 |
| Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΣΠΑΡΤΙΑΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ |
Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΛΕΚΤΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΊΤΕ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΦΟΥ ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ.
ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥΣ
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΘΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΗΣΕΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ
ΜΥΘΟΠΟΙΟΎΝΤΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ.
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΡΑΠΤΉ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΆΔΟΣΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΞΥΜΝΟΎΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΙΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΠΛΟΥΤΟ ΓΝΩΣΗΣ ΝΟΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΩΝ ΠΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΩΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΩΝ.
 |
| Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ |
Απο τότε που υπάρχουν οι πρώτες γραπτές περιγραφές πολεμικών συγκρούσεων-πριν 3500 περίπου χρόνια-είναι σαφής η προσπάθεια των στρατιωτικών ηγετών, να συγκροτήσουν ένοπλες δυνάμεις με ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, κάνοντας όσο το δυνατόν αποδοτικότερη χρήση των ανθρώπων και των υλικών μέσων που είχαν στη διάθεση τους.
Σε
συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους μερικοί στρατοί του παρελθόντος
αποτέλεσαν λαμπρό παράδειγμα μίμησης σαν εξαιρετικά λειτουργικό σύνολο, η
στρατηγική του οποίου κάτω απο την ηγεσία στρατιωτικών ιδιοφυιών έφτασε
σε κορυφαία επίπεδα για μεγάλα ή για μικρά διαστήματα.Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:
οι Θηβαίοι Ιερολοχήτες
οι Σπαρτιάτες Οπλίτες-φαλαγγίτες
οι Αθηναίοι Οπλίτες
οι Μακεδόνες Εταίροι του Μεγάλου Αλεξάνδρου,
οι Ρωμαικές λεγεώνες της εποχής της δημοκρατίας και των πρώτων ετών της αυτοκρατορίας,
οι βυζαντινές στρατιές και ναυτικό με το υγρο πυρ
οι Μογγόλοι ιππείς του Τζενγκις Χαν,
οι Γαλλικές στρατιές του Μεγάλου Ναπολέοντα και
οι Έλληνες αρματωλοί κλέφτες και μπουρλοτιέρηδες του 1821
οι Έλληνες στρατιώτες και αντιστασιακοί του 1940
ο Γερμανικός, Αγγλικος, Ιαπωνικός, Αμερικανικός και Ρωσικός Στρατός του 40
ο Ισραηλινός στρατός στον πόλεμο των 5 ημερών
Απο την άλλη μεριά υπήρξαν ιστορικές περίοδοι όπου οι πολεμικές συγκρούσεις χαρακτηρίζονταν απο μερική έως ολική απουσία στρατηγικής και αποτελεσματικών τακτικών-Μεσσαίωνας-είτε απο σημαντική αναντιστοιχία διατιθέμενων μέσων και τακτικής χρησιμοποίησης τους, με συνέπεια τεράστιες πολεμικές προσπάθειες και ελάχιστα αποτελέσματα
λόγου χάρη
ο Αμερικάνικος εμφύλιος,
ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος
ο πόλεμος των Αμερικανών στο Βιετνάμ
ο πόλεμος των Ρώσων στο Αφγανιστάν
ο πόλεμος των Αμερικανών στο Ιράκ
Σε όλες τις ιστορικές περιόδους ,κυρίως όμως σε κείνες που χαρακτηρίζονταν απο υψηλό επίπεδο κατανόησης των αρχών του πολέμου και αποτελεσματικότητας των τακτικών ή ατάκτων,συναντούμε μέσα στους αντιστοιχους στρατούς μονάδες ιδιαίτερης μαχητικής αξίας.
Οι μονάδες αυτές, είτε λόγω καλύτερης εκπαίδευσης και οπλισμού είτε λόγω μεγάλης πολεμικής εμπειρίας, αποτελούσαν τη δύναμη εκείνη στην οποία ο στρατιωτικός ηγέτης στηρίζοταν κατα την αποφασιστική στιγμή της αναμέτρησης.
Μονάδες όπως οι Εταίροι του ιππικού του Μ.Αλεξάνδρου, η Μαυρη Λεγεώνα του Ιούλιου Καίσαρα, τα τάγματα των ιπποτών του μεσαίωνα, οι Ελβετοί Λογχοφόροι της αναγέννησης, η αυτοκρατορική φρουρά του Ναπολέοντα, τα Βρετανικά Συντάγματα Φρουράς, απέδειξαν επανειλημμένως ότι μπορούσαν να απορροφήσουν μεγάλη εχθρική πίεση και κατόπιν να επιτεθούν δημιουργώντας στις εχθρικές γραμμές το ρήγμα που θα έκρινε την έκβαση της μάχης.
Η διάκριση αυτών των ομάδων απο τις υπόλοιπες δεν αφορούσε τόσο την οργάνωση ή τις τακτικές τους όσο την αξιοπιστία, τη δυνατότητα να διατηρούν τη συνοχή και τις θέσεις τους κάτω απο το πιο πυκνό εχθρικό πύρ και ένα απαράμιλλο επιθετικό πνεύμα, που επέτρεπε τη δημιουργία ρήγματος στις εχθρικές γραμμές.Τη φύση και το ρόλο των τμημάτων αυτών αποδίδει καλύτερα ο όρος ''επίλεκτες μονάδες''
Απο την εποχή του Ιερού Λόχου, των Θηβαίων και των Εταίρων του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τον 19ο αιώνα, οι επίλεκτες ομάδες αποτελούσαν οργανικό τμήμα των αντίστοιχων στρατών στο πεδίο της μάχης.
Η Θήβα αποτέλεσε μία από τις τρεις πόλεις που μοιράστηκαν την ηγεμονία των Ελλήνων πριν από την επικράτηση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Η ηγεμονία της Θήβας αν και συντομότερη από αυτής της Σπάρτης και της Αθήνας, ήταν λαμπρή και μετεωρική, συνοδεύτηκε δε από την άνοδο και λάμψη δύο εξαιρετικά ικανών ανδρών, οι οποίοι αποτέλεσαν δύο από τις καθοριστικότερες φιγούρες της ελληνικής ιστορίας, του Πελοπίδα και του Επαμεινώνδα.
Στο απόγειο της θηβαϊκής ισχύος, η κύρια έκφραση της δύναμης και του μεγαλείου της βοιωτικής πόλης ήταν ο περίφημος Ιερός Λόχος. Ένα σώμα 300 Θηβαίων, η μαχητική αξία των οποίων εξασφαλιζόταν με ατέλειωτες ώρες εκγύμνασης, εξάσκησης στα όπλα και πολεμικής ετοιμότητας, ενώ η ενότητα και η συνοχή τους ως σώμα διασφαλιζόταν με αδιάρρηκτους δεσμούς φιλίας και συντροφικότητας που συνέδεαν τα 150 "ζεύγη" ιερολοχιτών.
Η μεγαλειώδης όσο και τραγική -ως προς την κατάληξή της- ιστορία του θηβαϊκού Ιερού Λόχου, μαζί με την μεγαλειώδη πορεία της πόλης τους προς την πανελλήνια κυριαρχία, αποτελούν το αντικείμενο αυτής της συναρπαστικής μονογραφίας.
Το σώμα των Εταίρων του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Ο Στρατός της Αρχαίας Μακεδονίας θεωρείται ως μία απο τις πιο άρτιες πολεμικές μηχανές που έχει δει ο (αρχαίος) κόσμος.
Απέκτησε ισχύ και έφτασε στο απόγειο της δόξας του επι Φιλίππου Β' και του υιού του Αλέξανδρου.
Οι τακτικές και στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις/αναβαθμίσεις που έκανε ο Φίλιππος ''έχτισαν'' τον στρατό που θα κατέλυε ολόκληρη την Πέρσικη Αυτοκρατορία.
Οι Μακεδόνες αρχικά ήταν απλοί χωρικοί,ορεσίβιοι που πολεμούσαν περιστασιακά και μόνο σε περιπτωση απειλής.
Ήταν γενναίοι και δυνατοί άνδρες, αλλά απο τακτική και πολεμική σκέψη δε γνώριζαν και πολλά.
Ο Φίλιππος έκανε τον πόλεμο και την στρατιωτική εκγύμναση τρόπο ζωής των Μακεδόνων και τους εμφύσησε τις αξίες της πίστης, υπακοής, σεβασμού, πειθαρχίας, γενναιότητας και απόλυτης αφοσίωσης στον βασιλιά.
Η δημιουργία επαγγλεματικού στρατού ήταν καταλυτικός παράγοντας για την δημιουργία του ισχυρότατου Μακεδονικου στρατού.
Η εισαγωγή της Σάρισσας στην Φάλαγγα, καθώς και η συνεχής εξάσκηση του πεζικού,των τοξοτών,των ελαφρών ιππέων και των εταίρων για συντονισμένες μεταξύ τους κινησεις και επιθέσεις έφερε τον Μακεδονικό στρατό ''ένα βήμα'' μπροστά απο τους υπόλοιπους στρατούς της αρχαιότητας.
Στον στρατό της Μακεδονίας αναπτύχθηκε ιδιαίτερα και το μηχανικό σώμα,αφού ο Φίλιππος συγκέντρωσε στις τάξεις του τους καλύτερους μηχανικούς της αρχαιότητας.
ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΙΠΠΙΚΟ
Το βαρύ Μακεδονικό Ιππικό περιελάμβανε το σώμα των ''Εταίρων'',του οποίου οι άντρες προέρχονταν απο γόνους ευγενικών οικογενειών της Μακεδονίας που απο νεαρή ηλικία εκπαιδεύονταν στην ιππική τέχνη και πολλοί απο αυτούς υπηρετούσαν ως βασιλικοί παίδες στην αυλή του Φιλλίπου.
Επίσης περιελάμβανε το συμμαχικό Θεσσαλικό ιππικό.
Το ιππικό των Εταίρων χωρίζονταν σε 8 ίλες,που η κάθε μία είχε δύναμη 200 αντρών,εκτός απο την βασιλική ίλη που περιελάμβανε 300 ιππείς.'Ηταν εξοπλισμένοι με ένα 12ποδο δόρυ,και είχαν βαριά θωράκιση.Η δύναμη των Εταίρων,ήταν η ταχύτητα,η ευελιξία,η ποιότητα των ανδρών και της εκπαίδευσης τους.
Το μεγάλο όπλο της ήταν η ''ωστική δύναμη'',η ώθηση με την οποία έσπαγε της γραμμές των εχθρών.
Το ιππικό των Θεσσαλών,υπο τον Κάλλα είχε παρόμοια οργάνωση με αυτή των εταίρων.Ωστόσο είχαν μικρότερο δόρυ και πολεμούσαν σε πιο ''χαλαρή'' παράταξη.
Όπως απο το Μακεδονικό ιππικό ξεχώριζε η βασιλική ίλη, στην οποία πολεμούσε και ο Αλέξανδρος, αντίστοιχα στο Θεσσαλικό ιππικό ξεχώριζε η Φαρσαλική Ίλη, που ήταν απο τα πλέον επίλεκτα τμήματα του Μακεδονικού Στρατού.
Ακόμη απο το ελαφρύ ιππικό,υπήρχαν οι ''πρόδρομοι''που κάλυπταν τα άκρα του Μακεδονικού στρατού στην μάχη και εκτελούσαν αποστολές αναγνώρισης.
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ :Η Μακεδονική Φάλλαγγα επινοήθηκε απο τον Φίλλιπο και έκανε το πεζικό των Μακεδόνων ανίκητο.
Ο Φίλιππος πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του στην Θήβα, όπου είχε την ευκαιρία να μελετήσει την στρατιωτική σκέψη του Επαμεινώνδα, που οι αρχές του ουσιαστικά οδήγησαν στην συγκρότηση της Φάλαγγας.
Οι Φαλαγγίτες ήταν επαγγελματίες στρατιώτες και πολεμούσαν με συνοχή σε λόχους με οχτώ σειρές βάθος συνήθως,των οποίων λόχων προίσταντο ένας λοχαγός,άνδρας διακεκριμένος για την ανδρεία και το θάρρος του.
Ο Λοχαγός πολεμούσε στην πρώτη σειρά, ωστόσο υπήρχε και ένας δεύτερος αρχηγός του λόχου στις πίσω σειρές,έτσι ώστε αυτές αφενός να μην χάνουν το ηθικό και την δυναμική τους,και αφετέρου να είναι αξιόμαχες σε περίπτωση που η Φάλλαγα εκτελούσε ''αναστροφή'',η επιτίθονταν απο τους εχθρούς απο τα πλάγια.
Κάθε Φαλαγγίτης είχε ως κύριο όπλο την σάρισσα,ένα δόρυ 6 μέτρων(18 ποδιών).Τα δόρατα αυτά ήταν τόσο βαριά,ώστε χρειάζονταν να κρατιούνται και με τα δύο χέρια στην μάχη.
Σε μάχες σώμα με σώμα,αυτά τα όπλα ήταν κυριολεκτικά άχρηστα,καθώς δεν μπορούσαν να συκγκριθούν με την ταχύτητα του ξίφους.Εκεί όπου ήταν η πραγματική τους δύναμη ήταν στην συνοχή και στην πυκνή παράταξη,διημιουργώντας κυριολεκτικά ένα δάσος απο δόρατα,το οποίο αν διατηρούσε την συνοχή του ήταν αδύνατο να διασπαστεί απο τον εχθρό.
Πολλοί θεωρούν ότι η Φάλαγγα ήταν το ''επιθετικό όπλο'' του Μακεδονικού Στρατού.Αυτό ωστόσο δεν ισχύει.Η Φάλαγγα χρησιμοποιούνταν για να ''ακινητοποιεί'' τον εχθρό, ενώ το καθήκον της διάσπασης των εχθρικών γραμμών αναλάμβαναν οι ευκίνητοι και ταχείς Εταίροι.
Απο την παράταξη του λόχου υπήρχαν μπροστά 5 σάρισσες διαδοχικά.Ετσι η Μακεδονική φάλαγγα θεωρούνταν αδιαπέραστη απο μπροστά.
Οι υπόλοιποι φαλαγγίτες κρατούσαν τις σάρισσες όρθιες σε ετοιμότητα,ενώ το ''τείχος'' που δημιουργούσαν οι σάρισσες των πίσω σειρών,μπορούσε να βοηθήσει και για την μείωση της δραστικότητας των βελών.
Ο μόνος τρόπος για να νικηθεί η φάλαγγα ήταν απο τα πλάγια.
Γραφικές αναπαραστάσεις της δομής ενός λόχου Φαλαγγιτών.
Οι πέντε πρώτες σειρές διακρίνονται που έχουν τις σάρισσες παραταγμένες,διημιουργώντας ενα ''απροσπέλαστο τείχος'' απο αιχμές δοράτων.Ακόμη και αν ένας στρατιώτης ''έσπαζε'' την πρώτη γραμμή της σάρισσας,ακολουθούσαν άλλες τέσσερεις....
Ο τελευταίος αντιπρόσωπος των επίλεκτων μονάδων αυτού του τύπου που διατηρήθηκαν μέχρι τα τέλη σχεδόν του 19ου αιώνα ήταν η Αυτοκρατορική Φρουρά του Μεγάλου Ναπολέοντα.
Τα όπλα που διέθετε και οι τακτικές της δεν διέφεραν απο αυτά των υπολοίπων μονάδων.Ηταν εξοπλισμένη με τα τυπικά για την εποχή της μουσκέτα πυρόλιθου με ξιφολόγχη ,ενώ το λειόκαννο εμπροσθογεμές πυροβόλο ήταν το κύριο όπλο υποστήριξης.
Οι βασικές τακτικές της φρουράς ήταν γραμμικές: η τυπική αμυντική διάταξη συνίσταται συνήθως στο σχηματισμό μιας ή δύο το πολύ γραμμών που έβαλαν ομαδικά κατά του αντιπάλου. Ενώ κατα την επίθεση η μονάδα προχωρούσε σε διάταξη γραμμής βάλλοντας κατα διαστήματα όταν δε πλησίαζε αρκετά τον εχθρό συσπειρώνοταν σε διαταξη φάλαγγας βάθους δύο ή τριών παραπάνω γραμμών για την τελική έφοδο.
Το 1820 το σύστημα αυτό είχε ηλικία 200 ετών.
Τα πρώτα δείγματα διαφοροποίησης της φύσης και του ρόλου των επίλεκτων μονάδων παρουσιάστηκαν στα μέσα του 18ου αιώνα.Κατα τη διάρκεια των γαλλοβρετανικών αποικιακών πολέμων στη βόρεια Αμερική , οι Βρετανοί δημιούργησαν μονάδες αποίκων επιλεγμένων με βάση τη γνώση και την εμπειρία τους απο την άγρια φύση της περιοχής όπως οι Ρότζερ Ρέιντζερς για να αντιμετωμίσουν τους Γάλλους αποίκους και τους Ινδιάνους. Οι μονάδες αυτές όπως άλλωστε και οι αντίπαλοι τους δεν ακολουθούσαν τις ευρωπαικές γραμμικές τακτικές αλλα μάχονταν σε μικρές ανεξάρτητες ομάδες σε ένα πόλεμο που ουσιαστικά ήταν μια σειρά απο ενέδρες και σύντομες αλλά βίαιες αψιμαχίες.
Αργότερα κατα τη διάρκεια του πολέμου για την Αμερικάνικη Ανεξαρτησία οι Βρετανοί αναγκάστηκαν , να δημιουργήσουν μόνιμες μονάδες ελαφρού πεζικού, για να καλύψουν τα πλευρά των συνταγμάτων τους απο ανάλογους σχηματισμούς των αποίκων.
'Ενα όπλο που έκανε την εμφάνιση του εκείνη την εποχή στη βόρεια Αμερική προερχόμενο αρχικά απο τη γερμανία κα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των τακτικών αυτώνήταν το εμπροσθογεμές τυφέκιο με ραβδωτή κάννη -rifle-.To όπλο αυτό άν και βαρύτερο και με μικρότερο ρυθμό βολής απο το μουσκέτο λόγω της διαδικασίας γεμίσματος του[η σφαίρα έπρεπε να τυλιχτει σε πανί βουτηγμένο σε λίπος και κατόπιν να κτυπηθεί με ένα ξύλινο σφυρί για να κατέβει μέσα απο τις ραβδώσεις] είχε σημαντικά μεγαλύτερη ακρίβεια και βεληνεκές.
Στα χέρια ενός επιδέξιου σκοπευτή με γνώση των εδαφικών χαρακτηριστικών της περιοχής ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό.
Σαν αποτέλεσμα των εμπειριών τους κατα τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας οι Βρετανοί εισήγαγαν το ραβδωτό εμπροσθογεμές τυφέκιο στην Ευρώπη στις αρχές του 19ου αιώνα, εφοδιάζοντας με αυτό μικρές επιλεγμένες μονάδες ή άτομα.
Ο στρατός του Γουέλινγκτον στην εκστρατεία της Ισπανίας ήταν απο τους πρώτους που διέθεταν τέτοιες μονάδες.Για να αντισταθμιστεί το μειονέκτημα της χρονοβόρας διαδικασίας γεμίσματος χρησιμοποιούνταν δύο ειδών βολίδες, μία μικρότερου διαμετρήματος που δεν σφήνωνε στις ραβδώσεις όταν απαιτούνταν υψηλότεροι ρυθμοί βολής και μια κανονική για πιο εξειδικευμένες βολές σε μεγαλύτερο βεληνεκές και με μεγάλη ακρίβεια.
Είναι προφανές ότι για να λειτουργήσουν αποδοτικά οι μονάδες αυτές των τυφεκιοφόρων έπρεπε οι άντρες να είναι ικανοί να διατηρούνται ιδιαίτερα ψύχραιμοι, άρα να έχουν ιδιαίτερο θάρρος και εκπαίδευση στη πειθαρχία και ταυτόχρονα να μην περιορίζονται στις γραμμικές διατάξεις της εποχής και να έχουν το δικαίωμα να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες κατα τη διάρκεια της μάχης.
Πολλοί όμως απο τους ανωτέρους στρατιωτικούς της εποχής είτε γιατί δεν είχαν την απαραίτητη διορατικότητα είτε γιατί έβρισκαν ενοχλητικό το βαθμό της ανεξαρτησίας που συνεπάγοταν η φύση των μονάδων αυτών , τις θεωρούσαν ένα είδος περιστασιακών σχηματισμών που έπρεπε να διαλυθούν ή να ενταχθούν σε κανονικές μονάδες μετά το τέλος του πολέμου.
Οι περισσότεροι ευρωπαικοί στρατοί της εποχής διέθεταν επίλεκτες μονάδες αλλά με την παραδοσιακή έννοια.
Αυτές οι τεχνικές δεν αργησαν να φτάσουν στους αρματωλούς και κλέφτες Έλληνες που έδιναν τον εθνικοαπελευθερωτικό τους αγώνα την ίδια εποχή και είχαν επαφή με τους αξιωματικούς -ο Κολωκοτρώνης ήταν αξιωματικός Ελληνικού τμήματος του αγγλικού στρατού στη Ζάκυνθο - αλλά και τον ίδιο το στρατό Άγγλων και λοιπών Ευρωπαίων στην ιόνιο πολιτεία. Ετσι πιθανολογούμε ότι έκαναν εκτεταμένη χρήση αυτών των τεχνικών κατα τον κλεφτοπόλεμο που ταίριαζε γάντι στον Έλληνα υπόδουλο και λόγω ιδιοσυγκρασίας αλλά και λόγω ανάγκης.
Καθώς προχωρούσε ο 19ος αιώνας , οι εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν απο τη βιομηχανική επανάσταση κατέστησαν αναγκαία την επανεκτίμηση των προηγούμενων αντιλήψεων και τακτικών και συνεπώς και του ρόλου των επίλεκτων μονάδων.
Τα πολεμικά όπλα κάτω απο την επίδραση σημαντικών ανακαλύψεων στη μεταλλουργία τη χημεία τη φυσική και τη βαλλιστική αποκτούσαν βαθμιαία μεγαλύτερη αξιοπιστία, μεγαλύτερο βεληνεκές , μεγαλύτερη ακρίβεια και ταχύτερους ρυθμούς βολής.
Η οργάνωση και οι τακτικές των στρατών της εποχής δεν τροποποιήθηκαν με τους ίδιους ρυθμούς .
Η λογική αντίδραση στις αυξημένες δυνατότητες των νέων όπλων ήταν η διασπορά στο πεδίο της μάχης.Αλλά οι διοικητές έβλεπαν με ανησυχία ότι η διασπορά μπορούσε να οδηγήσει στην απώλεια του ελέγχου και συντονισμού των μονάδων .
Η διασπορά και η κάλυψη των στρατιωτών , ώστε να δυσχεραίνεται ο εντοπισμός τους απο τον εχθρό προκαλούσε ανάλογα προβλήματα και στους διοικητές τους , οι οποίοι δεν μπορούσαν να τους δουν ή να επικοινωνήσουν μαζί τους γρήγορα.
Θα έπρεπε να συμπληρωθεί η επόμενη φάση της βιομηχανικής επανάστασης ωστε ο ηλεκτρισμός και η ηλεκτρονική τεχνολογία να δώσουν λύση στο πρόβλημα αυτό, δίνοντας ώθηση στην άσκηση αποτελεσματικού ελέγχου και επικοινωνιών ώστε να προσαρμοστούν οι τακτικές στις νέες δυνατότητες των όπλων.
Οι γραμμικές τακτικές διατηρήθηκαν και αυτό ίσχυε τόσο για τις κανονικές όσο και για τις επίλεκτες δυνάμεις που ήταν οργανωμένες και δρούσαν με συμβατικό τρόπο.
Μια δύναμη όμως, συγκροτημένη στα πρότυπα των ΡΟΤΖΕΡΣ ΡΕΙΤΖΕΡΣ ή των άλλων αντίστοιχων σωμάτων των αποικιακών πολέμων, ακριβώς λόγω του ανεξάρτητου τρόπου οργάνωσης και δράσης της δεν θα αντιμετώπιζε παρόμοιου τύπου προβλήματα.
Οι δυσκολίες της αποδοχής παρόμοιων ανορθόδοξων σχημάτων, απο τους στρατούς της Ευρώπης φαίνεται ότι δεν υπήρχαν στον ίδιο τουλάχιστο βαθμό στις ένοπλες δυνάμεις του νέου έθνους που δημιουργήθηκε στην αμερικάνικη ήπειρο. Όπως και να΄χει πάντως κατα τη διάρκεια του αμερικάνικου εμφύλιου 1861-1865 της σημαντικότερης ένοπλης σύγκρουσης που γνώρισε η Αμερική την περίοδο αυτή, εμφανίστηκαν και απο τις δυο πλευρές επίλεκτα σώματα που είχαν περισσότερες ομοιότητες με τους ΡΕΙΤΖΕΡΣ παρα με την Αυτοκρατορική φρουρά.
Οι βόρειοι δημιούργησαν δύο μονάδες -συντάγματα- ελευθέρων σκοπευτών υπο την ηγεσία του ταγματάρχη ΧΙΡΑΜ ΜΠΕΡΝΤΑΝ οι μονάδες αυτές ήταν εφοδιασμένες με το οπισθογεμές τυφέκιο ΣΑΡΠΣ διαμετρήματος 0,58 ιντσας σε αντίθεση με τις κανονικές μονάδες που χρησιμοποιούσαν τα εμπροσθογεμή ΣΠΡΙΝΓΚΦΙΛΝΤ.
Οι μονάδες του ΜΠΕΡΝΤΑΝ δεν μάχονταν με τις παραδοσιακές γραμμικές τακτικές, εκμεταλλευόμενοι την ακρίβεια το βεληνεκές των όπλων τους , μικρές μονάδες ή και άτομα αναπτύσσονταν στα πλευρά ή τα μετόπισθεν του εχθρού και δρούσαν σαν ελεύθεροι σκοπευτές με κύριο στόχο τους αξιωματικούς του εχθρού ή τους άλλους στόχους υψηλής προτεραιότητας.
Οι Νότιοι απο την άλλη ανέπτυξαν σώματα ελαφρού ιππικού υπο την ηγεσία αξιωματικών όπως οι ΦΟΡΕΣΤ και ΜΟΣΜΠΥ τα οποία δρώντας ανεξάρτητα απο τις υπόλοιπες μονάδες, διενεργούσαν επιδρομές διεισδύοντας βαθιά σε περιοχές ελεγχόμενες απο τον εχθρό, με στόχο τις επικοινωνίες και τα κέντρα ανεφοδιασμού του.
Τα μαθήματα του αμερικάνικου εμφυλίου δεν εκτιμήθηκαν όσο έπρεπε απο τις στρατιωτικές ηγεσίες των ευρωπαικών χωρών , οι οποίες συνέχιζαν να αναπτύσσουν τις μονάδες τους σύμφωνα με τις γραμμικές τακτικές του προηγούμενου αιώνα.
Αναπάντεχα δυσάρεστες εμπειρίες όμως ιδιαίτερα για τους βρετανούς στις αποικίες τους -Αφγανιστάν και πόλεμος των ΜΠΟΕΡΣ στη νότια αφρική- οδήγησαν στην επανεξέταση αρκετών παραδοσιακών αντιλήψεων.
Η εμφάνιση επαναληπτικών όπλων με κινητό ουραίο και αποσπώμενο γεμιστήρα έδωσε τη δυνατότητα στους μπόερς της Νότιας αφρικής- οι περισσότεροι αγρότες με μεγάλη εμπειρία του εδάφους και της περιοχής και καλοί σκοπευτές- να προξενήσουν μεγάλες απώλειες και οδηνηρές ήττες στις δυνάμεις των βρετανών.
Οι τακτικές δυνάμεις των βρετανών αναλώνονταν σε κοπιαστικές πορείες μέσα στην ατελείωτη σαβάννα της περιοχής αναζητώντας ένα φευγαλέο εχθρό ο οποίος έδινε μάχη αντιμετώπιζε τους Βρετανούς μέσα απο τα χαρακώματα προξενώντας με τα εύστοχα του πυρά βαριές απώλειες στις γραμμικές τους διατάξεις.
Για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση οι Βρετανοί ανέπτυξαν μονάδες ελαφρού ιππικού επανδρωμένες με έμπειρους ανθρώπους των συνόρων και καλούς σκοπευτές απο τον Καναδά απο την Αυστραλία,και τη Νέα Ζηλανδία .Οι μονάδες αυτές έχοντας τη δυνατότητα ταχείας, ανεξάρτητης δράσης με ανορθόδοξες μεθόδους, συνέβαλαν αποφασιστικά στην ήττα των ΜΠΟΕΡΣ.
Τον δέκατο ένατο αιώνα και τον εικοστό οι στρατοί του κόσμου πέρασαν στη χρήση των πυροβόλων όπλων και σε συγκεκριμένα δόγματα και τακτικές που αυτά ευνοούσαν.
Οι εθνικοί στρατοί άρχισαν να συνδέονται στενά με τους προμηθευτές όπλων που γίνοταν όλο και λιγότεροι και περισσότερο ισχυροί ως μεγάλες βιομηχανίες που είχαν πια γίνει κοσμοκράτορες.
Τέτοιες υπήρξαν κυρίως οι μεγάλοι αποικιοκράτες αρχικά Αγγλία Γαλλία Ισπανία και στη συνέχεια Ολλανδία και Γερμανία Αμερική.
Τον εικοστό πρώτο αιώνα όμως η βιομηχανική επανάσταση είχε δημιουργήσει μια διαφορετική κατανομή δυνάμεων με εισαγωγή της Ρωσίας και της άπω ανατολής Κίνας και Ιαπωνίας στο παιχνίδι αυτό της πολεμικής βιομηχανίας.
Η δημιουργία του ΝΑΤΟ και του Ανατολικού μπλόκ ομογενοποίησαν τους στρατούς των χωρών που συμμετείχαν είτε στον ένα είτε στον άλλο πόλο που είχαν ως αντίπαλοι αντίστοιχες ανάγκες και άρα μορφές στρατών όπλων τακτικών και στρατηγικών.
Κάθε σύγχρονος στρατός διαθέτει όχι απλά αντίστοιχα σώματα στρατού αλλά και υποδιαιρέσεις και εξειδικεύσεις και όπλα και πυρομαχικά και στολές μέχρι και μικροεξαρτήματα λόγου χάρη άρβυλα μπερέδες χιτώνια και πάει λέγοντας.
Αυτή η ομογενοποίηση καταντάει το θέμα του στρατού καθαρή εξάρτηση από τους προμηθευτές και απομίμηση των λύσεων που αυτοί προκρίνουν ενώ το χρήμα κάνει τη διαφορά στους εξοπλισμούς.
Βεβαίως αυτό ίσχυε σε κάποιο βαθμό πάντοτε αφού είναι δύσκολο να είναι κανείς δημιουργικός και εφευρετικός στο θέμα του πολέμου, όπου δουλεύουν για χιλιετηρίδες τα καλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας αφού είναι ο πιο προσοδοφόρος τομέας πόσο μάλλον όταν μεγενθύνεται εκπληκτικά ο τζίρος λόγω της βιομηχανικής δραστηριότητας.
Στην σύγχρονη Ελλάδα το κράτος παρόλο που ακολουθάει κατα γράμμα αυτές τις τακτικές που ακολουθούν και τα υπόλοιπα ευρωπαικά κράτη λόγω της ιδιαίτερης κατάστασης της που τη διαμορφώνουν η θέση, οι γεωπολιτικές συνθήκες, οι δυνατότητες οικονομικές και παραγωγικές, και ο πολιτισμός, δημιουργείται μια τάση να αγοράζουμε τα όπλα και όσο μπορούμε να τα διαμορφώνουμε στις ιδιαιτερότητες μας και αυτό γίνεται σχεδόν σε όλα τα επίπεδα δηλαδή στα όπλα στα δόγματα στις τακτικές αλλά ακόμα και στη στολή τα παραγγέλματα και όλο το δυτικού τύπου στρατιωτικό μικροκλίμα που τελευταία έχει γίνει παγκόσμιο.
Το ΝΑΤΟ υπο αυτή την έννοια μας έχει δώσει πολλά άλλα μας έχει στερήσει περισσότερα: την αυτάρκεια, την αυθεντικότητα, την εφευρετικότητα, την δημιουργία, και βεβαίως την ταυτότητα που μας συνέδεε πάντοτε με τη στρατιωτική μας παράδοση που είναι πλούσια από κάθε άποψη.
Είναι καιρός αντί να μας οδηγούν να οδηγούμε αντί να αντιγράφουμε να μας αντιγράφουν αντί να μελετάμε τις τεχνικές και τις σχολές και τις στρατηγικές να μας μελετούν εκείνοι. Είναι καιρός να αποκτήσουμε ξανά τη ταυτότητα μας και να θέσουμε τα θεμέλια της δικής μας άποψης.
ΟΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΕΠΙΛΕΚΤΟΙ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑΣ
ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΚΟΠΕΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΠΙΛΕΚΤΟΙ ΤΩΝ ΕΠΙΛΕΚΤΩΝ.
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΝΑΤΟ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΣΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΠΡΟΤΥΠΑ ΠΟΥ ΔΙΑΧΕΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ.
ΑΥΤΗ Η ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΣΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΧΩΡΑ ΣΕ ΧΩΡΑ ΕΛΆΧΙΣΤΑ Η' ΚΑΘΟΛΟΥ. ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΦΡΆΖΕΤΑΙ ΌΜΩΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΤΙΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ, ΤΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗΣ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ ΑΝΆΓΛΥΦΟΥ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΛΕΤΑΣ, ΜΙΚΡΟΠΡΆΓΜΑΤΑ ΔΗΛΑΔΗ.
ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΌΤΙ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΙΔΙΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΙΔΙΑ ΟΠΛΑ ΙΔΙΕΣ ΣΤΟΛΕΣ ΙΔΙΑ ΣΗΜΑΤΑ ΙΔΙΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΑΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΣΚΟΠΟ.
ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΗ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ ΤΗΣ ΤΟΛΜΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΕΖΟΝΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΡΕΙΝΤΖΕΡ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΙΑ ΠΑΓΙΟΜΕΝΗ ΓΚΑΜΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΜΙΜΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΚΑΛΟ ΓΟΥΣΤΑ Ή ΚΑΙ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΑ ΕΝΝΙΟΤΕ.
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΑΙ ΕΝΤΟΠΙΣΤΕ ΠΟΥ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΑΝΑ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ ΕΙΔΙΚΑ ΔΕ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΚΑΠΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΑΤΑ-ΣΥΜΒΟΛΑ.
ΑΝ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΧΡΩΜΑ ΣΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΘΑ ΤΟ ΥΙΟΘΕΤΗΣΟΥΝ.
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΣΚΟΠΕΥΤΗ
Ελεύθερος σκοπευτής είναι ο επίλεκτος καταδρομέας ο οποίος είναι εκπαιδευμένος στην ατομική τακτική και επιπλέον στον τρόπο χρησιμοποιήσεως των ειδικών υλικών και της ειδικής τεχνικής των Ελεύθερων Σκοπευτών[Ε/Σ].
Οι Ελεύθεροι Σκοπευτές ορίζονται μέσα από τους επίλεκτους σκοπευτές της μονάδας οι οποίοι έχουν δείξει εξαιρετική επίδοση στην ατομική τακτική.Το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης του Ε/Σ αφιερώνεται στις βολές και στην εκμάθηση της ειδικής τεχνικής.
Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΤΡΑΤΟ ΑΝΗΚΕΙ;
