επί το πλείστον έρημη, και ούτε πολυάνθρωπες οι κατοικημένες περιοχές της, κατοίκησε σε μικρές πόλεις και πάντοτε στα ορεινά.»

Βλέπουμε ότι η παρουσία των Ελλήνων στην Ιταλική χερσόνησο χάνεται στα βάθη των χιλιετιών. Η ένταξη της χερσονήσου και της Σικελίας στον χώρο του Αιγαίου πολιτισμού πραγματοποιήθηκε από την Ε” π.Χ. χιλιετία [5000πΧ]. Επίσης και ο Παυσανίας, (Αρκαδικά 3), μας πληροφορεί ότι ο νεώτερος γιος του Λυκάονος, ο Οίνωτρος, «επεραιώθη ναυσίν εν Ιταλίαν, και η Οινωτρία χώμα το όνομα έσχεν από Οινώτρου βουλεύοντος»

  Ακόμα και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας αναφέρει, ότι Κρήτες εγκαταστάθηκαν στον Ακράγαντα της Σικελίας, ο οποίος ονομάσθηκε αρχικώς Μινώα: «Αύτη δε …υπό Μίνωος εκτίσθη» (Ιστορική  Βιβλιοθήκη 9).

 Αλλά και ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (Α” Εισαγωγή) χαρακτηρίζει τους Ετρούσκους Έλληνες, οι όποιοι μαζί με τους Λυκίους και άλλους Πελασγούς εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία. Ο ίδιος, όπως και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Θουκυδίδης, ο Στράβων, βεβαιώνουν ότι, οι Τυρρηνοί (Ετρούσκοι) ήσαν το πανάρχαιο Ελληνικό φύλο των Τυρσηνών, που από τα Τούρσα της Μ. Ασίας και άλλες περιοχές του Αιγαιακού χώρου, μετώκησε στην Ιταλία μαζί με άλλους Πελασγούς.

Αρχηγός των εποικησάντων την Τοσκάνη ήταν ό Τυρσηνός, γιος του Άτυος, ο οποίος ήταν γιος του Μίνωος.

 Ο Στράβων (C 230) αναφέρει ότι ο Ρωμαίος συγγραφέας Κοίλιος, δέχεται, ότι η Ρώμη «Ελληνικόν είναι κτίσμα». Ο Πλούταρχος γράφει ότι  στην Ρώμη είχαν εορτές για την Καρμέντα, σύζυγο του εποικιστού της Ρώμης, Ευάνδρου, από την Αρκαδία και για τον Λύκιο Απόλλωνα της Αρκαδίας (Ρωμύλος 13).

Ο Στράβων, ο μεγαλύτερος γεωγράφος της ιστορίας, αναφέρει την Ραουέννα (Ραβένα C 124) ως κτίσμα των Ελλήνων. Στην περιοχή της Αδριατικής είχε δράσει ο Έλλην Διομήδης, για τον οποίο είχαν στήσει Ιερόν «τω μυχώ τον Αδρίου» ενώ, οι νυν Τρέμιτι νήσοι, ελέγοντο «Διομήδειοι νήσοι» (C 215).

 Ο Αντωνίνος Α” (β” μ.Χ. αιώνας, που η Ελλάς τελούσε υπό ρωμαϊκή κατοχή) απάλλαξε από κάθε φόρο την πολίχνη Παλλάντιον της Αρκαδίας, αναγνωρίζοντας ότι από εκεί είχαν έλθει οικιστές στον λόφο Παλλατίνον της Ρώμης (Παυσανίας Αρκαδικά 43)

Οι Σαβίνοι, φαίνεται ότι ήσαν απόγονοι Λακεδαιμονίων «Οι δε Σαβίνοι… κώμας  ώκουν ατειχίστους ως προσήκον αυτούς μέγα φρονείν και μη φοβείσθαι Λακεδαιμονίων αποίκους ούσιν» (Πλούταρχος Ρωμύλος 16). Σαβίνος ήταν και ο βασιλέας-νομοθέτης των Ρωμαίων, Νουμάς (Πλούταρχος. Νουμάς 1).

Οι Έλληνες μέσω του Αρισταίου διδάξαν την καλλιέργεια της ελιάς και θεοποιήθηκαν

Μεγάλο ρόλο ακόμα στον εκπολιτισμό της Ιταλίας διαδραμάτισε ο Αρισταίος (ως τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Βοιωτία, η Θεσσαλία, η Εύβοια, η Κέα), ο οποίος λατρεύτηκε ως θεός ιδίως στην Σικελία και την Σαρδηνία. Την δεύτερη την ειρήνευσε, την κατεφύτευσε και δίδαξε στους Ιθαγενείς την καλλιέργεια του ελαιόδενδρου, την πήξιν του γάλακτος, την μελισσοτροφία, την ελαιουργία (Πλίνιος Nat.Hist. VII 199, Νόννος Ε. 258 κ. εξ.).

Ας πάρουμε, στο σημείο αυτό, τα πράγματα από την αρχή. Η παράδοση πώς η Ρώμη ήταν Αρκαδική Πελασγική αποικία, είχε ευρεία διάδοση στην αρχαιότητα, ιδίως ανάμεσα στους Λατίνους ιστορικούς και ποιητές. Ο κυριώτερος και κεντρικότερος από τους λόφους, όπου ήταν κτισμένη η πόλη (mons Palatinus  ή Palatium) πήρε το όνομα του από το Αρκαδικό Παλλάντιο.

Έλεγαν, πώς ο Αρκάς Εύανδρος, είχε πάει εκεί 60 χρόνια προ των Τρωικών. Η μητέρα του Ευάνδρου, που λεγόταν Νικοστράτη, έγινε από τους Ρωμαίους Carmentis ή Carmenta (Πλούταρχος Ρωμύλος 21), και είχε εξαιρετικές τιμές από τους κατόπιν Ρωμαίους, γιατί είχε προφητική δύναμη. H ονομαστή porta Camentalis του τείχους της Ρώμης, χρωστούσε το όνομά της σε παρακείμενο βωμό, αφιερωμένο στην μητέρα του  Ευάνδρου.

Ο Βιργίλιος, αναφέροντας την ίδρυση της πρώτης πόλεως, από τον βασιλέα Εύανδρο, ανάμεσα στους παρά τον Τίβερη λόφους, προσθέτει πώς είχε δοθεί σ” αυτήν το όνομα της μητροπόλεως του «Παλλάντιον» και πώς οι Αρκάδες, που εγκαταστάθηκαν εκεί μαζί με τον Εύανδρο, κατάγονται από την Παλλάδα (Αιν. 8, 51 κπ).

 Ο Οβίδιος λέει, πώς στην θέση που ήταν επί των ήμερων του η Ρώμη, η πρωτεύουσα του κόσμου, χόρτα μόνον υπήρχαν και λίγα βόσκοντα πρόβατα, αραιά δέντρα και αραιότερες καλύβες, όταν έφτασε εξόριστος από την Αρκαδία ο Εύανδρος, φέρνοντας μαζί του τους πατρώους θεούς. Όταν ο Εύανδρος και η ακολουθία του έφθασαν εκεί, τους σταμάτησε η προφήτισσα μητέρα του λέγοντας: «Σταθείτε, ο τόπος αυτός είναι προορισμένος να γίνει το κέντρο μιας αυτοκρατορίας».

Και συνεχίζει την γραφή του ο Οβίδιος: «Ο Νωνάκριος ήρωας άκουσε την θεόπνευστη μητέρα του και έμεινε έχει, δίδαξε τους ντόπιους τις ιερουργίες του τόπου του, ιδίως τους έμαθε να τιμούν τον Πάνα και τον φτεροπόδαρο θεό Έρμη» (Fasti 5, 91 κπ).

Εδώ αξίζει να παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα αρχαίων κειμένων τα όποια αποκαλύπτουν την Ελληνοπελασγική καταγωγή των Ρωμαίων, χωρίς βέβαια να συνυπολογίσουμε τις ελληνικές αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας, πού ιδρύθηκαν σε μεταγενέστερα χρόνια:

         Διονύσιος Αλικαρνασεύς, «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία Ι, 11, 2-3″.

«Επειδή ο Οίνωτρος ήταν δυσαρεστημένος με την μοιρασιά της γης της Αρκαδίας, πού έκανε ο πατέρας του Λυκάων στα 22

πέρασε την θάλασσα του Ιονίου μαζί με τον Πευκέτιο, έναν από τους αδελφούς του. Συνοδευόταν δε από πλήθος λαού. Ο Πευκέτιος, αφού πέρασε το ακρωτήριο της Ιαπυγίας, βγήκε με μία ομάδα ανθρώπων στην ξηρά και η περιοχή πού αποβιβάσθηκαν ονομάστηκε Πευκετία. Ο Οίνωτρος δε, με τον περισσότερο στρατό πέρασε στην άλλη θάλασσα, που βρέχει, τις δυτικές περιοχές κατά μήκος των ακτών της Ιταλίας, που ονομάστηκε έκτοτε Αυονική θάλασσα και αργότερα Τυρρηνική. Αύτη η περιοχή ονομάσθηκε Οινωτρία. Ο Οίνωτρος δε, γεννήθηκε 17 γενεές πριν από την τρωική εκστρατεία».

Παυσανίας Αρκαδικά 43, 1-3.

 «Στη συνέχεια του έργου μου οφείλω να ασχοληθώ με το Παλλάντιο, για ότι αξιομνημόνευτο υπάρχει εκεί, και για ποιο λόγο ο αυτοκράτορας Αντωνίνος ο παλαιότερος, έκανε το Παλάντιο πόλη αντί κώμης και παραχώρησε στους κατοίκους του ελευθερία και απάλλαξε από τους φόρους. Λένε, λοιπόν, πώς ένας Εύανδρος ξεπερνούσε όλους τους Αρκάδες στην σύνεση και στην πολεμική ικανότητα. Ήταν γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Έρμη. Αυτός στάλθηκε σε αποικία με ομάδα Αρκάδων από το Παλλάντιο και ιδρυσε πόλη παρά τον Τίβερη ποταμό. Ένα μέρος της σύγχρονης μας πόλης της Ρώμης, εκείνο που είχε εγκατασταθεί ο Εύανδρος με τους Αρκάδες του, ονομάστηκε Παλλάντιο, σ’ ανάμνηση της αρκαδικής πόλεως. Γι’ αυτούς τους λόγους έγιναν οι τιμητικές παραχωρήσεις εκ μέρους του αυτοκράτορα στους Παλλαντιείς».

 Πλούταρχος Ρωμύλος 1.

«…Άλλοι λένε πώς οι Πελασγοί, που πλανήθηκαν στους περισσότερους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσότερους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό (Ρώμη) και ονόμασαν έτσι την πόλη από την Ρώμη των όπλων τους…»

 Στράβων, «Γεωγραφικά» Ε” 111,3.

«…Ή Ρώμη υπήρξε Αρκαδική αποικία υπό τον Εύανδρο. Αυτός φιλοξένησε τον Ηρακλή, τότε που πήγαινε για τα βόδια του Γηρυόνη. Ο Εύανδρος έμαθε από την μάνα του, την Νικοστράτη, που ήταν έμπειρη στα μαντικά, ότι ήταν πεπρωμένο του Ηρακλή να γίνει θεός, όταν θα τελείωνε τους άθλους του. Το ομολόγησε στον Ηρακλή, καθόρισε έναν ναό και έκανε θυσία προς τιμήν του, συμφώνα με το ελληνικό έθιμο – μία θυσία πού γίνεται ακόμη και σήμερα. Ακόμη και ο ιστορικός των Ρωμαίων, Κοίλιος, θεωρεί αυτή την θυσία απόδειξη, ότι η Ρώμη είναι ελληνικό κτίσμα, αφού πρόκειται για πατρογονική θυσία, ελληνική, στον Ηρακλή. Οι Ρωμαίοι τιμούν και την μητέρα του Ευάνδρου. Την ονόμασαν Καρμέντη και την θεωρούν μία από τις νύμφες.»

 Στράβων, «Γεωγραφικά» Η” VI,20.

«Ο Δημάρατος πάλι, ένας από αυτούς που κυβέρνησαν την Κόρινθο, δραπετεύοντας, μετά από στασιασμούς, κουβάλησε μαζί του τόσο πλούτο από την πατρίδα του στην Τυρρηνία, ώστε αυτός κυβέρνησε την πόλη που τον υποδέχτηκε. Ο γιος του έγινε βασιλιάς των Ρωμαίων».

 Παρατηρούμε ότι ο Στράβων αποδεικνύεται πολύ μεγάλος γνώστης όσον αφορά την πελασγική καταγωγή των Ρωμαίων, και προχωρεί και σε πιο… βαθιά νερά όσο αφορά το επίμαχο αυτό ζήτημα. Χαρακτηριστικά αναφέρει για τους Ετρούσκους, που καταχωρίζονται από τους αρχαιολόγους ως λαός αγνώστου καταγωγής, τα εξής:

«Οι Ρωμαίοι αποκαλούν τους Τυρρηνούς Ετρούσκους και Τούσκους. Οι Έλληνες τους λένε Τυρρηνούς από τον Τυρρηνό του Άτυος, καθώς λένε, που δημιούργησε εδώ αποικίες από την Λυδία. Υπήρχε πείνα και αφορία, οπότε ο Άτυς, ένας από τους απογόνους του Ηρακλή και Ομφάλης, που είχε δυο παιδιά, έριξε κλήρο και κράτησε τον Λυδό, ενώ τον Τυρρηνό με τον περισσότερο κόσμο τους ξαπέστειλε» (Στράβων, «Γεωγραφικά», Ε, II, 2)

Μας λέει λοιπόν ο Στράβων ξεκάθαρα ότι οι Ετρούσκοι κατάγονται από την Λυδία της Μ. Ασίας, και κυβερνάτο αυτός ο λαός (οι Ετρούσκοι) από έναν βασιλέα, ο οποιος είναι απόγονος του Ηρακλέους. «Μερικοί από αυτούς (τους Πελασγούς) ήλθαν στην Ιταλία, μαζί με τον Τυρρηνό του Άτυος» (Στράβων «Γεωγραφικά», Ε’, II, 4).

Στο σημείο αυτό, ο Στράβων, αναφέρεται μόνο στην Λυδία ως χώρα προελεύσεως των Ετρούσκων, και σε άλλο σημείο του έργου του μας μίλα για Πελασγούς εκ Λυδίας, πουθενά όμως δεν ξεκαθαρίζει ότι οι Πελασγοί Ετρούσκοι είχαν κοιτίδα την Ελλάδα. Το ξεκαθαρίζει όμως το κρίσιμο αυτό ζήτημα ο Πλούταρχος (Ρωμύλος 2) με πλήρη σαφήνεια. «…Τους Τυρρηνούς που είχαν έλθει από την Θεσσαλία στην Λυδία κι από την Λυδία στην Ιταλία». Η Θεσσαλία ήταν μία περιοχή της Ελλάδος που βρισκόταν κάτω από την πλήρη κυριαρχία των Πελασγών, ονομάζονταν δε και πελασγικό Άργος, όπως αναφέρει ο Στράβων. Από την Θεσσαλία λοιπόν ξεκίνησαν άποικοι, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Λυδία. Κάποια στιγμή όμως στη Λυδία αντιμετώπισαν μεγάλο πρόβλημα επιβιώσεως και αναγκάστηκε μεγάλο μέρος του πληθυσμού να ξενιτευτεί για δεύτερη φορά. Έφθασαν λοιπόν στην Ιταλία και ονομάστηκαν Τυρρηνοί, από το όνομα του ηγέτη τους Τυρρήνου, ωστόσο όμως ήσαν στην καταγωγή Πελασγοί και αυτούς οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν Ετρούσκους. Αυτές όλες οι γενεαλογίες ήταν κοινή πεποίθηση στην αρχαιότητα και απόλυτα ξεκαθαρισμένες και καταχωρημένες, επομένως η άποψη των αρχαιολόγων για τους Ετρούσκους ως λαού αγνώστου καταγωγής είναι εκ του πονηρού, την στιγμή που υπάρχει καταγεγραμμένη καταγωγή στα αρχαία κείμενα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί και το σημαντικότατο άρθρο που υπογράφει ο Ιταλός αρχαιολόγος Τσάο Τσεβάλι. στο περιοδικό «CORPUS» (τεύχος 28 Ιούνιος 2001) με τίτλο «Μυκηναίοι, οι πρώτοι Έλληνες στην Ιταλία».

 Σύμφωνα με αυτό το δημοσίευμα οι Ιταλοί αρχαιολόγοι είναι πλέον βέβαιοι ότι η ελληνική (Πελασγική) παρουσία στην Ιταλία ξεκινά από τον 16° αιώνα π.Χ.

Αλλά και η αρχαιολογική σκαπάνη επιβεβαιώνει τους Ιταλούς αρχαιολόγους και φυσικά πάνω απ’ όλους τους αρχαίους συγγραφείς, οι οποίοι υποστήριζαν την ύπαρξη ελληνικών αποίκων από την μυκηναϊκή περίοδο. Ο Στράβων για παράδειγμα αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Η πρώτη πόλη είναι ο Κρότων, εκατόν πενήντα στάδια από το Λακίνιο, ο ποταμός Αίσαρος, και λιμάνι  σε άλλον ποταμό, τον Νέαιθο, που λένε ότι χρωστάει το όνομά του σε ένα συμβάν. Μερικοί Αχαιοί, που πλανήθηκαν μετά την τρωική εκστρατεία και έφτασαν εδώ, κατέβηκαν να ερευνήσουν την περιοχή και όταν οι Τρωάδες που έπλεαν μαζί τους, έμαθαν ότι τα πλοία είναι έρημα, επειδή είχαν κουραστεί από το ταξίδι. Έκαψαν τα πλοία. Έτσι, οι άνδρες αναγκάστηκαν να μείνουν, βλέποντας εξ άλλου ότι και η γη ήταν πολύ εύφορη». (Στράβων, «Γεωγραφικά» ΣΤ Τ, 12).

Αχαιοί – Μυκηναίοι ιδρύουν αποικία στον κόλπο του Τάραντα, στην Νότια Ιταλία, μετά τον Τρωικό πόλεμο. Κι όλα αυτά ενώ μέχρι σήμερα διδάσκεται επίσημα στα σχολεία -άκουσον, άκουσον- ότι οι Έλληνες πήγαν για πρώτη φορά στην Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ. Και συνεχίζει ο Στράβων:

«η Πίσα είναι κτίσμα των Πισάτων της Πελοποννήσου, πού ήλθαν με τον Νέστορα στο Ίλιο και στην επιστροφή περιπλανήθηκαν, άλλοι στο Μεταπόντιο κι άλλοι στο Πισάτις» (Στράβων «Γεωγραφικά» Ε” Π, 5).

 «…για τους Ενετούς υπάρχουν δυο εκδοχές: Η μία λέει ότι είναι άποικοι Κέλτες, από αυτούς πού ζούνε στον Ωκεανό, ενώ η άλλη αναφέρει ότι πρόκειται για Ενετούς της Παφλαγονίας, που από τον Τρωικό πόλεμο διασώθηκαν, φθάνοντας εδώ με επικεφαλής τον Αντήνορα» (Στράβων «Γεωγραφικά Ε” II, 4).

 Ο Στράβων όμως είναι κατηγορηματικός ότι ο αποικισμός της Ιταλίας είναι κατά πολύ αρχαιότερος της μυκηναϊκής περιόδου. Οι πρώτοι Πελασγοί και Ελληνοπελασγοί που έφτασαν σε Ιταλία και Σικελία, ήσαν οι Κρήτες του Μίνωος.

 Ακόμη και ο Τάραντας ήταν αρχικά πόλη της Κρήτης.

«Λένε πώς ήσαν αυτοί που ταξίδευσαν με τον Μίνωα στη Σικελία κι όταν αυτός πέθανε στην Καμική, στην κατοικία του Κώκαλου, έφυγε από την Σικελία και μερικοί, με τα πόδια, πέρασαν στον Αδρία κι έφθασαν στην Μακεδονία, όπου ονομάσθηκαν Βοττιαίοι. Λέγεται, πάντως, ότι όλοι όσοι κατοικούν έως την Δαύνια λέγονται Ιάπυγες, από τον Ιάπυγα, που ήταν παιδί του Δαίδαλου με μία Κρητικιά γυναίκα και έγινε αρχηγός των Κρητών. Τάραντα ωνόμασαν την πόλη από κάποιον ήρωα». (Στράβων «Γεωγραφικά» ΣΤ^ ΠΙ, 2).

«Όταν ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Υρία βρίσκεται στην Ιαπυγία, που ιδρύθηκε από τους Κρητικούς που χώρισαν από τον στόλο του Μίνωα στην Σικελία, πρέπει να δεχθούμε την Ουρία ή τον Ουερητό.Το Βρεντέσιο λέγεται ότι το αποίκισαν Κρήτες, αυτοί πού έφυγαν με τον Θησέα από την Κνωσό, είτε αυτοί που έφυγαν από την Σικελία με τον Ιάπηγα…» (Στράβων «Γεωγραφικά», ΣΤΊΙΙ, 6).

 Απόσπασμα από άρθρο του περιοδικού «Ελληνόραμα», τ.25o.

Άρθρο «Προϊστορικοί Ελληνες στην Ιταλία», σελ 9-15
http://www.hellinon.net/GreekRome.htm

Tινία -Tinia (επίσης Tin, Tinh, Tins ή Tina) ήταν ο θεός του Ουρανού και ο  υψηλότερος θεός της ετρούσκικης -πελασγικής μυθολογίας αντίστοιχος του Δία- Ζεύς .
'Ηταν ο σύζυγος της Τhalma ή Uni και πατέρας του Hercle- Ηρακλή.Terracotta, 300-250 πΧ Μουσείο Μονάχου

Στήλη των Καμινίων: Επιτύμβια στήλη από τη Λήμνο σε πελασγική γλώσσα

Χορευτές και αρπιστές σε Ετρούσκικο φρέσκο από την Ταρκίνια. Βρέθηκε σε τοίχο ταφικού μνημείου του 465πΧ στην Ταρκίνια πρωτεύουσα της Ετρουρίας.  Στη σύγχρονη εποχή λέγεται Τοσκάνη και Ούμπρια (Image © Billie Love)

Λημνιακή πινακίδα με Πελασγική  Τυρρηνική γραφή

Ετρούσκικο κρεμαστό με σώστικα: το αρχαιότερο ΠρωτοΕλληνικό σύμβολο, πιθανόν αντίγραφο προερχόμενο από την Πρωτομινωική -πελασγική εποχή των Ετεοκρητών που ίδρυσαν την Ετρουρία σύμφωνα με τον Στράβωνα.
 Bolsena, Italy, 700-650 BC. Louvre.

Βιβλιογραφία

 de Grummond, Etruscan Myth, Sacred History and Legend, page 53

 a b Dennis, George (1848). The cities and cemeteries of Etruria: Vol.I. London.

 a b von Döllinger, Johann Joseph Ignaz (1862). The Gentile and the Jew: Vol.II. London.

 Giuliano Bonfante and Larissa Bonfante (1983). The Etruscan language: an introduction. Manchester University Press.

για περισσότερες φωτογραφίες:

https://gr.pinterest.com/nessunessunos

ΠΕΛΑΣΓΟΙ

Σε βάθος χρόνου παλαιολιθικής εποχής η διαμόρφωση του αυτόχθονα αρχανθρώπου [αρχάνθρωπος Πετραλώνων 700.000πΧ] σε Πελασγό αυτόχθονα [15.000πΧ] που εντοπίζεται να γεννιέται και εξελίσσεται στην Αιγιίδα και που εξαπλώνεται μέχρι τη Μεσοποταμία. Έτσι εξηγείται η υποστήριξη του συνδετικού γενετικού κρίκου των λαών που φεύγουν για δύση και ανατολή σε διάφορες φάσεις και τους λέμε ''Αρείους'' γιους του Άρη του θεού του πολέμου.

Πελασγοί: οι Πρωτοέλληνες Άρειοι από το 30.000πΧ μέχρι το 5.000πΧ

Ο χάρτης εξετάζει την ύπαρξη γενετικού υλικού Πρωτοελλήνων Πελασγών Αρείων (G)με εξέταση ιχνών dna από κάποια ταφικά μνημεία μέχρι την εποχή της γέννησης του Χριστού. Με  J2 συμβολίζεται το γενετικό υλικό Πρωτοελλήνων Αρείων [Μυκηναίων-Μινωιτών] πολύ παλαιότερων της εποχής του χαλκού γενετική μετεξέλιξη των Πελασγών.

Διάφορες αναμενόμενες ημερομηνίες και τοποθεσίες έχουν προταθεί για την προέλευση των Πελασγών και του Haplogroup G.

Το 2012, μια μελέτη από Siiri Rootsi et al. πρότεινε ότι: «Εκτιμούμε ότι η γεωγραφική προέλευση του Hg G τοποθετείται πειστικά κάπου κοντά στην ανατολική Ανατολία , την Αρμενία ή δυτικό Ιράν .» [2]
Γεγονός που δικαιώνει τον Αντίοχο Α που ως διγενής:[ 'Ελληνας από τον πατέρα του και Πέρσης από τη μητέρα του] Πελασγός έτσι κι αλλιώς, έκτισε το τάφο του και το αντίστοιχο μνημείο στον χώρο συνάντησης τους το όρος Νεμρώδ [η περσική ονομασία του Δία]

Ιερό του Δια-Νεμρώδ τάφος του Αντίοχου Α Σελευκίδη στην Ανατολία τον τόπο συνάντησης Ελλήνων και Περσών Πελασγών

Προηγουμένως η National Geographic Society τοποθετεί τις ρίζες της αλποομάδος G που θεωρείται πως αντιστοιχεί σε αυτή των Πελασγών, με βάση την κατανομή τους σε γνωστές τους τοποθεσίες από ιστορικές πηγές, στη Μικρά Ασία την Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή,  την τοποθετεί δε χρονικά πριν από 30.000 χρόνια και υποθέτει ότι οι άνθρωποι που φέρουν την γενετική  απλοομάδα έλαβαν μέρος στην εξάπλωση της Νεολιθικής εποχής [3], αυτή που ονομάζουμε τρίτη εκστρατεία των Αρείων μεταξύ 15.000 και 10.000πΧ

Δύο ακαδημαϊκές εργασίες έχουν επίσης προτείνει τη προέλευση στη Μικρά Ασία, ενώ διαφωνούν με την χρονολόγηση αυτή.
Semino et al. (2000) πρότειναν 17.000 χρόνια πριν. [4]
 Cinnioglu et al. (2004) πρότεινε η μετάλλαξη πραγματοποιήθηκε μόνο 9.500 χρόνια πριν. [5]

Το όνομα Πελασγοί χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, οι οποίοι αναφέρονταν στους πληθυσμούς αυτούς που θεωρούσαν προγόνους των Ελλήνων και αυτόχθονες κάτοικους της περιοχής της σημερινής Ελλάδας και Μικράς Ασίας μέχρι την Αρμενία.

Κάποιοι, κυρίως μεταγενέστεροι, το χρησιμοποιούν επίσης για να περιγράψουν αμιγώς πρωτοελληνικούς πληθυσμούς.

Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει ωστόσο να συνδέσουν τους Πελασγούς, με έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο τον όρο Άρειοι και Ινδοευρωπαίοι, με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου "προβλήματος" λόγω έλλειψης αποδείξεων και πολλών ύποπτων ρατσιστικών καπηλειών του ζητήματος αυτού. Όπως έγινε από τους Γερμανούς ρατσιστές Ναζί που καπηλεύτηκαν και  λέρωσαν με αίμα το σύμβολο τους τη Σώστικα ή αγκυλωτό σταυρό ή μαίανδρο ή λαβύρινθο.

Τμήμα Πρωτομυκηναϊκής ασπίδας με σώστικες μαιάνδρους και μινωικούς κυματισμούς σύμβολα του Ελληνισμού που βρίσκουμε παντού παγκοσμίως

Οι συνεχείς επεξεργασίες των ελληνικών παραδόσεων και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό σαφών "αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων" και μυθοπλασίας όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς.[1]


Περιοχές όπως η Θεσσαλία και η Αττική θεωρούνταν παραδοσιακά ως περιοχές στις οποίες κατοικούσαν Πελασγοί.
Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός ως ο πρώτος άνθρωπος που γεννήθηκε από τη γη [Αυτόχθων]. Με τ' όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις.
Ο Ζεύς [Δίας ο 1ος] που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Δικταίο Άντρο στη Κρήτη ήταν ο Θεός των Πελασγών.Οπότε αν όντως ήταν θεοποιημένο ιστορικό πρόσωπο υπήρξε από τους πρώτους και αξιολογότερους Βασιλείς των Πελασγών που είναι συνεπώς γεννήτορες των Μυκηναίων και των Μινωιτών
[και οι δύο όροι προσδιορίζουν  παγκόσμιας εμβέλειας ελληνικούς πολιτισμούς που έδρασαν με έδρα Μυκήνες και Κνωσσό αντίστοιχα, ως ναυτικές και στρατιωτικές υπερδυνάμεις από το τέλος της παλαιολιθικής εποχής μέχρι το τέλος της Εποχής του Χαλκού].
Οι Πελασγοί ήταν πολύ προγενέστεροι των Μινωιτών και των Μυκηναίων που υπήρξαν η εξέλιξη τους σαν οι δύο πόλοι του Ελληνισμού σε βάθος χρόνου που εκτείνεται πολύ παραπάνω της εποχής του Χαλκού έως την Παλαιολιθική εποχή αφού ο Πελασγός φαίνεται από την παράδοση να είναι αρχηγός-βασιλιάς πολύ πρωτόγονης φυλής που ζει σε ξύλινες καλύβες ντύνονται με δέρματα κλπ .
Ως Χάρτης με τοποθεσίες στις οποίες αρχαίοι συγγραφείς ανέφεραν ότι κατοικούσαν Πελασγοί

1 Ιστορικές μαρτυρίες
2 Τόποι στους οποίους αρχαίοι συγγραφείς ανέφεραν ότι κατοικούσαν Πελασγοί
2.1 Πελοπόννησος
2.2 Αττική
2.3 Φθία - Φθιώτιδα
2.4 Ήπειρος
2.5 Μακεδονία
2.6 Σαμοθράκη
2.7 Ίμβρος - Λήμνος
2.8 Λέσβος
2.9 Κυκλάδες
2.10 Κρήτη
2.11 Ελλήσποντος
2.12 Μικρά Ασία
2.13 Κύπρος
2.14 Ετρουρία
2.15 Σκιάθος
3 Πηγές

Ιστορικές μαρτυρίες
Περί των Πελασγών έχουν αφήσει μαρτυρίες πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς από τους μυθικούς χρόνους.
Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται οι: Ησίοδος, Όμηρος, Έφορος, Στράβων, Σκύμνος, Ηρόδοτος, Μενεκράτης, Παυσανίας, Θουκυδίδης, Ευριπίδης, Αισχύλος, Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Αντικλείδης, καθώς και ο Πλάτων.

Ο Όμηρος περιγράφει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δωδώνιο Δία σαν τον αρχέγονο Θεό των Πελασγών: «Βασιλέα Ζευ, φώναξε, Άρχοντα της Δωδώνης, θεέ των Πελασγών, που κατοικούν μακριά, που έχεις τη χειμωνιάτικη Δωδώνη κάτω από την εξουσία σου, όπου οι Ιερείς σου οι Σελλοί κατοικούν γύρω σου με τα πόδια τους άπλυτα και τα καταλύματά τους πάνω στο έδαφος[2].»
Οι αναφορές των παραπάνω ακολουθούν κατά περιοχή εξάπλωσης των Πελασγών.

Τόποι στους οποίους αρχαίοι συγγραφείς ανέφεραν ότι κατοικούσαν Πελασγοί

Πελοπόννησος
Ξεκινώντας από την Ελληνική Μυθολογία, ο Ησίοδος παραδίδει την παράδοση ότι πρώτος κάτοικος της Αρκαδίας ήταν ο Πελασγός, ο δε Έφορος ότι όλοι οι Πελασγοί είναι αρκαδικής καταγωγής, σημείο που αναφέρει ο Στράβων [3]. Ο δε Παυσανίας συμπληρώνει πως την εποχή που βασίλευε ο Πελασγός, όλη η Πελοπόννησος λεγόταν Πελασγία ή Αχαϊκόν Άργος. Ο δε Διονύσιος Αλικαρνασσεύς διατρανώνει: "των Πελασγών το γένος εκ Πελοποννήσου το αρχαίον" (Ι 17). Αλλά και ο Ευριπίδης στο έργο του "Αρχέλαος" αναφέρει πως "όταν ο Δαναός ήλθε στο Άργος κι έκτισε την πόλη του Ινάχου, και ενώ οι κάτοικοι λέγονταν "Πελασγιώται" εκείνος τους όρισε με νόμο αυτοί σε όλη την αρχαία Ελλάδα να λέγονται Δαναοί". Επίσης, ο Ηρόδοτος σημειώνει πως "όσο καιρό οι Ίωνες κατοικούσαν στη Πελοπόννησο στη περιοχή της σημερινής Αχαΐας, πριν ακόμη να έλθουν ο Δαναός και ο Ξούθος ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς και που έλαβαν τελικά το όνομα Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου"[4]. Τέλος, ο Στράβων αναφέρει ότι ο Αισχύλος στις "Ικέτιδες", καθώς και στις "Δαναΐδες" αναφέρεται στη καταγωγή των Πελασγών από το Άργος (Ε κεφ. Β).

Αττική
Ο Ηρόδοτος αναφέρει την ύπαρξη Πελασγικού έθνους στην Αττική[5] και συμπληρώνει πως όταν ο Κροίσος θέλησε να μάθει ποιοι Έλληνες είναι οι πιο ισχυροί, βρήκε πως πρώτοι ήταν οι Λακεδαιμόνιοι και μετά οι Αθηναίοι, οι πρώτοι από τη φυλή των Δωριέων και οι δεύτεροι από των Ιώνων. "Πράγματι αυτοί οι λαοί ήσαν οι πλέον εξέχοντες, οι δεύτεροι μεν καταγωγής Πελασγικής, οι πρώτοι δε καταγωγής ελληνικής"*.
(*) Για τη διάκριση πελασγική - ελληνική, δείτε παρακάτω

Φθία - Φθιώτιδα
Στους Πελασγούς της Φθίας αναφέρεται ο Στράβων. Εκεί, μεταξύ άλλων περιοχών, ζούσαν Πελασγοί και κατονομάζει τη μία από τις τέσσερις πόλεις του κράτους Πηλέα - Αχιλλέα, το οποίο συμπίπτει με τη σημερινή Ανατολική - Βορειανατολική Φθιώτιδα και τμήματα των σημερινών νομών Λαρίσης και Μαγνησίας, το Πελασγικόν Άργος, την αποκαλούμενη αργότερα Κρεμαστή Λάρισα (σημερινή κωμόπολη Πελασγία) στην περιοχή που εκτείνονταν από "τη Θεσσαλία μεταξύ των εκβολών του Πηνειού και των Θερμοπυλών μέχρι της ορεινής χώρας σε όλη την έκταση της Πίνδου, αφού οι Πελασγοί ήταν κυρίαρχοι των τόπων αυτών" και ιδιαίτερα πως είχαν επεκταθεί "προπάντων μεταξύ των Αιολέων που ήταν ανά τη Φθία και τη Θεσσαλία."[6]
Σημειώνεται, όμως, ότι αργότερα, κατά τους ιστορικούς χρόνους, το νότιο τμήμα της Θεσσαλίας μεταξύ Λάρισας και Φερών διατηρούσε το όνομα Πελασγιώτις.

Ήπειρος
Στην Ιλιάδα, αναφέρεται στην προσευχή του Αχιλλέα ο Ζευς, ο οποίος προσφωνείται βασιλιάς της Δωδώνης και των Πελασγών. [7]
Η Ήπειρος και ιδιαίτερα η Δωδώνη αποτελούσε το κέντρο των Πελασγών. Ο Στράβων μνημονεύει τον Ησίοδο, ο οποίος είχε αποκαλέσει τη Δωδώνη ως το Πελασγών έδρανο (fr.225). Εδώ υπήρχε και το μέγα ιερό του Δωδωναίου Διός, το περίφημο ομώνυμο μαντείο καθώς και ένα από τα αρχαιότερα θέατρα του ελλαδικού χώρου.

Μακεδονία
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Αισχύλου στο έργο Ικέτιδες (250), όπου ο Βασιλιάς Πελασγός αναφέρει: "Του γηγενούς Παλαίχθονος είμαι εγώ γιος, ο Πελασγός, που κυβερνώ τη χώρα. Και αφού είμαι ο βασιλιάς επόμενο είναι να πάρουν από μένα τ΄ όνομά τους οι Πελασγοί που κατοικούν τη χώρα. Όλη αυτή που τη διασχίζει ο αγνός Στρυμόνας στη δυτική πλευρά του. Και τη χώρα των Περραιβών ακόμη εξουσιάζω και όσα μέρη είναι πέρα από την Πίνδο και της Δωδώνης τα βουνά. Τα σύνορά μου ορίζει η θάλασσα"[8].

Σαμοθράκη
Κατά τον Ηρόδοτο, "τη Σαμοθράκη κατοικούσαν παλαιότερα Πελασγοί". [9]. Από τους Πελασγούς προέρχονται τα Καβείρια μυστήρια.

Ίμβρος - Λήμνος
Ο Ηρόδοτος, αναφερόμενος στον 5ο αιώνα π.Χ., σημειώνει τόσο για την Ίμβρο όσο και για τη Λήμνο, ότι την εποχή εκείνη και τα δύο αυτά νησιά τα κατοικούσαν ακόμα οι Πελασγοί[10].

Λέσβος
Και η Λέσβος κατά τον Στράβωνα, (Ε, κεφ.Β΄), λεγόταν Πελασγία, που σαφώς σημαίνει ότι κατοικείτο από Πελασγούς.

Κυκλάδες
Κατά την Περσική εκστρατεία, ο Ηρόδοτος αναφέρει πως οι Κυκλάδες πρόσφεραν 17 πλοία συμπληρώνοντας ότι "και αυτοί ήταν λαός Πελασγικός που αργότερα όμως ονομάσθηκαν Ίωνες" [11].

Κρήτη
Για τους Πελασγούς στην Κρήτη παραδίδεται από τον Όμηρο, στην Οδύσσεια (Τ 175) η παρουσία των "δίων Πελασγών". [12]

Ελλήσποντος
Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως στον Ελλήσποντο πελασγικές εγκαταστάσεις υπήρχαν στις περιοχές Πλακία και Σκυλάκη και πως οι Πελασγοί αυτοί του Ελλησπόντου προέρχονταν από την Αττική[13].

Μικρά Ασία
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα χαρακτηρίζει τους γείτονες των Κιλίκων της Τρωάδας Πελασγούς και συγκεκριμένα αναφέρει πως "ο Ιππόθοος οδηγούσε τα φύλα των κονταρομάχων Πελασγών αυτών που κατοικούσαν στην εύφορη Λάρισσα[14]. Ο δε Μεκράτης ο Ελαΐτης θεωρεί τους Πελασγούς κατοίκους όλης της Ιωνικής παραλίας: "την παραλίαν την νυν Ιωνικήν πάσαν από Μυκάλης αρξαμένην υπό Πελασγών οικείσθαι πρότερον". Ακόμη όμως και ο Ηρόδοτος επισημαίνει για τους Αιολείς πως "στους παλαιότερους χρόνους και αυτοί λέγονταν Πελασγοί".

Κύπρος
Και για την Κύπρο ο Ηρόδοτος αναφέρει πως είχαν μεταναστεύσει εκεί Πελασγοί από την Αρχαία Αθήνα, τη Σαλαμίνα, την Κύθνο και από την Αρκαδία[15]. Μάλιστα ο Βασιλιάς της Τεγέας, Αγαπήνωρ, ήταν ο ιδρυτής της Πάφου. Η δε κυπριακή διάλεκτος ομοιάζει με την αρκαδική, εξ ου και γίνεται λόγος για την αρκαδοκυπριακή διάλεκτο ή Νότια Αχαϊκή, διάλεκτο των αρχαίων ελληνικών. Επίσης κατά την παράδοση, ο Αιακίδης Τεύκρος με μερικούς Τρώες αιχμαλώτους ήταν εκείνος που έκτισε τη Σαλαμίνα της Κύπρου.

Ετρουρία
Ο Αθηναίος Αντικλείδης, Αλεξανδρινός ιστορικός, παραδίδει κατά μαρτυρία του Στράβωνα (E κεφ.B) πως οι Πελασγοί εκείνοι που ζούσαν στη Μακεδονία και στην Αττική ήταν εκείνοι που κατοίκησαν και στα γύρω από την Ίμβρο και τη Λήμνο μέρη και πως μερικοί απ' αυτούς υπό τον Λύδο τον Τυρρηνό μετανάστευσαν στην Ιταλία, που απετέλεσαν και στη συνέχεια το έθνος των Τυρρηνών ή Ετρούσκων.


Σκιάθος
Σύμφωνα με διάφορες ιστορικές πηγές οι Πελασγοί ήταν οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού. Μάλιστα έχει βρεθεί και οικισμός τους στον Ξάνεμο στην πλαγιά Κεφάλα.

Πηγές
Για κάποιες γενικές πληροφορίες επί του θέματους, βλ.
 Christiane Sourvinou-Inwood Herodotos (and others) on Pelasgians, στο "Herodotus and his world", Oxford University Press, 2003 και

 Michel B. Sakellariou Pelasgés, στο "Peuple préhelléniques d'origine indo-européennee", Εκδοτική Αθηνών, 1977

 Όμηρος, "Ιλιάδα", ραψωδία Β, 681-685

 Στράβων, Γεωγραφικά, Βιβλίο Ε' - [...]καὶ γὰρ Ἀρκαδικὸν ἔθνος φασί, καθάπερ τὸ Πελασγικόν, καὶ πλανητικὸν ἄλλως, ὥσπερ ἐκεῖνο.

 Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ', 94 - Ἴωνες δὲ ὅσον μὲν χρόνον ἐν Πελοποννήσῳ οἴκεον τὴν νῦν καλεομένην Ἀχαιίην, καὶ πρὶν ἢ Δαναόν τε καὶ Ξοῦθον ἀπικέσθαι ἐς Πελοπόννησον, ὡς Ἕλληνες λέγουσι, ἐκαλέοντο Πελασγοὶ Αἰγιαλέες, ἐπὶ δὲ Ἴωνος τοῦ Ξούθου Ἴωνες.

Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Α', 57 - [...]τὸ Ἀττικὸν ἔθνος ἐὸν Πελασγικὸν[...]

 Strabo, Geography, Book V, 2.4 (LacusCurtius) - And Thessaly is called "the Pelasgian Argos" (I mean that part of it which lies between the outlets of the Peneius River and Thermopylae as far as the mountainous country of Pindus), on account of the fact that the Pelasgi extended their rule over these regions.

 Όμηρος, Ιλιάδα, Π' 233-235 - [...]Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε Πελασγικὲ[...]

 Αισχύλος, Ικέτιδες, στ.250-260 (Perseus) - τοῦ γηγενοῦς γάρ εἰμ' ἐγὼ Παλαίχθονος ἶνις Πελασγός, τῆσδε γῆς ἀρχηγέτης. ἐμοῦ δ' ἄνακτος εὐλόγως ἐπώνυμον γένος Πελασγῶν τήνδε καρποῦται χθόνα. καὶ πᾶσαν αἶαν+, ἧς δι' ἁγνὸς ἔρχεται Στρυμών, τὸ πρὸς δύνοντος ἡλίου, κρατῶ. ὁρίζομαι δὲ τήν τε Περραίβων χθόνα, Πίνδου τε τἀπέκεινα, Παιόνων πέλας, ὄρη τε Δωδωναῖα. συντέμνει δ' ὅρος ὑγρᾶς θαλάσσης: τῶνδε τἀπὶ τάδε κρατῶ

Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Β', 51 - τὴν γὰρ Σαμοθρηίκην οἴκεον πρότερον Πελασγοὶ[...]

 Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Ε', 26 -[...]λαβὼν δὲ παρὰ Λεσβίων νέας εἷλε Λῆμνόν τε καὶ Ἴμβρον, ἀμφοτέρας ἔτι τότε ὑπὸ Πελασγῶν οἰκεομένας.

 Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ', 95 -[...]νησιῶται δὲ ἑπτακαίδεκα παρείχοντο νέας, ὡπλισμένοι ὡς Ἕλληνες, καὶ τοῦτο Πελασγικὸν ἔθνος; ὕστερον δὲ Ἰωνικὸν ἐκλήθη κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον καὶ οἱ δυωδεκαπόλιες Ἴωνες οἱ ἀπ᾽ Ἀθηνέων.

Όμηρος, Οδύσσεια, τ' 175 - Κρήτη τις γαῖ' ἔστι μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ[...]ἐν δ' ἄνθρωποι πολλοὶ ἀπειρέσιοι, καὶ ἐννήκοντα πόληες·[...] ἐν μὲν Ἀχαιοί, ἐν δ' Ἐτεόκρητες μεγαλήτορες, ἐν δὲ Κύδωνες Δωριέες τε τριχάϊκες δῖοί τε Πελασγοί.

 Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Α', 57 -[...]καὶ τῶν Πλακίην τε καὶ Σκυλάκην Πελασγῶν οἰκησάντων ἐν Ἑλλησπόντῳ, οἳ σύνοικοι ἐγένοντο Ἀθηναίοισι, καὶ ὅσα ἄλλα Πελασγικὰ ἐόντα πολίσματα τὸ οὔνομα μετέβαλε.

 Όμηρος, Ιλιάδα, Β' 840 - Ἱππόθοος δ' ἄγε φῦλα Πελασγῶν ἐγχεσιμώρων τῶν οἳ Λάρισαν ἐριβώλακα ναιετάασκον·

Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ', 90 - οὗτοι μὲν οὕτω ἐστάλατο, Κύπριοι δὲ παρείχοντο νέας πεντήκοντα καὶ ἑκατόν, ἐσκευασμένοι ὧδε· τὰς μὲν κεφαλὰς εἱλίχατο μίτρῃσι οἱ βασιλέες αὐτῶν, οἱ δὲ ἄλλοι εἶχον κιθῶνας, τὰ δὲ ἄλλα κατά περ Ἕλληνες. τούτων δὲ τοσάδε ἔθνεα εἰσί, οἳ μὲν ἀπὸ Σαλαμῖνος καὶ Ἀθηνέων, οἳ δὲ ἀπ᾽ Ἀρκαδίης, οἳ δὲ ἀπὸ Κύθνου, οἳ δὲ ἀπὸ Φοινίκης, οἳ δὲ ἀπὸ Αἰθιοπίης, ὡς αὐτοὶ Κύπριοι λέγουσι.

Οι Πελασγοί και τα κατά τόπους σύμβολα τους:

Τα πανάρχαια Πρωτοελληνικά φύλα
Πελασγικά φύλα:

Άονες
Άβαντες
Αιγιαλείς
Δόλοπες
Καύκωνες
Κουρήτες
Κραναοί
Μινύες
Τέμμικες
Τηλεβόες (Ταφίοι)
Φλεγύες
Αθαμάνες,
 Αιολείς,
 Αινιάνες ,
Αιτωλοί,
 Δερσαίοι,
 Δωριείς,
 Επειοί,
 Κάρες,
 Κίκονες,
 Λαπίθες,
 Λέλεγες,
 Μάγνητες,
 Μαίδοι,
 Μαλιείς,
 Μυρμιδόνες,
 Οιταίοι,
 Φρύγιοι
 Ύαντες
Λυδοί
Τρώες ή Τεύκροι
Χετταίοι ή Χιττίτες
Πέρσες
Φοίνικες
Φιλισταίοι
Ετρούσκοι
Ιλλυριοί
Θράκες
Μακεδόνες
Ηπειρώτες


Αρχαία Ελληνικά φύλα μετεξέλιξη των παραπάνω
Οι Ίωνες,  οι Αχαιοί, οι Αιολείς και οι Δωριείς

ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Η εκστρατεία των Αρείων σύμφωνα με τα στοιχεία έγινε το 1800πΧ

Όπως στην Ελληνική μυθολογία ξεκινάνε όλα από την αρχή από το Χάος έτσι κι εδώ οφείλουμε να φωτίσουμε λίγο εκείνες τις περιόδους της προϊστορίας μας που είναι σχεδόν άγνωστες.

Τι συνέβη λοιπόν από τη δημιουργία του κόσμου μέχρι τους ιστορικούς χρόνους;

Ας οργανώσουμε με ιστορικούς όρους την προϊστορία:
Η προϊστορία χωρίζεται στις εξής περιόδους:

Παλαιολιθική (2.5 εκ. - 10000 π.Χ.)
Μεσολιθική (10000 - 3000 π.Χ.)
Νεολιθική (3000 - 2000 π.Χ.)
Χαλκολιθική (3500 - 1500 π.Χ.)
Εποχή του Χαλκού (2000 - 1000 π.Χ.)
Εποχή του Σιδήρου (1600 - 600 π.Χ.)


Παλαιολιθική περίοδος 2,5εκ-10.000πΧ

εργαλείο παλαιολιθικής εποχής

Ως Παλαιολιθική περίοδος ορίζεται το πρωιμότερο τμήμα της Λίθινης Εποχής ή Εποχής του Λίθου, κατά τη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος χρησιμοποίησε λίθινα τεχνουργήματα και εκτείνεται σε μια μεγάλη περίοδο που ξεκίνησε πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια περίπου έως το 10.000 π.Χ., το τέλος δηλαδή της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων ή Παγετώδους.

Διαιρείται:
1 Κατώτερη Παλαιολιθική
2 Μέση Παλαιολιθική
3 Ανώτερη Παλαιολιθική

στην Κατώτερη Παλαιολιθική,
με τις πρώιμες μορφές ανθρωπιδών και την παρουσία λίθινων χειροπελέκεων, η οποία τελειώνει περίπου το 80.000 π.Χ.

στην Μέση Παλαιολιθική 
ή Μουστέρια, την εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ που τελειώνει περίπου το 33.000 π.Χ. και

Μια χρονική εξέλιξη των ειδωλίων όπως εμφανίζονται ανά τον κόσμο από το 35.000πΧ μέχρι σήμερα.

στην Ανώτερη Παλαιολιθική 
 περίοδο κατά την οποία έγινε και η ανάπτυξη του homo Sapiens, έως το 10.000 π.Χ., οπότε και ξεκινά η μεταβατική Μεσολιθική περίοδος.


Κατώτερη Παλαιολιθική -80.000 πΧ,
Τα αρχαιότερα αναγνωρίσιμα εργαλεία, κατασκευασμένα από ανθρωπίδες είναι απλά λίθινα τσεκούρια, σαν κι αυτά που ανακαλύφθηκαν στο Ολντουβάι (Olduvai) της Τανζανίας. Τα συγκεκριμένα λίθινα εργαλεία «κατασκευάστηκαν» περίπου πριν από 1 εκατομμύριο χρόνια από τον Αυστραλοπίθηκο (Αustralopithecus africanus), πρόγονο των σύγχρονων ανθρώπων. Θρυμματισμένοι λίθοι (ηώλιθοι) θεωρούνται τα αρχαιότερα εργαλεία, αλλά είναι αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς τους εσκεμμένα θρυμματισμένους λίθους από εκείνους που προκύπτουν από τη φυσιολογική διαδικασία της διάβρωσης. Ανάμεσα στα σημεία που βρέθηκαν συγκεντρωμένα πολλά λίθινα εργαλεία και θεωρούνται τόποι παραγωγής του Homo erectus περιλαμβάνουν το σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής στην Ελλάδα και του Αρχάνθρωπου των Πετραλώνων 700.000 πχ καθώς και το Κουκουτιενιάν της Κίνας και αρκετές περιοχές της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας από το 500.000 έως το 100.000 π.Χ.

Τα λίθινα εργαλεία αυτής της περιόδου είναι δύο τύπων. Ο ένας αποκαλείται τύπος πυρήνα και προκύπτει από τη σταδιακή αφαίρεση υλικού, έως ότου διαμορφωθεί η κατάλληλη κόψη, ο άλλος τύπος θραυσμάτων και προκύπτει από τις θραύσματα λίθου που δημιουργούνται κατά τη θραύση ή την κατεργασία του λίθου.
Οι χειροπελέκεις ήταν το τυπικό εργαλείο αυτών των πρώιμων κυνηγών και τροφοσυλλεκτών.

Μέση Παλαιολιθική -33.000 πΧ
Η Μέση Παλαιολιθική περιλαμβάνει τον Μουστέριο πολιτισμό, ο οποίος συνδέεται συχνά με τον άνθρωπο του Νεάντερταλ (homo neandertalensis), ο οποίος έζησε στο μεσοδιάστημα της περιόδου 100.000 - 40.000 π.Χ. Υπολείμματα αυτής της φάσης του ανθρώπινου πολιτισμού έχουν βρεθεί σε σπήλαια, όπως και ενδείξεις χρήσης της φωτιάς. Οι Νεάντερταλ ήταν κυνηγοί προϊστορικών θηλαστικών και ενδείξεις της παρουσίας τους έχουν βρεθεί στην Ευρώπη, τη Β. Αφρική, την Παλαιστίνη και τη Σιβηρία. Τα εργαλεία αυτής της περιόδου, που περιλαμβάνουν λίθινες φολίδες, επεξεργασμένα οστά, οστέινες βελόνες κ.λπ., υποδεικνύουν ότι χρησιμοποιούσαν δέρματα για την κάλυψη του σώματος. Είναι πιθανό, επίσης, να ασκούσαν πρωτόγονες θρησκευτικές πρακτικές -ταφικές στη φύση τους- κατά τις οποίες τα σώματα των νεκρών βάφονταν με ώχρα.
Στην Ελλάδα βρέθηκαν εργαλεία της εποχής αυτής στην Ήπειρο (Πρέβεζα, Παραμυθιά, Ιωάννινα), στη Θεσσαλία (περιοχή Μαγούλα Καρδίτσας) και στα Πετράλωνα της Χαλκιδικής.
Λίθινα εργαλεία, αντιπροσωπευτικά δείγματα του πολιτισμού της εποχής του μουστέριου, που ανακαλύφθηκαν στο Πλακάρ της Γαλλίας (Ινστιτούτο Παλαιοντολογίας, Ρώμη).

Ανώτερη Παλαιολιθική -10.000 πΧ,
Στην Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο ο άνθρωπος του Νεάντερταλ εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από ένα είδος Homo sapiens τον άνθρωπο Cro-Magnon και τον άνθρωπο Grimaldi.
Στο κλείσιμο της παλαιολιθικής αναπτύχθηκαν αρκετοί στοιχειώδεις πολιτισμοί όπως
ο Ωρινάκιος,
ο Περιγόρδιος,
ο Σολουτραίος και
ο Μαγδαληναίος.
Το κυνήγι γίνεται πλέον ομαδική ενασχόληση και εντατικοποιείται η αλιεία, ενώ έχουμε και τις πρώτες αποφασιστικές ενδείξεις για την ύπαρξη συστημάτων πίστης επικεντρωμένων στην μαγεία και το υπερφυσικό. Κατασκευάζονται καλύβες, αντί για σπήλαια, ραμμένα ρούχα, αναπτύσσεται η πρωτόγονη γλυπτική και ζωγραφική, χρησιμοποιούνται λεπίδες οψιανού.

Ο οψιανός είναι πολύ σκληρό πέτρωμα και στην Ελλάδα υπάρχει σε  νησιωτική περιοχή και μάλιστα μόνο στη Μήλο γεγονός που μας επέτρεψε να στοιχειοθετήσουμε την απόδειξη για την ύπαρξη ανεπτυγμένης ναυτιλίας στον Ελλαδικό χώρο, αφού η Μήλος από κει που βρέθηκαν εργαλεία οψιανού απείχαν 80χλμ και το εύρημα είναι του 12000 πΧ. Άρα αυτοί που είχαν πρόσβαση στον οψιανό διέθεταν πλοιάριο κατάλληλο να καλύψει 80 χλμ στη θάλασσα του Αιγαίου από τις πιο δύσκολες τις Μεσογείου.

Αυτά βέβαια είναι ορισμένα από τα ευρήματα που στοιχειοθετούν τις ενδείξεις πολιτισμού. Επίσης, είναι πιθανό οι άνθρωποι του Ωρινάκιου πολιτισμού να μετανάστευσαν στην Ευρώπη έχοντας ήδη καλλιεργήσει τον πολιτισμό τους στην Μικρά Ασία ή και πιο ανατολικά. Τα λίθινα εργαλεία τους είναι λεπτοδουλεμένα και χρησιμοποιούσαν οστά και ελεφαντοστούν για τη δημιουργία περιδεραίων. Σε αυτή την περίοδο ανήκουν οι αποκαλούμενες Αφροδίτες (ειδώλια θηλυκών θεoτήτων με υπερτονισμένα τα γεννητικά όργανα) και τα περιγραφικά σχέδια σε τοίχους σπηλαίων.
Οι κυνηγοί της Σολουτραίας φάσης του πολιτισμού εισήλθαν στην Ευρώπη πιθανώς επίσης από την Ανατολή εκδιώκοντας ή υποτάσσοντας του Ωρινάκιους προκατόχους. Οι Σολουτραίοι κατασκεύαζαν εξαιρετικές αιχμές δοράτων στο σχήμα του φύλλου δάφνης και απασχολούνταν με την εξημέρωση αλόγων. Οι Σολουτραίοι όπως και οι Ωρινάκιοι αντικαταστάθηκαν από τους Μαγδαληναίους.
Η Μαγδαληναία είναι η τελευταία και η πλέον εντυπωσιακή φάση της Παλαιολιθικής περιόδου.
Τα τεχνουργήματά τους υποδεικνύουν ανεπτυγμένες κοινωνίες αλιέων και κυνηγών. Ανάμεσα στα εργαλεία τους συγκαταλέγονται οι μικρόλιθοι, λεπτοδουλεμένοι λίθοι που υποδεικνύουν υψηλή τεχνική επεξεργασίας, καμάκια και βάρκες. Ωστόσο, η κορωνίδα της Μαγδαληναίας φάσης του ανθρώπινου πολιτισμού θεωρείται η αναθέρμανση της τέχνης και ιδιαίτερα η ζωγραφική των σπηλαίων.

Χρονολόγιο
Παλαιολιθική περίοδος

Κατώτερη Παλαιολιθική-80.000 πΧ

2.8 εκ. Το γένος Χόμο εμφανίζεται ως σαρκοβόρο είδος
2.5 εκ. Ίχνη πρώιμων εργαλείων
700.000 Εμφάνιση των κυνηγών-συλλεκτών 
Έλεγχος της φωτιάς από τους προγόνους του ανθρώπου τους Αρχάνθρωπους, αρχές καλλιέργειας δημητριακών.

Μέση Παλαιολιθική -30.000πΧ

300.000–30.000 Μουστιαία περίοδος και εμφάνιση των Νεάντερταλ στην Νότια Ευρώπη, η Βόρεια ήταν ακόμη παγωμένη μόλις το 18.000 ξεπαγώνει.[1]

200.000 Εμφάνιση των ανατομικά σύγχρονων ανθρώπων με την εμφάνιση των Χόμο σάπιενς σάπιενς στην Αφρική και νότιο Ευρώπη [Ενωμένες με την Ιταλική χερσόνησο].
Από τα ανθρωπολογικά ευρήματα εξάλλου έχουν εντοπιστεί οι χρονολογίες των κοινών προγόνων όλων των ανθρώπων ως εξής:
170.000  Μιτοχόνδρια Εύα: Η γυναίκα από την οποία προέρχονται όλοι οι σημερινοί άνθρωποι-- το μιτοχονδριακό DNA της είναι ίδιο με όλων των σημερινών ανθρώπων.Μόλις το 60.000  Χρωμοσωμικός Αδάμ: Ο άντρας από τον οποίο προέρχονται όλοι οι σημερινοί άνθρωποι --- το Υ-Χρωμόσωμά του είναι ίδιο με όλων των σημερινών ανθρώπων

170.000–83.000 Χρήση βασικού ρουχισμού[2]

75.000 Έκρηξη του ηφαιστείου της Τόμπα[3]
Η ισχυρή έκρηξη ηφαιστείου στη λίμνη Τόμπα της Σουμάτρας προκάλεσε μεγάλη μείωση του πληθυσμού των ανθρώπων σε περίπου 8.000  άτομα, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας αρχέγονης γλώσσας κοινής για όλους τους ανθρώπους της εποχής εκείνης.
70.000–50.000 Εμφανίζονται τα σύγχρονα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς, όπως χρήση γλώσσας και ανεπτυγμένες γνωστικές λειτουργίες.


50.000-45.000 Μετανάστευση εξερεύνηση των Χόμο Σάπιενς από την Νότια Ευρώπη, στην κεντρική Ευρώπη, στην Αφρική και από εκεί στην Ασία και πίσω. Πιθανώς υπήρξε και άλλη νωρίτερα ήδη από το 130.000.[4]

Η εκστρατεία αυτή όπως θα δούμε έγινε επανειλλημένως από τον ίδιο λαό κάθε φορά: τους Έλληνες και μάλιστα για τους ίδιους λόγους: Εξερεύνηση.
130.000πΧ, πρώτη εξερεύνηση
50.000πΧ,δεύτερη εξερεύνηση
15.000πΧ,τρίτη εξερεύνηση
1800πΧ,τέταρτη εξερεύνηση
300 πΧ,πέμπτη εξερεύνηση

Μινωική τοιχογραφία 4500πΧ στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης στην αίθουσα του αρχηγού του Στόλου.

Οι Ευρωπαϊκοί ναυτικοί δρόμοι που μπόρεσαν να ακολουθήσουν και οι Βίκινγκς πολλές χιλιετηρίδες μετά τους Μινυούς τους Μινωίτες τους Φοίνικες ανοίχτηκαν από το Διόνυσο.

Το μινωικό σύμβολο του σπιραλ ή λαβύρινθος στον πολιτισμό cucunati trypollitan 7000πΧ στην Ουκρανία, τη Ρουμανία στο ναυτικό κατέβασμα από τους υπερβόρειους μέσω ποταμών  

Όπου G Πελασγοί Μινυοί, όπου j2 Μυκηναίοι Ηρακλειδείς τα γενετικά ίχνη τους διατηρούνται ακόμη μέχρι την εποχή του Χριστού που εξετάζει ο χάρτης.

Ο Διόνυσος με τους Πρωτοέλληνες: Πελασγούς κι Ετεοκρήτες  το 15.000 πΧ πριν τον πρώτο από τους τρεις μεγάλους κατακλυσμούς εξερεύνησε τους υπερβόρειους και δημιούργησε τους ναυτικούς δρόμους, τη ναυτική τεχνολογία, [που πολύ αργότερα χρησιμοποίησαν οι Βίκινγκς], εξερεύνησε την νέα Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και την Άπω Ανατολή διαδίδοντας, τις ανακαλύψεις για το λάδι, το ψωμί, το μέλι, το μελόκρασο, το κρασί, το τυρί, το άλογο, τη χρήση του πετρελαίου για την αδιαβροχοποίηση των πλοίων,τους χάρτες, τη γραφή.

Σώστικα το σύμβολο των Ηρακλειδών Μινυών και Μινωιτών στα πέρατα του κόσμου σήμερα.

Η Σώστικα στην άπω ανατολή

Άρειοι είναι οι Μυκηναίοι [Ηρακλείδες Μινυοί] και οι Μινωίτες. Ο αγκυλωτός σταυρός είναι γραφιστικό πάντρεμα του μαίανδρου [γραμμικού ή γωνιακού] και του κύματος [ή σπιράλ ή λαβύρινθου]. Εδώ σε μυκηναϊκή ασπίδα.

Η Σώστικα το ευλογημένο σύμβολο των Αρείων στον ινδουισμό στο βουδισμό στον ζαινισμό όπως και στο Χριστιανισμό, σαν σύμβολο αδελφοσύνης των λαών και της ισορροπίας.

Επίσης το ίδιο έγινε κάπου το 1500πΧ πριν το τελευταίο από τους τρεις μεγάλους κατακλυσμούς [που σχεδόν εξαφάνισε το Μινωικό και Μυκηναϊκό πολιτισμό] Έγινε δε από τον Περσέα και τους  Ηρακλείδες: Μυκηναίους και Μινυούς τους επονομαζόμενους  ''Αρείους'' ονομασία που  έγινε γνωστή στους ερευνητές από τους Ινδούς και τους Πέρσες που δηλώνουν μάλιστα απόγονοι τους. Η εκστρατεία έγινε γνωστή ως εκστρατεία των ''Αρείων'' εξαιτίας του τρόπου που πολεμούσαν σαν παιδιά του θεού του πολέμου Άρη, και το κατέστησαν αυτό το όνομα συνώνυμο του ''Ευγενικός'' στη συνείδηση των λαών που εξερεύνησαν,πολέμησαν και κατέκτησαν, από τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν αυτοί στους ηττημένους, αλλά και για τη συνεισφορά τους στον εκεί πολιτισμό.
Η αναμόχλευση διερεύνηση του πολιτισμού του τότε γνωστού κόσμου έφερε τον Ελληνικό πολιτισμό σε πλεονεκτική θέση για πολλές χιλιετίες, γιατί πέρα από τα πολιτιστικά στοιχεία που διέδωσαν, σαφώς κέρδισαν σε γνώση που αφομοίωσαν από τους λαούς αυτούς, που είχαν και γνώση και πλούτο και δυνατότητες κάθε είδους και βεβαίως κέρδισαν σε δέσιμο ιστορικό και αίματος που διαρκεί ως τις μέρες μας.
Αν δει κανείς τι έφερε μαζί του ο Αρισταίος στις εξερευνήσεις του Διονύσου, θα κατανοήσει γιατί θεοποιήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι και γιατί βρίσκουμε αγάλματα και μνημεία τους στα πέρατα του κόσμου, ίχνη τους που γνωρίζουν τα πανεπιστήμια όπως το Yale  από το 1898 που έκανε την έρευνα του για να εντοπίσει αυτά τα ίχνη.

Η Σώστικα σύμβολο των Ηρακλειδών Μινυών και των Μινωιτών δηλαδή των Αρείων, σύμβολο ισορροπίας, καλοτυχίας και αδελφοσύνης των λαών βρίσκεται σε όλο τον κόσμο πια 

 Το ίδιο έγινε και με τους απόγονους  των Ηρακλείδων τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες που επίσης συμπεριφέρθηκαν ως 'Αρειοι και στο πόλεμο και στη ειρήνη ειδικά με τους λαούς που υπήρξε ήδη από μεγάλο διάστημα αδελφικό δέσιμο με αίμα όπως διαπιστώνουμε εύκολα από τις εξετάσεις dna που διαθέτουν πια οι αρχαιολόγοι και δίνουν ένα ξεκάθαρο τοπίο των φυλετικών και γενετικών αναμίξεων αλλά και της εξέλιξης τους στο βάθος του χρόνου.

Κατά τις επόμενες χιλιετίες αυτές οι ομάδες ανθρώπων εξαπλώθηκαν στη νότιο Ινδία, αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, Αυστραλία, Ιαπωνία, Κίνα, Σιβηρία, Αλάσκα και τη βορειοδυτική ακτή της βόρειας Αμερικής.[4]

Ανώτερη Παλαιολιθική
45.000 - 43.000 Τα πρώτα στάδια του Σατελπερόνιου πολιτισμού στην περιοχή της σημερινής Γαλλίας.

40.000 - 38.000 Ανθρώπινοι οικισμοί (Αβορίγινες της Αυστραλίας) οι οποίοι ανακαλύφθηκαν στο Σίδνεϊ,[5][6] Περθ,[7] και Μελβούρνη.[8]

32.000 - 30.000 Οι απαρχές του Ωρινάκιου πολιτισμού με ζωγραφική σπηλαίων όπως στο σπήλαιο Σωβέ στη Γαλλία

30.500 - 28.500 Η περιοχή της Νέας Γουινέας αποικίζεται από πληθυσμούς της Ασίας ή Αυστραλίας.[9]

30.000 - 28.000 Ανακάλυψη υπολειμμάτων μιας ομάδας ταράνδων τα οποία χρονολογούνται σε αυτή την περίοδο. Οι τάρανδοι σφάχτηκαν και καταναλώθηκαν από ανθρώπους στην κοιλάδα Βέζε (Vézère) της νοτιοδυτικής Γαλλίας.[10]

28.000 - 20.000 Γραβέττια περίοδος στην Ευρώπη, κατασκευάζονται εργαλεία όπως καμάκια, βελόνες, και πριόνια

26.500 Τελευταία παγετωνική περίοδος. Με την πάροδο του χρόνου ο πάγος λιώνει και οι παγετώνες υποχωρούν ξανά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι άνθρωποι επιστρέφουν στη δυτική Ευρώπη (Μαγδαλένιος πολιτισμός), και εισέρχονται στη βόρεια Αμερική από την ανατολική Σιβηρία για πρώτη φορά (Παλαιοινδιάνοι, πολιτισμός Κλόβις)

26.000 - 24.000 Κατασκευάζονται αντικείμενα όπως ψάθινοι μάρσιπποι για τη μεταφορά νεογνών, ρούχα, διάφορες χειραποσκευές, καλάθια, και δίχτυα

25.000 - 23.000 Ο οικισμός του Ντόλνι Βεστόνιτσε στην περιοχή της σημερινής Μοραβίας στην Τσεχία χτίζεται από πέτρες και κόκαλα μαμούθ. Πρόκειται για τον παλαιότερο μόνιμο ανθρώπινο οικισμό που ανακαλύφθηκε από τους αρχαιολόγους έως τις αρχές του 21ου αιώνα.[11]

16.000 - 14.000 Πήλινα γλυπτά βισώνων σε σπήλαιο των Πυρηναίων (σπήλαιο Τρουά Φρερ) στα σύνορα της σημερινής Γαλλίας και Ισπανίας.[13]
14.800 - 12.800 Περίοδος υγρασίας στη βόρεια Αφρική. Η περιοχή της Σαχάρας είνα υγρή και γόνιμη, και οι υδροφόροι ορίζοντες γεμάτοι.[14]

11.000  Η παρουσία στο Φράγχθι οψιανού από την Μήλο αποδεικνύει ότι είχε αναπτυχθεί η ναυτιλία, ήδη από την 11η χιλιετηρίδα π.Χ.. Επίσης από το Φράγχθι μαρτυρείται η ιστορικής σημασίας διαπίστωση κάποιας συνέχειας ανάμεσα στην νεότερη παλαιολιθική και την μεσολιθική περίοδο, που ακολουθεί. Η συνέχεια αυτή επιτρέπει τον ισχυρισμό ότι τουλάχιστον κάποιο μέρος του πληθυσμού της νεότερης παλαιολιθικής επιβίωσε μέχρι και την μεσολιθική περίοδο.



Παραπομπές
 ↑ Shea, J. J. 2003. Neanderthals, competition and the origin of modern human behaviour in the Levant. Evolutionary Anthropology 12: 173–187.
 ↑ Origin of Clothing Lice Indicates Early Clothing Use by Anatomically Modern Humans in Africa. Molecular Biology and Evolution. September 2010.
 ↑ «Mount Toba Eruption - Ancient Humans Unscathed, Study Claims». Ανακτήθηκε στις 2008-04-20.
↑ , στο: 4,0 4,1 This is indicated by the M130 marker in the Y chromosome. "Traces of a Distant Past," by Gary Stix, Scientific American, July 2008, pages 56–63.
 ↑ Macey, Richard (2007). «Settlers' history rewritten: go back 30,000 years». The Sydney Morning Herald. Ανακτήθηκε στις 5 July 2014.
 ↑ «Aboriginal people and place». Sydney Barani. 2013. Ανακτήθηκε στις 5 July 2014.
 ↑ Sandra Bowdler. «The Pleistocene Pacific». Published in 'Human settlement', in D. Denoon (ed) The Cambridge History of the Pacific Islanders. pp. 41–50. Cambridge University Press, Cambridge. University of Western Australia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 February 2008. Ανακτήθηκε στις 26 February 2008.
Άλμα πάνω ↑ Gary Presland, The First Residents of Melbourne's Western Region, (revised edition), Harriland Press, 1997. ISBN 0-646-33150-7. σελ. 1
↑ James Trager, The People's Chronology, 1994, ISBN 0-8050-3134-0
 ↑ Gene S. Stuart, "Ice Age Hunters: Artists in Hidden Cages." In Mysteries of the Ancient World, a publication of the National Geographic Society, 1979. Pages 11–18.
 ↑ Stuart, Gene S. (1979). «Ice Age Hunters: Artists in Hidden Cages». Mysteries of the Ancient World. National Geographic Society, σελ. 19.
↑ The Origin of Cultivation and Proto-Weeds, Long Before Neolithic Farming Ainit Snir et al., PLOS July 22, 2015 DOI: 10.1371/journal.pone.0131422
 ↑ Stuart, Gene S. (1979). «Ice Age Hunters: Artists in Hidden Cages». Mysteries of the Ancient World. National Geographic Society, σελ. 8–10.
 ↑ "Shift from Savannah to Sahara was Gradual," by Kenneth Chang, New York Times, May 9, 2008.

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
Hours Francis, Πολιτισμοί της παλαιολιθικής εποχής*, μετάφραση: Αναστασία Ορφανουδάκη - Guillon, εκδ. Καρδαμίτσα, 2001, σελ. 189, ISBN 978-960-354-100-4.
Δημητρίου Σωτήρης, Η εξέλιξη του ανθρώπου. Παλαιολιθική εποχή*, εκδ. Καστανιώτη, 1993, σελ. 307, ISBN 978-960-03-0992-8.
Πουλιανός Νίκος, Εισαγωγή στην παλαιολιθική τεχνολογία και τυπολογία*, εκδ. Καρδαμίτσα, 2005, σελ. 152, ISBN 978-960-354-164-6.