"Δώσε μου τον έλεγχο του νομίσματος μιας χώρας, και δεν με νοιάζει ποιος κάνει τους νόμους».
- Baron Rothschild Δήμαρχος Amschel
Για περισσότερους σχεδόν από πέντε αιώνες, από τότε δηλαδή που άρχισε Ευρωπαϊκός επεκτατισμός γ. 1492, η παγκόσμια τάξη θα μπορούσε να περιγραφεί ως ανταγωνιστικοί ιμπεριαλισμοί: οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ανταγωνίζονται για τις αποικίες και τις οικονομικές περιοχές εκμαύλισης. Οι πόλεμοι μεταξύ των διαφόρων ευρωπαϊκών δυνάμεων ήταν μια έκφραση αυτού του ανταγωνισμού. Οι πόλεμοι θα προκύψουν περιοδικά, όταν μια δύναμη θεώρησε ότι θα μπορούσε να επεκτείνει την αυτοκρατορική σφαίρα επιρροής της εις βάρος των άλλων ανταγωνιστών της.
Μια ριζικά διαφορετική παγκόσμια τάξη ιδρύθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με βάση τα όργανα του Bretton Woods (ΟΗΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ...), τη διάλυση των χωριστών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, και την επικράτηση μιας Pax Americana.
Αυτό το νέο παγκόσμιο σύστημα μπορεί να περιγραφεί ως συλλογικός ιμπεριαλισμός, με το Πεντάγωνο να ενεργεί ως αυτοκρατορική επιβολή του νόμου της στον «Ελεύθερο Κόσμο», για λογαριασμό του δυτικού κεφαλαίου γενικά. Αυτό το νέο παγκόσμιο καθεστώς άνοιξε το δρόμο για τη μεγαλύτερη περίοδο ανάπτυξης στην ιστορία, ενώ την ίδια στιγμή την άρση των κινήτρων για τους πολέμους μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Αυτή η αλλαγή στάσης όσον αφορά τα συστήματα δεν συμβαίνουν έτσι απλά: ήταν το αποτέλεσμα ενός έργου. Το νέο μεταπολεμικό μοντέλο έχει σχεδιαστεί και προγραμματιστεί σε μια σειρά συναντήσεων, με μια χούφτα των ανθρώπων που επιλέγονται από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, μετά από πρόσκληση του Προέδρου Ρούσβελτ.
Το ΚΠΑ είναι μια πολιτική οργάνωση της έρευνας & ανάπτυξης, στην υπηρεσία της κεντρικής κλίκας του τραπεζικού τομέα: η μεταπολεμική παγκόσμια τάξη πραγμάτων έχει σχεδιαστεί ειδικά για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα αυτών των κεντρικών τραπεζιτών των νέων κρυφών αυτοκρατόρων του κόσμου.
Το νέο καθεστώς ήρθε με μια μυθολογία:
Ο ιμπεριαλισμός πέθαινε.
Τα έθνη του κόσμου να είναι απελευθερωμένα.
Η δημοκρατία εξαπλώνεται.
Η Οικονομική ανάπτυξης θα αυξήσει το επίπεδο ζωής όλων .
Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική:
Ο ιμπεριαλισμός είναι επιδίωξη πιο αποτελεσματικά και συστηματικά.
Έθνη είχαν απελευθερωθεί από τον αποικιακό ζυγό, αλλά εξακολουθούσαν να υπόκεινται σε αποσταθεροποίηση και την επέμβαση αν δεν συνεργαστεί με τη Δυτική επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η δημοκρατία ήταν μάλλον η εξαίρεση παρά ο κανόνας στην νέα ανεξάρτητα έθνη.
Η εκτεταμένη οικονομική εκμετάλλευση και η φτώχεια συνεχίζεται, όσο και κάτω από την αποικιοκρατία πιο έντεχνα πιο οργανωμένα πιο αποτελεσματικά.
Η μεταπολεμική εποχή ανάπτυξης έγινε θύμα της ίδιας της τής επιτυχίας στην επιδίωξη της οικονομικής ανάπτυξης. Ήταν τόσο αποτελεσματικό, και έτσι στην παγκόσμια εμβέλειά της, ότι επιτέλους άρχισε να τρέχει σε σκληρούς περιβαλλοντικούς περιορισμούς. Μέχρι τη δεκαετία του 1970 κατέστη σαφές ότι η μεταπολεμική μηχανή ανάπτυξης έτρεχε έξω από τον ατμό -είχε ξεπεράσει τα όρια της-. Όχι ότι η ανάπτυξη δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί για κάποιο διάστημα, αλλά η συνολική απόδοση των επενδύσεων είχε αρχίσει να μειώνεται.
Κύκλοι που πάντα συνέβαιναν στην ιστορία του καπιταλισμού.
Η τραπεζική κλίκα κάνει τα χρήματα από τις επενδύσεις και τα δάνεια κατά τη διάρκεια μιας φάσης ανάπτυξης, θα συμμετάσχουν σε λεηλασίες και σύντομες πωλήσεις, όπως με τη μείωση της ανάπτυξης, και την επέκταση σε σκληρά στοιχεία του ενεργητικού των χαρτοφυλακίων τους ιδιοκτησία σε τιμές ευκαιρίας κατά τη διάρκεια της φάσης ύφεσης.
Η μεταπολεμική ανάπτυξη κι ο κύκλος της κορυφώθηκε στη δεκαετία του 1970, η νεοφιλελεύθερη λεηλασία ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980, και τώρα είμαστε καλά στη φάση απόγειου, με σκληρά στοιχεία του ενεργητικού που πιάνονται σε τιμές ευκαιρίας μέσω του ΔΝΤ έχουν λάβει εντολή για ιδιωτικοποίηση.
Πάντα η φάση πριν από το απόγειο ήταν προσωρινή. Υπήρχαν πάντα «νέοι κόσμοι να κατακτήσουμε» ομολογούν οι μεγαλοκαρχαρίες, κατά κάποιο τρόπο για να ξεκινήσει ένας νέος και πιο μεγαλειώδες κύκλος ανάπτυξης όπου πρέπει στη συνέχεια να καρπωθούνε δια της λεηλασίας τα αποτελέσματα του.
Αυτή τη φορά, με σκληρούς περιβαλλοντικούς περιορισμούς που αντιμετωπίζουν, ένας νέος και πιο μεγαλειώδης κύκλος ανάπτυξης είναι απλώς αδύνατος λόγω της βίας που θα επικρατήσει από τη λεηλασία.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-Η σειρά αυτή άρθρων στηρίζεται στη παράφραση- μετάφραση άρθρων του© 2011 Richard Moore Κ.
Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στις 26.11.2011 cyberjournal αλληλογραφίας Ρίτσαρντ Μουρ.
Ρίτσαρντ Κ. Μουρ, ένας απόδημος από τη Silicon Valley, αποσύρθηκε και μετακόμισε στην Ιρλανδία το 1994 για να ξεκινήσει «τη πραγματική εργασία» του - που προσπαθεί να κατανοήσει πώς λειτουργεί ο κόσμος, και πώς μπορούμε να τόν κάνουμε καλύτερη.
Πολλών χρόνων η έρευνα και το γράψιμο κορυφώθηκε στο ευρέως αναγνωρισμένο βιβλίο του Ξεφεύγοντας από το Matrix: Πώς οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο (Το Έργο Cyberjournal, 2005).
Cyberjournal λίστα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του έχει ξεκινήσει από το 1994 (cyberjournal.org).
Η ιστοσελίδα του βιβλίου είναι http://escapingthematrix.org ,
και η ιστοσελίδα του είναι http://cyberjournal.org .
Με το Richard μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω email στο rkm@quaylargo.com .
