Η μόνιμη λοχίας Μαρία Παπαδοπούλου της Εθνικής Φρουράς «έβαλε φέτος γυαλιά» στους 205 καλύτερους επίλεκτους σκοπευτές, μονίμους, κληρωτούς, εφέδρους και εθνοφύλακες, που έλαβαν μέρος στον ετήσιο διαγωνισμό βολής τυφεκίου και, οι οποίοι, από καρδιάς θαύμασαν το επίτευγμά της.
Η 38χρονη μόνιμη λοχίας τεθωρακισμένων Μαρία Παπαδοπούλου πέτυχε το απόλυτο άριστα 10/50 – 100%, στη βολή των τριακοσίων μέτρων με σταθερά σκοπευτικά. Από το 1995 που ξεκίνησε ο ετήσιος διαγωνισμός, είναι μόλις η τρίτη φορά που επετεύχθη το 10/50 άριστα και πρώτη φορά από γυναίκα.
Σεμνή, ψυχωμένη, πειθαρχημένη, εκπαιδευμένη και ικανή η Μαρία Παπαδοπούλου, ανήκει από την αρχή στη Σκοπευτική Ομάδα των Γυναικών της ΕΦ που συγκροτήθηκε πρώτη φορά το 2001 με διαταγή του τότε Αρχηγού ΓΕΕΦ αείμνηστου στρατηγού Ευάγγελου Φλωράκη και διακρίθηκε για τις καλές της επιδόσεις στη σκοποβολή στους έκτοτε διαγωνισμούς.
O ΦΛΩΡΑΚΗΣ πίστευε πολύ και στις ψυχωμένες ένοπλες γυναίκες της ΕΦ και τις ικανότητές τους στο ντουφέκι. Παραμονή της 25ης Μαρτίου 2002, που έδινε δεξίωση για τα ονομαστήριά του, «πείραζε» τον τότε διοικητή των Καταδρομών συνταγματάρχη Νίκο Μπάδρα ότι… «θα σου στείλω τη σκοπευτική ομάδα γυναικών να εκπαιδεύσουν τους λοκατζήδες σου»! Εκείνη τη χρονιά στο διαγωνισμό βολής της 21.3.02, πράγματι οι γυναίκες είχαν ξεπεράσει και τους λοκατζήδες.
ΕΦΕΤΟΣ, όμως, στο διαγωνισμό της 20 και 21.5.09, στις ομαδικές επιδόσεις, πρώτευσαν και στις τρεις κατηγορίες οι σκοπευτικές ομάδες της Διοίκησης Δυνάμεων Καταδρομών:
(α) Στη βολή τυφεκίου με σταθερά σκοπευτικά, η δεκάδα των Λοκατζήδων πέτυχε 98/438 – 92,8%.
(β) Στη βολή με νυκτερινή διόπτρα σκόπευσης, η πεντάδα πέτυχε 50/216 – 93,2% και
(γ) Στη βολή με διόπτρα ημέρας πέτυχε 49/198 – 88,6%.
Τη δεύτερη θέση πέτυχαν, αντιστοίχως, οι ομάδες των σκοπευτών:
(α) 3ης Ταξιαρχίας Λεμεσού,
(β) Ναυτικού και
(γ) Εθνοφυλάκων.
Στην τρίτη θέση, αντιστοίχως, οι σκοπευτικές ομάδες:
(α) 2ας Μεραρχίας Κλήρου,
(β) 1ης Μεραρχίας Λάρνακος και
(γ) 4ης Ταξιαρχίας Λευκωσίας.
Στις τρεις κατηγορίες διαγωνίστηκαν δεκαπέντε δεκαμελείς ομάδες στην πρώτη, οκτώ πενταμελείς στη δεύτερη και επτά πενταμελείς στην τρίτη.
Σύνολο συμμετασχόντων, επιλέκτων στη σκοποβολή με στρατιωτικό τυφέκιο, 225. Εκ των οποίων οι δέκα, γυναίκες υπαξιωματικοί της ΕΦ. Οι σκοπευτικές ομάδες των μαυροσκούφηδων της ΧΧΤΘΤ που διακρίνονταν ή πρώτευαν τα προηγούμενα χρόνια, φέτος ατύχησαν και στις τρεις κατηγορίες.
Στις ατομικές επιδόσεις, εκτός από την πρωτεύσασα στα σταθερά σκοπευτικά, με 10/50 – 100% άριστα, Μαρία Παπαδοπούλου της 20ής Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας,
- πρώτευσε στη βολή με νυκτερινή διόπτρα και επίδοση 10/49 – 99%, ο κληρωτός στρατιώτης του 286ΜΤΠ Παναγιώτης Γερολέμου και
- πρώτευσε στη βολή με διόπτρα ημέρας και επίδοση 10/46 – 96%, ο εθνοφύλακας υπολοχαγός Πάμπος Σωφρονίου του 121ΤΕΘ.
Ο 62χρονος εθνοφύλακας
Ξεχωριστή και από πλευράς ηλικίας, ήταν η επιτυχία του 62χρονου εθνοφύλακα ανθυπολοχαγού Συμίανθου Παύλου του 91ΤΕΘ, ο οποίος, με επίδοση 10/45 – 95%, πρώτευσε ανάμεσα στους εθνοφύλακες και κατετάγη στους δέκα καλύτερους (όλων των ηλικιών) στα σταθερά σκοπευτικά. Παραμένει εθελοντικά για έννατο έτος στην Εθνοφυλακή, από την οποία αποδεσμεύονται όσοι συμπληρώνουν τα 53 τους. Συμμετέχει από το 1995 στους διαγωνισμούς βολής και πρωτο-υπηρέτησε εθελοντικά, ως 17χρονος, στην απόκρουση της Τουρκανταρσίας το 1964, όταν πρωτοδημιουργήθηκε η Εθνική Φρουρά. Σύνολο, δηλαδή… «ενόπλων ετών» σαράντα πέντε! Και η διαφορά ηλικίας από τον 18ρη κληρωτό σκοπευτή, 44 χρονάκια!
Τα έπαθλα του διαγωνισμού βολής, με πρώτο το προεδρικό τυφέκιο «Κηφεύς» στη Μαρία Παπαδοπούλου, απένειμαν την Πέμπτη, 21.5.09, σε ειδική παράταξη στο στρατόπεδο των Καταδρομών που φέρει το όνομα του απαγχονισθέντος ήρωα της ΕΟΚΑ Στέλιου Μαυρομμάτη στο Σταυροβούνι, ο Υπουργός Άμυνας Κώστας Παπακώστας και ο νέος Αρχηγός ΓΕΕΦ αντιστράτηγος Πέτρος Τσαλικίδης.
ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ Α. ΜΑΥΡΟΥ
έδωσε το όνομα του στον αστερισμό του Κηφέα
Tο τυφέκιο Μυλωνά, γνωστό επίσης στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία ως M1872 Greek Mylonas ήταν όπλο του ελληνικού στρατού επινόησης του Ευστάθιου Μυλωνά, αρχιτεχνίτη του Οπλοστασίου, όταν εργαζόταν στις τεχνικές εγκαταστάσεις στην Εφορεία Υλικού Πολέμου, ΕΥΠ στην Αθήνα, εκ του οποίου και έλαβε το όνομα. Το τυφέκιο αυτό έλαβε το αριθμό υποδείγματος 1872 από το έτος της πρώτης κατασκευής του.
Το 1874 το Υπουργείο των Στρατιωτικών μετά από πολλές επιτυχείς δοκιμές ενέκρινε την προμήθειά του από τον ελληνικό στρατό, αλλά καθώς δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις ικανές για τη μαζική του παραγωγή η κατασκευή του ξεκίνησε στο εργοστάσιο Emile et Leon Nagant της Λιέγης, στο Βέλγιο.
Το "τυφέκιο Μυλωνά" ήταν ένα οπισθογεμές τυφέκιο με μεταλλικό κάλυκα κατά το σύστημα Κομπλαίν βελγικού υποδείγματος 1871 με το οποίο είχε οπλισθεί τότε η Βελγική Εθνοφρουρά. Υπήρχε σε τρείς εκδόσεις σύμφωνα με την αντίστοιχη γαλλική κατασκευαστική συνήθεια: τυφέκιο του πεζικού, αραβίδα του ιππικού και βραχύκαννο του πυροβολικού. Οι διαστάσεις τους ήσαν οι αντίστοιχες των όπλων γαλλικού υποδείγματος 1866 (Σασεπώ). Ο μηχανισμός διάνοιξης του εμφράγματος του ουραίου της κάννης ενεργοποιούνταν με τη βοήθεια μοχλού που απέληγε σε σχετικά μεγάλη σφαιροειδή λαβή. Η τροφοδοσία γινόταν με εισαγωγή ενός ολομεταλλικού κεντρόφλεκτου φυσιγγίου όπως του γαλλικού τυφεκίου υποδείγματος 1874 Γκρα το οποίο υιοθετήθηκε ως επίσημο υπόδειγμα του ελληνικού στρατού το 1877.
Το τυφέκιο Μυλωνά είναι βέβαιο ότι χρησιμοποιήθηκε απο ορισμένες μονάδες κατά την εισβολή του στρατού στη Θεσσαλίατον Ιανουάριο του 1878 και στις μετέπειτα κινητοποιήσεις, όχι όμως και στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, όπου δεν γίνεται αναφορά για τη χρήση τέτοιων όπλων.
| Hotchkiss Hotchkiss 1922/26 | ||
|---|---|---|
| [[|300px|center]] Hotchkiss 1922/26 | ||
| Περιγραφή | ||
| Τύπος | Οπλοπολυβόλο | |
| Προέλευση | Γαλλία | |
| Υπηρεσιακή ιστορία | ||
| Υπηρεσία | 1922-1949 | |
| Χρήστες | Ελλάδα, Γαλλία, Βραζιλία, Δομινικανή Δημοκρατία | |
| Πόλεμοι | Ελληνο-Ιταλικό (1940-41) | |
| Ιστορία παραγωγής | ||
| Σχεδιαστής | - | |
| Χρονολογία σχεδίασης | 1922 | |
| Κατασκευαστής | Hotchkiss | |
| Χρονολογία παραγωγής | 1926 | |
| Ποσότητα | - | |
| Κόστος μονάδας | - | |
| Εκδόσεις | Mle 22, Mle 26 Grec, Mle34 | |
| Τεχνικά χαρακτηριστικά | ||
| Διαμέτρημα | 6,55 mm | |
| Βάρος | 8,72 kg | |
| Μήκος | 1.214 mm | |
| Μήκος κάνης | 577 mm | |
| Χαρακτηριστικά λειτουργίας | ||
| Λειτουργία | Αυτόματο, οπισθοδρόμησης αερίων βολής | |
| Φυσίγγια | 6.5 mm × 54 Mannlicher-Schönauer | |
| Ταχυβολία | 450 βολές/λεπτό | |
| Ταχύτητα εξόδου βλήματος | 745 m/s | |
| Βεληνεκές | 500 m | |
| Μέγιστο βεληνεκές | 3.300 m | |
| Αναχορηγία | άκαμπτη μεταλλική ταινία 25 φυσιγγίων | |
| Κλισιοσκόπιο | 1.400 m | |
Πίνακας περιεχομένων |
Το οπλοπολυβόλο (Fusil Mitrailleur) FM modèle 1922 είναι ένα κλασσικό σχέδιο αυτόματου όπλου επιστροφής αερίων, με σταθερό κοντάκιο, πιστολοειδή λαβή και ξύλινο χειροφυλακτήρα. Στο χώρο μπροστά από το τμήμα σκανδάλης στεγάζεται ένας μηχανισμός μείωσης του ρυθμού πυρός, ενώ μια κλασσική «πεταλούδα» φραγής ελέγχει την οπισθοδρόμηση των αερίων κατά τη λειτουργία. Διαθέτει ένα πτυσσόμενο, μη τηλεσκοπικό δίποδα. Ο μοχλός κλείστρου βρίσκεται στα δεξιά, όπως και η θυρίδα εξόλκισης. Η αναχορηγία γίνεται από έναν αποσπώμενο γεμιστήρα που εισάγεται από το άνω μέρος ή, στην Ελληνική εκδοχή, από την, τυπική για την εταιρία Hotchkiss, άκαμπτη μεταλλική ταινία, που εισάγεται από την δεξιά πλευρά. Για την εκδοχή αυτή είχε ακόμη αναπτυχθεί και μια μεγαλύτερη, αρθρωτή ταινία από μεταλλικά τμήματα τριών φυσιγγίων, συμβατή με το σύστημα τροφοδοσίας, αλλά που αύξανε την (χαμηλή) πρακτική ταχυβολία του όπλου, αφού δεν απαιτούνταν τόσο συχνή παύση πυρός για αλλαγή ταινίας. Το διαμέτρημά του ποίκιλε, ανάλογα με το χρήστη.
Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, το όπλο προσφέρθηκε χωρίς μεγάλη επιτυχία στη διεθνή αγορά, πρώτα στη Μ. Βρετανία (1922-23), στο διαμέτρημα των 0,303 ιντσών, που το εκτίμησε ευνοϊκά, αν και δεν έγινε τελικά παραγγελία και κατόπιν στην Τσεχοσλοβακία, που στα 1924 παρέλαβε 1.000 περίπου για εκτενείς δοκιμές, αλλά προτίμησε το διάσημο τοπικό οπλοπολυβόλο ZB vz 26.
Το όπλο όμως χρησιμοποιήθηκε συστηματικά για κάποιο χρονικό διάστημα από τη Δομινικανή Δημοκρατία και τη Βραζιλία στο διαμέτρημα των 7 mm.
Στα 1926, η δικτατορική κυβέρνηση Πάγκαλου, μέσα στα πλαίσια του τότε προγράμματος επανεξοπλισμού που ξεκίνησε, προχώρησε στην αγορά 5-6.000 μονάδων του όπλου στην Ελληνική εκδοχή, που σήκωσε και το κύριο βάρος των αναγκών της χώρας σε οπλοπολυβόλα, κατά τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο του ’40 -’41. Το συγκεκριμένο υπόδειγμα ήταν προσαρμοσμένο για τα Ελληνικά πυρομαχικά των 6,5 mm, γεγονός που διευκόλυνε τον ανεφοδιασμό. Η έλλειψη ομοιογένειας πυρομαχικών του ετερόκλητου Ελληνικού οπλοστασίου αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ΕΣ στην Αλβανία. Το Χότσκις ήταν ένα καλό και αξιόπιστο όπλο, όχι ιδιαίτερα παρωχημένο ακόμα στα 1940 και μάλιστα απέναντι στον Ιταλικό στρατό, που την εποχή εκείνη διέθετε ίσως τα χειρότερα οπλοπολυβόλα στον κόσμο.
| Steyr Mannlicher-Schönauer | ||
|---|---|---|
 Mannlicher-Schönauer | ||
| Περιγραφή | ||
| Τύπος | Τυφέκιον, Αραβίδα | |
| Προέλευση | Αυστρο-Ουγγαρία | |
| Υπηρεσιακή ιστορία | ||
| Υπηρεσία | 1907-1941 | |
| Χρήστες | Ελλάδα, Αυστρο-Ουγγαρία | |
| Πόλεμοι | Α΄,Β΄Βαλκανικός, Ελληνοτουρκικός (1919-1922), Α΄,Β΄Π.Π. | |
| Ιστορία παραγωγής | ||
| Σχεδιαστής | Otto Schönauer και Ferdinand Mannlicher | |
| Χρονολογία σχεδίασης | 1903 | |
| Κατασκευαστής | Steyr | |
| Χρονολογία παραγωγής | 1907 | |
| Ποσότητα | ~350.000 | |
| Κόστος μονάδας | - | |
| Εκδόσεις | M1903/14, Μ1903/14/27, Μ1903/14/30 | |
| Τεχνικά χαρακτηριστικά | ||
| Διαμέτρημα | 6,55 mm | |
| Βάρος | 3,83 kg | |
| Μήκος | 1.226 mm | |
| Μήκος κάνης | 725 mm | |
| Χαρακτηριστικά λειτουργίας | ||
| Λειτουργία | Επαναληπτικό κινητού ουραίου | |
| Φυσίγγια | 6.5 mm × 54 Mannlicher-Schönauer | |
| Ταχυβολία | 10-15 βολές/λεπτό | |
| Ταχύτητα εξόδου βλήματος | 678 m/s | |
| Βεληνεκές | - | |
| Μέγιστο βεληνεκές | - | |
| Αναχορηγία | Εσωτερική, περιστροφική αποθήκη πυρομαχικών για συνδετήρα 5 φυσιγγίων | |
| Κλισιοσκόπιο | Κινητός πίνακας κλιμάκωσης 200-2.000 m | |
Το Mannlicher-Schönauer (Μάνλιχερ-Σενάουερ) υπήρξε ένας τύπος επαναληπτικού τυφεκίου, με περιστροφικό γεμιστήρα, που παρήχθη από τη Steyer-Mannlicher για τον Ελληνικό Στρατό και αργότερα χρησιμοποιήθηκε και από το στρατό της Αυστρο-Ουγγαρίας.
Πίνακας περιεχομένων |
Στα τέλη του 19ου αιώνα τα σχέδια τυφεκίων Μάνλιχερ του Αυστρο-Ουγγρικού στρατού χρησιμοποιούσαν την αρχή του κινητού ουραίου «ευθείας έλξης», που βασίζονταν σε παρωχημένα φυσίγγια μεγάλου διαμετρήματος. Γύρω στα 1900, το εργοστάσιο Στάγερ (Steyr) άρχισε να αναπτύσσει νέα σχέδια, με σύγχρονα, πιο αποτελεσματικά πυρομαχικά, κυρίως για εξαγωγές.
Το πλέον επιτυχημένο από αυτά τα πειραματικά τυφέκια ήταν το Ελληνικό Mannlicher-Schönauer M1903 των 6,5 mm. Το χαρακτηριστικό κινητό ουραίο ευθείας έλξης καταργήθηκε προς χάριν ενός πιο κλασσικού στρεφόμενου ουραίου, όπως εκείνα των σχεδίων Μάουζερ (Mauser). Αντιγράφοντας τη μέθοδο Mauser, αρκούσε να σηκωθεί και να ξανακατέβει το κινητό ουραίο για να οπλιστεί ο επικρουστήρας. Η αρχή λειτουργίας είχε σχεδιαστεί από το διάσημο Αυστριακό οπλουργό Φέρντιναντ Μάνλιχερ (Ferdinand Mannlicher), εφευρέτη του γεμιστήρα και δημιουργού πολλών τύπων τυφεκίων που χρησιμοποιήθηκαν επί δεκαετίες από τους στρατούς πολλών κρατών σε μεγάλους αριθμούς. Η πρωτότυπη, περιστροφική αποθήκη πυρομαχικών σχεδιάστηκε από τον Ότο Σέναουερ (Otto Schönauer), διευθυντή τότε της Österreichische Waffenfabriksgesellschaft (Αυστριακής οπλοβιομηχανίας), της σημερινής Steyr Mannlicher. Το κοίλο κάννης έφερε 4 αυλάκια με στροφή από αριστερά προς τα δεξιά, με βάθος 0,15 mm και βήμα (συμπλήρωση στροφής) μήκους 200 mm. H περιστροφική αποθήκη πυρομαχικών προορίζονταν να δώσει λύσεις σε προβλήματα εισαγωγής γεμιστήρα που παρουσίαζαν τότε τα φυσίγγια με προεξέχοντα χείλη βάσεως κάλυκα. Το επιτυχημένο σχέδιο Σενάουερ που χρησιμοποιήθηκε από το Ελληνικό τυφέκιο προσέφερε πράγματι ασφαλέστερη γόμωση αλλά το φυσίγγιο που επέλεξε ο Ελληνικός στρατός δεν διέθετε προεξέχοντα χείλη, έτσι που ο περίπλοκος περιστροφικός μηχανισμός δεν προσέφερε ουσιαστικά οφέλη στην προκειμένη περίπτωση.
Ο περιστροφικός μηχανισμός της αποθήκης πυρομαχικών Σενάουερ που θεωρήθηκε ευπαθής για στρατιωτική χρήση από τις περισσότερες χώρες στις αρχές του αιώνα, δεν παρουσίασε ιδιαίτερα προβλήματα και η απαλή λειτουργία του κομψού και ελαφρού Ελληνικού όπλου συμπληρωνόταν από διάφορες καινοτομίες και πρωτοποριακά εξαρτήματα, που του έδιναν κάποιο προβάδισμα σε σχέση με άλλα πιο διαδεδομένα όπλα. Το Ελληνικό Μάνλιχερ διέθετε επιπρόσθετα μέτρα ασφάλειας και αξιοπιστίας, προερχόμενα από τις υψηλές απαιτήσεις των αγοραστών της κυνηγετικής έκδοσης που τότε θεωρούνταν το «όπλο ενός τζέντλεμαν» και τα οποία δεν είχαν προλάβει να συμπεριληφθούν π.χ. στα διάσημα Γερμανικά Mauser που όπλιζαν τους περισσότερους στρατούς της εποχής. Από αυτή την άποψη, η καθυστερημένη αγορά όπλων νέας γενεάς από την Ελλάδα αποδείχθηκε προνομιακή.
Η Ελλάς θέσπισε τα τυφέκια και τις αραβίδες Μάνλιχερ-Σενάουερ σαν πρωτεύοντα όπλα του στρατού στα 1904. Το πρώτο συμβόλαιο για 60.000 τεμάχια με την κατασκευάστρια εταιρία υπογράφηκε στα τέλη του 1905. Στα 1907 άρχισαν οι πρώτες παραλαβές. Μέχρι το ξέσπασμα του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, το Φθινόπωρο του 1912 ο Ελληνικός Στρατός είχε παραλάβει συνολικά 130.000 τυφέκια και αραβίδες, καθώς και 100 εκατομμύρια φυσίγγια κατασκευασμένα τόσο στην Αυστρο-Ουγγαρία, όσο και στην Ελλάδα από το ΕΠΚ. Το Μάνλιχερ αποτέλεσε το βασικό όπλο των Ελλήνων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13.
Στα 1914, όταν η εισαγωγή όπλων από την Αυστρο-Ουγγαρία διεκόπη απότομα, η ουδέτερη Ελλάδα διέθετε στο οπλοστάσιό της 190.069 τυφέκια και αραβίδες Μάνλιχερ Σενάουερ Μ1903 και Μ1903/14, ενώ το υπόλοιπο της παραγωγής της εμπόλεμης Αυστρίας διοχετεύτηκε στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Μέρος εξ αυτών δόθηκε μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα από τους συμμάχους. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στα 1922, το σύνολο των όπλων που είχε απομείνει σε Ελληνικά χέρια έφτανε μόλις τα 96.000 τυφέκια και τις 8.650 αραβίδες, όλα όπλα φθαρμένα, χρήζοντα επισκευών και με παντελή έλλειψη ανταλλακτικών. Η Ιταλία μετά τον πόλεμο είχε παραλάβει ποσότητες πολεμικού υλικού από την Αυστρία ως μέρος των πολεμικών της αποζημιώσεων και άφθονα εξαρτήματα και υλικά Ελληνικών όπλων καθώς και μηχανές παραγωγής πέρασαν στα χέρια της Ιταλικής βιομηχανίας Societa Industria Ernesto Breda. Στα 1925, με την Αυστρία προσωρινά να αδυνατεί να παράγει όπλα λόγω των περιοριστικών όρων της συνθηκολόγησης, η Ελλάδα παρήγγειλε 100.000 νέα τυφέκια στην Ιταλική εταιρία, με κάποιες τροποποιήσεις σε σχέση με τα παλαιότερα όπλα και έτσι δημιουργήθηκε το υπόδειγμα Μ1903/14/27, που άρχισε να παραλαμβάνεται στα 1927 από τον Ελληνικό στρατό. Μια τελευταία παραγγελία έγινε προς την Αυστριακή Steyr Werke AG (SWAG) στα [[1930]), για 25.000 αραβίδες Μ1903/14/30, οπότε και ολοκληρώθηκε η παραγωγή του όπλου. Συνολικά η Ελλάδα παρέλαβε περίπου 320.000 όπλα Μάνλιχερ Σενάουερ όλων των τύπων, εκ των οποίων λιγότερα από 230.000 απέμεναν πλέον στο Ελληνικό οπλοστάσιο, κατά τις παραμονές του πολέμου με την Ιταλία.
Το Μάνλιχερ αποτέλεσε το κύριο όπλο του Ελληνικού Στρατού σχεδόν για όλο το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και οπωσδήποτε το βασικότερο σύντροφο του Έλληνα στρατιώτη σ τις πλέον σημαντικές πολεμικές περιπέτειες που γνώρισε η χώρα στη σύγχρονη ιστορία της. Κατά τις περιόδους 1912-1922 και 1940-1949, η Ελλάδα βρισκόταν σχεδόν ακατάπαυστα σε κατάσταση πολέμου και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο το τουφέκι αυτό χρησιμοποιήθηκε εντατικά στην εκστρατεία της Ανατολικής Θράκης, την εκστρατεία της Ουκρανίας, τη Μικρασιατική Εκστρατεία, αλλά και εναντίον των Ιταλών και Γερμανών κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τη συνθηκολόγιση του Ελληνικού στρατού, δεν ήταν λίγοι οι στρατιώτες που, επιστρέφοντας στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, πήραν μαζί τους τα όπλα τους, έτσι πολλά πέρασαν στα χέρια της Εθνικής Αντίστασης προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες, και αργότερα χρησιμοποιήθηκαν και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές στον Ελληνικό Εμφύλιο.
Στα 1950, αποσυρθέντα αποθέματα του Ελληνικού στρατού πουλήθηκαν στις ΗΠΑ, πολλά μετατράπηκαν σε όπλα κυνηγίου και κάποια κυκλοφορούν ακόμα στη διεθνή αγορά για ιδιωτική χρήση, από συλλέκτες και σκοπευτές. Η χρήση των Ελληνικών πυρομαχικών στο κυνήγι σήμερα δεν επιτρέπεται πλέον, αλλά τεράστιες ποσότητες μιας ευρείας ποικιλίας κυνηγετικών εκδόσεων σε άλλα διαμετρήματα συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται σε όλο τον κόσμο.
Στα 1903 εμφανίστηκε και μια ιδιωτικής χρήσης, κυνηγετική εκδοχή του όπλου, που έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής παγκοσμίως στο κυνήγι μεγάλων θηραμάτων. Η χρήση μιας μακριάς, βαριάς βολίδας μικρού διαμετρήματος εξασφάλιζε τρομερή διατρητική ισχύ στο Μάνλιχερ, που μπορούσε έτσι να εξασφαλίζει φονικά πλήγματα επί ογκωδών ζώων με μεγάλη μυϊκή μάζα και χοντρά κόκαλα, που άλλα «ισχυρότερα» όπλα δεν μπορούσαν να εγγυηθούν. Η δε χαμηλή ανάκρουση του χαμηλής κινητικής ενέργειας φυσιγγίου, καθιστούσε το όπλο ευχάριστο και ξεκούραστο στη χρήση, ενώ έκανε και ευκολότερη την εκτέλεση βολών ακριβείας. Η θρυλική κυνηγετική έκδοση κυκλοφόρησε σε πληθώρα διαμετρημάτων για διάφορα φυσίγγια και διάσημοι κυνηγοί, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ μεταξύ άλλων, κυριολεκτικά το εξύμνησαν για την αποτελεσματικότητά του.
Δύο βελτιώσεις Ελληνικής σχεδίασης του όπλου προτάθηκαν χωρίς ποτέ να υλοποιηθούν. Το σχέδιο «Φιλιππίδη» άργησε να κατατεθεί στην Ιταλική εταιρία Breda που ανέλαβε την κατασκευή μιας συμπληρωματικής ποσότητας όπλων για τον Ελληνικό στρατό στα 1925. Η δεύτερη βελτίωση σχεδιάστηκε από τον Υπολοχαγό του Ελληνικού στρατού Ρ. Ριγόπουλο, κατά τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Περιελάμβανε ριζικές αλλαγές, με τροποποιημένα ή και επανασχεδιασμένα εξαρτήματα, που αύξαναν δραματικά τις δυνατότητες του όπλου. Το νέο σχέδιο εγκρίθηκε από την Ελληνική στρατιωτική ηγεσία αλλά ο πόλεμος εμπόδισε την υλοποίησή του.
(Υπόθεση του αρθρογράφου:
Στη δεκαετία του ’30, παρά τα διδάγματα της πολεμικής εμπειρίας που ήθελε τους οπλίτες να μη χρησιμοποιούν γενικά τα τυφέκιά τους σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 400-500 μέτρων, χώρες που είχαν πορευθεί επί μισό αιώνα με όπλα μικρού διαμετρήματος, όπως η Ιταλία και η Ιαπωνία, είχαν αποφασίσει να συνταχθούν με τις αμετανόητες χώρες που επέμεναν σε ισχυρότερα πυρομαχικά, μεγαλύτερης κινητικής ενέργειας και μεγαλύτερου διαμετρήματος. Η Ελλάδα την περίοδο εκείνη είχε μπει στην ίδια διαδικασία και βρισκόταν εν μέσω προγράμματος επανεξοπλισμού, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, διακόπτοντας το πρόγραμμα αυτό. Θέλοντας να μεταπηδήσει στο «Γερμανικό» διαμέτρημα των 7,92 mm, που θεωρούνταν πρότυπο για τους στρατούς όλου του κόσμου την εποχή εκείνη, ο Ελληνικός Στρατός είχε αρχίσει να εισαγάγει ανάλογα όπλα και οι τροποποιήσεις του σχεδίου «Ριγόπουλου» -επιφυλακτικά εικάζουμε πως- ίσως να προέβλεπαν και την αλλαγή διαμετρήματος. Αν αληθεύει αυτό, η μετατροπή θα οδηγούσε σε ένα Μάνλιχερ με πιο δυσάρεστη ανάκρουση και κουραστικότερη χρήση).
| ΕΠΚ Πολυβόλο | ||
|---|---|---|
 Πολυβόλο | ||
| Περιγραφή | ||
| Τύπος | ΕΠΚ | |
| Προέλευση | Ελλάδα | |
| Υπηρεσιακή ιστορία | ||
| Υπηρεσία | - | |
| Χρήστες | - | |
| Πόλεμοι | - | |
| Ιστορία παραγωγής | ||
| Σχεδιαστής | - | |
| Χρονολογία σχεδίασης | 1939 | |
| Κατασκευαστής | ΕΠΚ | |
| Χρονολογία παραγωγής | - | |
| Ποσότητα | 10-15 | |
| Κόστος μονάδας | - | |
| Εκδόσεις | - | |
| Τεχνικά χαρακτηριστικά | ||
| Διαμέτρημα | 7,92 mm | |
| Βάρος | 4,15 kg | |
| Μήκος | 900 mm | |
| Μήκος κάνης | 400 mm | |
| Χαρακτηριστικά λειτουργίας | ||
| Λειτουργία | Αυτόματη, επιστροφής αερίων | |
| Φυσίγγια | ΕΠΚ 7,92mm x 36mm | |
| Ταχυβολία | 720 βολές/λεπτό | |
| Ταχύτητα εξόδου βλήματος | - | |
| Βεληνεκές | 750(;) m | |
| Μέγιστο βεληνεκές | - | |
| Αναχορηγία | - | |
| Κλισιοσκόπιο | - | |
Πίνακας περιεχομένων |
Από τα μέσα του 19ου αιώνα και την τυποποίηση των μέτρων και σταθμών μέσα στα πλαίσια της βιομηχανικής επανάστασης, έγινε σαφές πως ο πόλεμος θα άλλαζε ριζικά την παραδοσιακή μορφή του. Αμήχανοι οι στρατιωτικοί πειραματίστηκαν με τις ζωές των υφισταμένων τους προκειμένου να βρουν τον καλύτερο τρόπο για να αξιοποιούν τις νέες τεχνολογικές καινοτομίες που τους προσέφεραν οι βιομηχανίες. Μα οι εφευρέτες βρίσκονταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά και τα συντηρητικά μυαλά ποτέ δεν κατάφερναν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, κάτι που μοιάζει να συμβαίνει και σήμερα.
Το πρώτο αυτόματο πολυβόλο εμφανίστηκε ήδη στα 1885 και η δημιουργία ενός ανάλογου φορητού όπλου ήταν καθαρά θέμα χρόνου. Τα αρχικά σχέδια απέτυχαν κυρίως λόγω πρακτικών προβλημάτων, αλλά ήδη μέχρι τις αρχές του νέου αιώνα κάποια πρώτα αυτόματα τυφέκια (Madsen, Cei-Rigotti)είχαν εμφανιστεί αν και δεν μπήκαν σε υπηρεσία και πολύ δικαιολογημένα. Η τεχνολογία και η στρατιωτική φιλοσοφία της εποχής οδήγησε κατ’ αρχάς στη δημιουργία του οπλοπολυβόλου, ενώ στη Ρωσία το πρώτο αυτόματο τουφέκι (Fedorov Avtomat) μπήκε κιόλας σε υπηρεσία στα 1915.
Η εμπειρία του πολέμου είχε αποδείξει αβάσιμη την πεποίθηση γύρω από την οποία είχαν αναπτυχθεί όλα τα όπλα της εποχής, που χρησιμοποιούσαν άκαπνη πυρίτιδα σαν προωθητική γόμωση των φυσιγγίων τους και είχαν μέγιστο βεληνεκές άνω των δύο χιλιομέτρων. Τα μακρύκαννα τυφέκια με το βάρβαρο κλώτσημα διέθεταν περιττή ισχύ που πήγαινε χαμένη σε βολές που σπάνια στόχευαν μακρύτερα των 200 μέτρων. Ακόμα και τα πολυβόλα που σύμφωνα με τα νέα δόγματα έπρεπε να παρέχουν πυρά κάλυψης στο πεζικό και για λόγους ομοιογένειας και επιμελητείας ήταν φρόνιμο να χρησιμοποιούν κοινά πυρομαχικά με τα τυφέκια, δε χρειάζονταν βεληνεκές άνω των 800 μέτρων.
Η χρήση φυσιγγίων πιστολιού σε ελαφρά αυτόματα όπλα, δημιούργησε το υποπολυβόλο, που χρησιμοποιείται ευρύτατα μέχρι και σήμερα, άλλα το υπερβολικά μικρό βεληνεκές του και η έλλειψη διατρητικής ισχύος το κατέστησαν απογοητευτικό για στρατιωτική χρήση. Μια χρυσή τομή απαιτούνταν και στη δεκαετία του ’30, φυσίγγια μέσου βεληνεκούς αναζητήθηκαν σε πολλές χώρες και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, αν και παραδόξως κανένα δεν έφτασε σε επίπεδο παραγωγής.
Η ιστορία έχει καταγράψει τους Γερμανούς ως το πρώτο έθνος που, αφομοιώνοντας τις εμπειρίες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δημιούργησε στα μέσα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το πρώτο επιτυχημένο ατομικό οπλοπολυβόλο (StG 44), που ένας ενθουσιασμένος Χίτλερ βάφτισε Sturmgewehr-τουφέκι εφόδου, όρος που παραμένει ακόμα σε πολλές χώρες. Τέλος ακολούθησε το θρυλικό ρωσικό οπλοπολυβόλο Καλάσνικοφ (ΑΚ-47) και σήμερα πλέον τα όπλα αυτού του είδους αποτελούν θεσμό σε κάθε στρατό του κόσμου.
Το 1937, η ΕΕΠΚ πρότεινε στην Ελληνική κυβέρνηση να επεκτείνει τις δραστηριότητες της και στον τομέα της παραγωγής όπλων. Τα ανθηρά οικονομικά της εταιρίας και η επίκαιρη τότε προσπάθεια της Ελλάδας να επανεξοπλιστεί, καθιστούσαν τη στιγμή ιδανική. Αμέσως ξεκίνησε η ανάπτυξη ενός σύγχρονου όπλου Ελληνικής σχεδίασης, που θα ακολουθούσε το πνεύμα της εποχής. Ένας μικρός αριθμός πρωτοτύπων κατασκευάστηκε στα [1939]] και παραδόξως μαρτυρούν ένα Ελληνικό τουφέκι εφόδου, τρία χρόνια πριν από το πρώτο αντίστοιχο Γερμανικό σχέδιο.
Κατά πάσα πιθανότητα, τα πυρομαχικά που θα χρησιμοποιούσε το όπλο, αποτελούσαν απλή τροποποίηση του κάλυκα Μάνλιχερ (6,5mm x 54mm) μειωμένου σε μήκος στα 36 mm και προσαρμοσμένου να δέχεται βολίδες Γερμανικού τύπου, των 7,92 mm, διαμέτρημα προς το οποίο ήδη στρεφόταν την εποχή εκείνη ο Ελληνικός Στρατός. Δημιουργήθηκε έτσι το φυσίγγιο ΕΕΠΚ 7,92mm x 36mm, το οποίο έμοιαζε πολύ με το Γερμανικό 7.92x33mm Kurz, που αποτέλεσε το αρχέτυπο φυσιγγίου όλων των όπλων αυτής της κατηγορίας. Η ανάπτυξη των δύο φυσιγγίων υπήρξε παράλληλη, αλλά συνεργασία της ΕΠΚ με τη Γερμανική POLKE που δημιούργησε το 7.92x33mm Kurz δεν είναι γνωστό να υπήρξε, αν και ούτε μπορεί να αποκλειστεί. Πάντως η POLKE ξεκίνησε τις εργασίες της πάνω στο πρόγραμμα αυτό στα 1938, με φιλοσοφία ακριβώς ανάλογη της ΕΠΚ: αρχικά μείωσαν το μήκος κάλυκα του βασικού Γερμανικού φυσιγγίου 7,92 x 57mm Mauser στα 35 mm και κατόπιν στα 30 mm για να καταλήξουν στα 33 mm.
Το όλο πρόγραμμα περιελάμβανε την κατασκευή νέων εγκαταστάσεων και υποδομής για την παραγωγή του όπλου σε μεγάλες ποσότητες, αλλά κατά την είσοδο της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στις 28 Οκτωβρίου 1940 οι εγκαταστάσεις αυτές βρισκόταν ακόμα υπό κατασκευή και το όπλο δεν πρόλαβε να μπει ποτέ σε μαζική παραγωγή. Ο πόλεμος και η Κατοχή εμπόδισαν τα σχέδια της εταιρίας και η καταστροφή των εργοστασίων από τους υποχωρούντες Γερμανούς, μαζί με την οικονομική κατάσταση της μεταπολεμικής Ελλάδας κατέστησε αδύνατη την αξιοποίηση του Ελληνικού πολυβόλου, φαινόμενο συνηθισμένο για όπλα Ελληνικής ανάπτυξης μέχρι και σήμερα.
Η αναχορηγία θα πρέπει να γινόταν με αποσπώμενο γεμιστήρα, οριζοντίως από τα αριστερά, προκειμένου να μην εμποδίζει το χειριστή κατά την εκ του πρηνηδόν βολή. Οι άδειοι κάλυκες εξολκύονταν προς τα δεξιά. Διέθετε συμβατικό κλισιοσκόπιο και ανοικτή σκοπευτική ακίδα. Ο μοχλός κλείστρου βρισκόταν στα δεξιά. Πιστολοειδής λαβή σκανδάλης και δεύτερη λαβή στη θέση του απόντος χειροφυλακτήρα σημαίνουν ότι ο χειριστής θα το κρατούσε όπως τα μεσοπολεμικά υποπολυβόλα Τόμσον. Ο αορτήρας τοποθετούνταν στην κάτω πλευρά του όπλου. Με ιδανικό βάρος και διαστάσεις, εμπεριείχε τις προδιαγραφές της επιτυχίας στο σχέδιό του, αν και δε θα μάθουμε ποτέ κατά πόσο επρόκειτο για μία πραγματικά υγιή και χωρίς σοβαρά λειτουργικά ελαττώματα κατασκευή. Ωστόσο, όλα σχεδόν τα πρωτοποριακά σχέδια όπλων χρειάστηκε να περάσουν κάποιες «παιδικές ασθένειες» και να ενηλικιωθούν, διδασκόμενα από την εμπειρία. Ευκαιρία που έχασε το πολυβόλο της ΕΠΚ.
Στην Κατοχή, η ΕΕΠΚ πέρασε στα χέρια των Γερμανών, μαζί με τις εγκαταστάσεις της άθικτες. Υποχωρώντας στα 1944, οι Γερμανοί κατέστρεψαν ό,τι δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους. Από τα 10 με 15 πρωτότυπα τεμάχια που κατασκευάστηκαν, κανένα δεν είναι γνωστό να σώζεται σήμερα.
το άρθρο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση απο το infognomonpolitiks
O συγγραφέας του άρθρου μεταφέρει τα ανόητα κατα την άποψη μου συμπεράσματα γιατί έχουν ενδιαφέρον για τα δεδομένα στα οποία στηρίζονται και για να μην γίνει η φαντασιοπληξία -του συγγραφέα του βιβλίου στο οποίο αναφέρεται-εφιαλτική πραγματικότητα, αυτός είναι και ο λόγος που το προκρίνω σαν ιδιαιτέρως ενδιαφέρον και το αναδημοσιεύω
Πόλεμος ΗΠΑ εναντίον Τουρκίας.Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο, η Τουρκία θα αναδειχθεί κατά τα επόμενα 40 χρόνια ως μια από τις τέσσερις ισχυρότερες περιφερειακές δυνάμεις του κόσμου
To βιβλίο "The Next 100 Years: A Forecast for the 21st Century" που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιανουάριο στις ΗΠΑ, προχωρεί σε μια γεωπολιτική-γεωστρατηγική πρόβλεψη του μέλλοντος, βασιζόμενο σε αναλύσεις και στοιχεία (οικονομία, δημογραφία, περιβάλλον, εξοπλισμοί, τεχνολογία), καθώς και στις τάσεις που διαμορφώνονται σε παγκόσμια κλίμακα. Συγγραφέας του είναι ο εβραϊκής καταγωγής Αμερικανός George Friedman, ιδρυτής του Stratfor (Strategic Forecasting Inc.), ενός ιδιωτικού ινστιτούτου πληροφοριών που ιδρύθηκε το 1996 στο Τέξας και έχει χαρακτηρισθεί ως "σκιώδης CΙΑ".
O Friedman υποστηρίζει ότι η Τουρκία είναι η νέα ανερχόμενη δύναμη στην περιοχή, η οποία όμως εμποδίζεται να αναπτυχθεί και να αυξήσει την επιρροή της από χώρες, όπως η Ελλάδα, ενώ εμφανίζει χάρτη όπου Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται το 2050 στην τουρκική σφαίρα επιρροής, δίνοντας την εντύπωση ότι η Ελλάδα και η Κύπρος σταδιακά θα δορυφοροποιηθούν και θα απορροφηθούν, αφού προηγουμένως ακολουθήσουν το δρόμο της Φινλανδοποίησης, ανίκανες να αναχαιτίσουν την επεκτατική πολιτική της Άγκυρας.
Η Τουρκία εμφανίζεται να μένει συνειδητά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ακολουθεί το δρόμο τής ανάδειξής της σε περιφερειακή υπερδύναμη, εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική της θέση και οικοδομώντας παράλληλα ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες αναπτύσσουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές και δορυφόρους.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο, η Τουρκία θα αναδειχθεί κατά τα επόμενα 40 χρόνια ως μια από τις τέσσερις ισχυρότερες περιφερειακές δυνάμεις του κόσμου, δημιουργώντας μια εκτενή σφαίρα γεωπολιτικής επιρροής και επεκτείνοντας τα σύνορά της. Σημειώνεται εδώ ότι σήμερα η τουρκική οικονομία κατέχει τη 17η θέση παγκοσμίως και η γειτονική χώρα περιλαμβάνεται στην ομάδα των 20 πιο ισχυρών του πλανήτη (G-20).
Ο Friedman προβλέπει την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας, η οποία θα καταστεί μια από τις 10 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη.
Η Τουρκία του 2050 θα έχει επωφεληθεί από την κατάρρευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, προσαρτώντας εδάφη στην περιοχή του Καυκάσου, και θα αποτελεί την ηγεμονεύουσα δύναμη στον ισλαμικό κόσμο. Μάλιστα, θα έχει νικήσει στρατιωτικά τη Ρωσία σε πόλεμο το 2020, επεκτείνοντας την επιρροή της μέχρι τις ουκρανικές πεδιάδες και καταλαμβάνοντας περιοχές τις οποίες διατηρούσε τον 17ο αιώνα, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο συγγραφέας προβλέπει ότι το 2040 η Άγκυρα θα εμπλακεί σε έναν hi-tech πόλεμο, αυτή τη φορά με τις ΗΠΑ και συμμαχώντας με την Ιαπωνία. Οι ΗΠΑ θα έχουν τη βοήθεια της Μεγάλης Πολωνίας και η περιοχή των Βαλκανίων θα καταστεί το κύριο θέατρο επιχειρήσεων. Η Ελλάδα και η Κύπρος - σύμφωνα με την ανάλυση του Friedman - θα αποτελούν στόχο της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία θα συναγωνίζεται ευθέως τις ΗΠΑ και τις άλλες δυνάμεις της Ευρώπης. Το δυσοίωνο αυτό σενάριο εκτιμά ότι η ισχυροποίηση της Τουρκίας στο στρατιωτικό και στον οικονομικό τομέα, σε συνδυασμό με τη δημογραφική ανάπτυξη, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επανεμφάνισης της οθωμανικής σφαίρας επιρροής, στην οποία σταδιακά θα ενταχθεί το σύνολο σχεδόν των παλαιών εδαφών με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή.
Ο Friedman θεωρεί ότι: "Η Τουρκία αποτελεί πλατφόρμα σταθερότητας στο χάος της Μέσης Ανατολής. Τα Βαλκάνια, ο Καύκασος και ο αραβικός κόσμος νότια είναι ασταθή. Όσο αυξάνεται η ισχύς της Τουρκίας - της οποίας η οικονομία και ο στρατός είναι ήδη τα πιο ισχυρά στην περιοχή - θα ενισχύεται και η επιρροή της". Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η δημοσιοποίηση ενός χάρτη, στην ιστοσελίδα του Stratfor, στον οποίο φαίνεται ότι από όλες τις βαλκανικές χώρες, μόνον η Ελλάδα (με την Κύπρο) αποτελεί μέρος του νέου τουρκικού κόσμου, ενώ η Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο, τα Σκόπια, και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη ανήκουν στην "4η Ευρώπη"!
Κατά τον Friedman, το 2040 η Γερμανία θα έχει παρακμάσει, ενώ η Πολωνία θα έχει ενισχυθεί στρατηγικά από τις ΗΠΑ. Το βιβλίο προκαλεί με τον τρόπο ερμηνείας του μέλλοντος και εκτός των όποιων αναλύσεων χρησιμοποιείται για τη δημιουργία κλίματος, λειτουργώντας πραγματικά ως μοχλός της CΙΑ. Το Stratfor έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ζήτημα μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την έκδοση του έργου, που μεταξύ άλλων αναφέρει ότι η Ιαπωνία, το Μεξικό και η Πολωνία θα αναδειχθούν ομοίως ως παγκόσμιες περιφερειακές δυνάμεις. Η Πολωνία θα αναδειχθεί επικεφαλής ενός συνασπισμού χωρών οι οποίες θα αντιμετωπίσουν στρατιωτικά την Τουρκία το 2050. Αξίζει να τονισθεί ότι το Ισραήλ θα αποτελέσει ένα κράτος-όμηρο, πιεζόμενο ασφυκτικά από την τουρκική σφαίρα επιρροής, η οποία θα εκτείνεται από τη Λιβύη μέχρι τον Περσικό Κόλπο, τα Βαλκάνια, τη νότια Ρωσία και την κεντρική Ασία.
Αντίπαλος της Τουρκίας σε αυτόν τον εφιαλτικό μελλοντικό κόσμο θα είναι οι ΗΠΑ, τα συμφέροντα των οποίων -σύμφωνα με τον συγγραφέα- θα αντιμετωπίσουν μια μείζονα απειλή από την τουρκική επέκταση, μετά τη ρωσική κατάρρευση.
Επικαλούμενη πηγές από τον Λίβανο, η ιταλική εφημερίδα αναφέρει ότι στην Ελλάδα βρίσκεται εδώ και μερικούς μήνες ο ηγέτης της οργάνωσης Μοχάμεντ Μούσα, γνωστός και ως Αμπού Μουσλίμ, με έναν πυρήνα μαχητών. Ο Μούσα φέρεται να έχει νοικιάσει «ασφαλή διαμερίσματα». Ο ίδιος και οι άνδρες του- πάντα σύμφωνα με το δημοσίευμα- ήρθαν στη χώρα μας με πλαστά ελληνικά διαβατήρια που τους παραδόθηκαν στη Συρία και τον Λίβανο. Κάποιοι από αυτούς προωθήθηκαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες κι ενδεχομένως μερικοί στο Μαρόκο.
Οι στόχοι
Ανάμεσα στους στόχους της οργάνωσης είναι οι αερομεταφορές, κυβερνητικά κτίρια και μέρη με ισχυρούς συμβολισμούς. Οι πηγές που επικαλείται η «Κοριέρε Ντέλα Σέρα» εκτιμούν ότι η φάση των επιθέσεων θα ξεκινήσει όταν έρθει στην Ελλάδα ο Αμπντ Αλ Γκανί, θεωρούμενος από τη λιβανέζικη αντικατασκοπία ως «μάγος των εκρηκτικών μηχανισμών». Όπως αναφέρει η εφημερίδα, το «ελληνικό μονοπάτι» δεν επιλέχθηκε τυχαία από την ισλαμική οργάνωση. Ένα από τα πιο γνωστά στελέχη της, ο Σύρος Αμπού Αντνάν, έχει ζήσει για πολλά χρόνια στη χώρα μας όπου δημιούργησε ένα καλό δίκτυο επαφών. Ο Αμπού Αντνάν πρότεινε την Ελλάδα ως βάση στους ηγέτες της Φατάχ Αλ Ισλάμ «δεδομένης της πολιτικής αστάθειας και του γεγονότος ότι η Αστυνομία είναι απασχολημένη με την αναγεννημένη εγχώρια τρομοκρατία, ενώ η Ευρώπη βρίσκεται τόσο κοντά όσο και η Τουρκία».
Ο Αντνάν επρόκειτο επίσης να έρθει στην Ελλάδα, ωστόσο συνελήφθη στον Λίβανο στα τέλη του περασμένου Ιουνίου. Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων έδωσε σημαντικές πληροφορίες για τις κινήσεις και τα σχέδια της οργάνωσης. Οι πηγές από τις μυστικές υπηρεσίες του Λιβάνου υποστηρίζουν ότι η εξάρθρωση του δικτύου δεν έχει καταστεί δυνατή μέχρι τώρα, καθώς είναι «κλειστό» και πολύ καλά προστατευμένο.
