Η χριστιανική θρησκεία βασίζεται σε δύο διαθήκες του Θεού. Στην Παλαιά και στη Καινή-Καινούρια- Διαθήκη.
..Συγκεκριμένα η Παλαιά Διαθήκη είναι η συμφωνία μεταξύ θεού και Νώε αρχικά και κατόπιν μεταξύ Θεού και Αβραάμ και ολόκληρου του λαού του Ισραήλ[Παύλος β' προς Κορινθίους Γ.14']
...Τέλος η συμφωνία μεταξύ Θεού διαμέσω του Ιησού Χριστού και όλων των ανθρώπων, της ανθρωπότητας δηλαδή, λέγεται Καινή Διαθήκη, όπως την ονόμασε ο Χριστός:
" το υπερ υμών και πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών" Ματθαίος [κστ'.28],Μάρκος [ιδ,24]ή
"τούτο το ποτήριον η Καινή διαθήκη εν τω αίματι μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον Λουκάς [κβ,20]
Το γιατί ο Θεός έκανε περισσότερες της μιας συμφωνίες διαθήκες είναι θέμα δικό Του. Οι ιστορικοί δεν το γνωρίζουν. Μόνο οι παντογνώστες Θεολογούντες θα έχουν έτοιμες απαντήσεις.
Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα βιβλίο πλήρες ανακριβειών.
Σε εκείνο περιγράφονται αναπόδεικτα γεγονότα, τα οποία οι ιστορικοί αμφισβητούν ενώ οι θεολόγοι τα δέχονται ως αναμφισβήτητα. Οι συναντήσεις λόγου χάρη αγγέλων και προφητών δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν ιστορικά συμβάντα.Οι θεολόγοι διαφωνούν.Επικαλούνται το θεόπνευστο της Γραφής. Αλλά τούτο δεν είναι ιστορία. Ο ιστορικός απαιτεί αναμφίβολη απόδειξη.
Αντιθέτως στη Καινή Διαθήκη δεν περιγράφεται η ''ιστορία''του Εβραϊκού λαού με ανύπαρκτους βασιλείς, φανταστικούς ως επί το πλείστον πολέμους, επικοινωνία με τον Ιεχωβά, συνεργασίες αγγέλων με διαφόρους Εβραίους κτλ.
Η Καινή Διαθήκη βασικά περιλαμβάνει διατύπωση του θείου ηθικού λόγου της χριστιανική θρησκείας, εντός ενός πλαισίου δράσεως προσωπικοτήτων. Είναι λοιπόν θεολογικό κείμενο και όσα γεγονότα αναφέρει είτε συνέβησαν, είτε όχι δεν επηρεάζουν τη διδασκαλία του Χριστού.
Στην Παλαιά Διαθήκη προβάλλονται ''ιστορικά'' συμβάντα, τα οποία απορρίπτονται συλλήβδην, από την ιστορική επιστήμη ως τελείως αναληθή. Ασφαλώς δεν αποτελεί ιστορική διαπίστωση:
η συνάντηση Ιεχωβά και Διαβόλου
η βασανιστική δοκιμασία του Ιώβ
η ''ιστορία'' του Σαμψούντος, του Ιωνά
οι κλοπές [Ραχήλ]
οι απάτες [Ιακώβ]
οι δολοφονίες [Μωυσής]
οι μαστρωπείες[Αβραάμ]
οι πορνίες [Σάρρα]
οι σφαγές νηπίων, καταστροφές πόλεων, βιασμούς κλπ προ των οποίων κάθε ιστορικός μειδιά, εκτός κι αν ο Αυνάν θεωρηθεί ιστορία.
Οι Εβραίοι δεν αναφέρονται από τους αρχαίους χρόνους, επειδή υπήρξαν ένας κατώτερος -πολιτισμικά- λαός κτηνοτρόφων άνευ πολιτισμού.Δεν είχαν κάτι να επιδείξουν.Έγιναν γνωστοί, διότι σταύρωσαν το Χριστό κι όχι διότι κατάφεραν κάποιο επίτευγμα.
Την Αλεξανδρινή εποχή επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες Απίων, Μνασέας, Λυσίμαχος, Χαιρήμων κ.α......
Στη Νεώτερη εποχή ο Αδόλφος [Λοντς Adolphe Lods]στο βιβλίο του "Προχριστιανική εποχή" [ελλ έκδ. Δίβρης τομος 4ος, σελ 257κ.ε.]μας πληροφορούν για τη ζωή των Εβραίων οι οποίοι:
Ζούσαν βασικά στις νότιες ερημικές εκτάσεις της Παλαιστίνης, που τον χειμώνα τουλάχιστον προσφέρουν αρκετό χορτάρι για την επιβίωση των κοπαδιών.
Το επάγγελμα τους ήταν η κτηνοτροφία των μικρών ζώων, κι αυτό άλλωστε δήλωσαν όταν παρουσιάστηκαν στην Αίγυπτο. Άλλωστε και οι γεωφυσικές συνθήκες του χώρου τους είναι κατάλληλες για μια τέτοια απασχόληση.
...Μολονότι οι Εβραίοι έζησαν επί μακρόν μεταξύ των Αιγυπτίων και των Ασσυρίων δεν κατόρθωσαν να αφομοιώσουν κάτι από το πολιτισμό αυτών των λαών.
Από τους Έλληνες αργότερα πέτυχαν να πάρουν κάποια πράγματα και να αναπτυχθεί η Εβραϊκή πολιτιστική τάση των Ελληνιζόντων Ιουδαίων, τους οποίους με πρωτοφανή αγριότητα κατεδίωξαν οι ορθόδοξοι Εβραίοι.
Η εξάπλωση των Εβραίων [η διασπορά] εκτός Ιουδαίας, απέβη πληγή εις βάρος των διαφόρων εθνών διότι οι Εβραίοι αποτελούσαν ένα ξένο σώμα το οποίο επεδίωκε να επιβλήθει δια υπονομεύσεως των εθνικών κοινωνιών.Τα παραδείγματα και οι αντιδράσεις είναι άφθονα:
Κικέρων ''υπέρ Φλάκτου''
Τάκιτος ''ιστορία''
Πετρώνιος''fragment. poet.''
Πλίνιος ''φυσική ιστορία''
Γιουβενάλης ''sat 14,96,104''
Σουετώνιος ''ενθ.ανωτ.''
Οβίδιος ''η τέχνη του Αγαπάν''
Σενέκας ''περί προλήψεως''36
όλοι τους κατήγγειλαν το διαβρωτικό ρόλο του Εβραϊσμού.
....Ο φιλοεβραίος καθηγητής της θεολογίας πανεπιστημίου Αθηνών Βασ.Βέλλας αναφέρει:
''υπό μεν της μεγάλης του λαού μάζας εμισούντο υπό δε των πεπαιδευμένων και μορφωμένων περιεφρονούντο και ενεπαίζοντο ως λαός, όστις ουδέν εις τον πολιτισμόν γενικώς συνεισέφερε ...[Β.Βέλλας: Φλάβιου Ιώσηπου:''κατ' Απίωνος'' εκδόσεις Πάπυρος Αθήνα 1975]
Ωστόσο ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι δεν θα πρέπει να δεχθούμε το συμπέρασμα των ερευνητών, ότι οι αρχαίοι Εβραίοι ήταν ''τελείως απολίτιστοι''! Γιατί να μη το δεχτούμε;
Είναι αλήθεια ότι οι Εβραίοι κυρίως η νεολαία και οι μορφωμένοι, είχαν τη τάση να μιμηθούν τους 'Ελληνες και κάτι παραπάνω να εξελληνιστούν.Ο Ελληνικός τρόπος ζωής τους γοήτευε.Ο αθλητισμός, οι φιλοσοφικές σχολές, η γλυπτική, η όρχηση, η διαλεκτική, η ρητορική, ο έρωτας, μαγνήτιζαν την Εβραϊκή νεολαία η οποία εξελληνιζονταν παντού ταχέως αρχίζοντας από τα Ελληνικά ονόματα που χρησιμοποιούσε.
...'Ετσι οι Εβραίοι στράφηκαν στον Ελληνισμό αρχής γενομένης με τη γλώσσα όπως ήταν φυσικό, ώστε:
"στη πραγματικότητα ο γλωσσικός εξελληνισμός των Ιουδαίων είναι γρήγορος"
Γάλλος καθηγητής Πασκάλ Μπαλέ στο έργο του ''Η καθημερινή ζωή στην Αλεξάνδρεια 331-330πΧ'' ελλ.εκδ.Παπαδήμα Αθήνα 2002 σελ 45.
...Κρίνοντες γενικά την εισβολή των Ισραηλιτών στη Παλαιστίνη, παρατηρούμε ότι αυτή υπήρξε ευεργετική για τους Ισραηλίτες, πλην του τομέα της θρησκείας, διότι ο πολιτισμός, τον οποίον έφεραν, ήταν κατώτερος εκείνου που βρήκαν.
...Όσο περνούσαν λοιπόν τα χρόνια, τόσο η Ιουδαϊκή φυλή έχανε τη φυλετική της συνοχή και η παλαιά γλώσσα, που μιλούσαν οι Ιουδαίοι ξεχάστηκε ολότελα και επικράτησε οριστικά η λεγόμενη Αραμαϊκή ενώ παράλληλα διαδίδονταν η ''κοινή Ελληνική''.
Έτσι μετά από τρεις αιώνες που φθάνουμε στην εποχή του Ιησού, τα εβραϊκά είχαν τελείως εξαφανισθεί.
Ο ιστορικός πρέπει να προσέξει ότι εξετάζοντας τα Ευαγγέλια δεν έχει πρωτότυπα, αλλά αντίγραφα αντιγράφων με πολλές διορθώσεις και αποκλίσεις.
...Η Καινή Διαθήκη δίνει πληροφορίες για την ομιλία του Ιησού. Αλλά η Καινή Διαθήκη δεν είναι ιστορικό βιβλίο. Είναι θεολογικό. Επομένως με κριτήρια ιστορίας τα Ευαγγελικά κείμενα δεν μπορούν να θεωρηθούν βιβλία ιστορίας.
..Επιπλέον τα Ευαγγελικά κείμενα δεν συμφωνούν μεταξύ τους.
Οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων κλονίζουν την αξιοπιστία τους.
Πρώτο παράδειγμα:
Ο Ματθαίος [κστ,57] μας πληροφορεί πως όταν συνέλαβαν τον Ιησού, τον πήγαν στο αρχιερέα Καιάφα.
Ο Ιωάννης [ιη 13] μας πληροφορεί ότι τον έφεραν στον αρχιερέα Άννα.
Ποιο από τα δύο είναι το αληθινό συμβάν;
Δεύτερο παράδειγμα
Αλλού πάλι στη γενεαλογία του Ιησού, όπου δεν επιτρέπονται διαφοροποιήσεις:
Ο Ματθαίος α16 αναφέρει ως πατέρα του Ιωσήφ κάποιον Ιακώβ
Ο Λουκάς γ23 κάποιον Ηλί
Τελικά ποιο από τα δύο είναι το ορθό;
Τρίτο παράδειγμα
τότε που ο Πόντιος Πιλάτος ρώτησε τον Ιησού ''συ ει ο Βασιλευς των Ιουδαίων;'' και
ο Ματθαίος κζ11 αναφέρει ότι ο Ιησούς αποκρίθηκε: ''συ λέγεις''
ο Ιωάννης ιη33-44 γράφει ότι ο Ιησούς αποκρίθηκε:''αφ' εαυτού συ τούτο λέγεις ή άλλοι σοι είπον περι εμού;''
Η διαφορά των δύο απαντήσεων είναι ουσιαστική.
Τέταρτο παράδειγμα:
Ο Λουκάς κγ 46 γράφει ότι τα τελευταία λόγια του Ιησού ήταν:
''πάτερ εις τας χείρας σου παρατίθεται το πνεύμα μου και ταύτα ειπών εξέπνευσεν''
Ο Ιωάννης ιθ30 γράφει ότι τα τελευταία λόγια του Ιησού ήταν:
''ότε ουν έλαβε το όξος ο Ιησούς είπε: τετέλεσται και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα''
Ο Ματθαίος κζ46 γράφει ότι τα τελευταία λόγια του Ιησού ήταν:
''Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί'' δηλαδή Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;
Ποια από τις τρεις εκδοχές είναι αληθινή;
Η ιστορία περιγράφει τις πράξεις των ανθρώπων που όντως συνέβησαν με προκαθορισμένο τρόπο δηλαδή βάσει της λογικής σκέψεως.
Η ιστορία κινείται στη χώρα της αποδεδειγμένης πραγματικότητας.
Υπό την έννοια αυτή κατεβλήθει προσπάθεια κυρίως από το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του Ιησού, να συμπεράνουμε τη γλώσσα που μιλούσε. Τίποτε άλλο.
....Βέβαια όπως όλη η Καινή Διαθήκη έτσι και τα κείμενα αυτά -πηγές- έχουν τοπικό και προσωπικό χαρακτήρα και αποβλέπουν σε σκοπούς πνευματικούς εποικοδομητικούς.
...τα βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν κάνουν ιστορία αλλά θεολογία!
Επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ του Κωνσταντίνου Πλεύρη Εκδόσεις Ήλεκτρον 2015
www.hilektron.gr
