ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΚΟΠΕΥΤΕΣ, ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ,

Αναζήτηση

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΑΦΘΟΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΑΦΘΟΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ








Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Ενώ βρισκόμαστε στο παρά πέντε πριν από το χείλος της καταστροφής, ενώ κρίνεται η ίδια η ύπαρξη του ελληνισμού και της χώρας αυτής σαν ανεξάρτητη και σαν κυρίαρχο έθνος, αλήθεια, την ίδια ώρα που βρίσκονται όλοι αυτοί οι σκανδαλωδώς ευνοημένοι που λεηλάτησαν την ελληνική οικονομία, που τους χαριστήκαν δισεκατομμύρια, που ευνοήθηκαν με τον πιο σκανδαλώδη τρόπο ;
Μια κλασική περίπτωση είναι και εκείνος ο επιχειρηματίας που του χαρίστηκε με σκανδαλώδη τρόπο ένας πολύ κερδοφόρος δημόσιος οργανισμός. Το ιστορικό της υπόθεσης δεν θα δείτε σε κανένα κανάλι και δεν θα το διαβάσετε σε καμία εφημερίδα γιατί τα εκατομμύρια των διαφημίσεων του ΟΠΑΠ τα μοιράζε άφθονα αυτός ο «κύριος» .
Το  ΣΔΟΕ διαπιστώνει λαθρεμπορία 6.328.200 λίτρων ναυτιλιακών καυσίμων πλαστογραφία μετά χρήσεως σε βαθμό κακουργήματος σε πλοίο της εταιρείας αυτού του «κυρίου» του και καταλογίζει το ποσό των 2.218.721,06 ευρώ από δασμοδιαφυγή. Ο «κύριος» αυτός προσλαμβάνει νομικό σύμβουλο τον κολλητό και σύμβουλο του μνημονιακού πρωθυπουργού, Φαήλο Κρανιδιώτη που συχνά το παίζει και…εθνικιστής.
Έτσι
Το δικαστήριο αναβάλλεται γιατί δεν παρίσταται η πολιτική αγωγή δηλαδή ο δικηγόρος του δημοσίου.
Το δικαστήριο αναβάλλεται για δεύτερη φορά.
Το δικαστήριο αναβάλλεται για τρίτη φορά.
Το δικαστήριο αναβάλλεται για τέταρτη φορά.
Το δικαστήριο αναβάλλεται για πέμπτη φορά.
Το δικαστήριο αναβάλλεται για έκτη φορά.
Το δικαστήριο αναβάλλεται για έβδομη φορά
Το δικαστήριο αναβάλλεται για όγδοη φορά
Ο μνημονιακός πρωθυπουργός δίνει τον ΟΠΑΠ στον «κύριο» αυτό. Το δικαστήριο αναβάλλεται για ένατη φορά. Τελικά την Παρασκευή 24 – 05 – 2013 γίνεται το δικαστήριο μόνο για το αδίκημα της πλαστογραφίας μετά χρήσεως σε βαθμό κακουργήματος. Ούτε τώρα παρίσταται εκπρόσωπος του δημοσίου ως πολιτική αγωγή. Εντωμεταξύ το δικαστήριο έχει κατακλυστεί από «φουσκωτούς» ενώ απειλούνται οι μάρτυρες κατηγορίας. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές είναι απόντα τα κανάλια οι εφημερίδες οι δημοσιογράφοι, γιατί τη μεγάλη πίτα των διαφημίσεων του ΟΠΑΠ τη μοιράζει τώρα ο «κύριος» αυτός. Ο πρόεδρος δεν πείθεται ούτε από το μάρτυρα κατηγορίας διευθυντή του τελωνείου ούτε από τον εισαγγελέα που ζήτησε τη καταδίκη των κατηγορουμένων, πείθεται…. μόνο από την υπεράσπιση του «κυρίου» αυτού και τους απαλλάσσει και από τη κατηγορία της πλαστογραφίας.
Φυσικά τα 2.218.721,06 ευρώ δεν έχουν πληρωθεί ποτέ ούτε θα τα απαιτήσει το δημόσιο αφού μπορούσε να… τα πάρει άνετα από τις συντάξεις λεηλατώντας τον κοσμάκι.
Αυτή είναι η Ελλάδα που όλοι αυτοί που την χρεοκόπησαν!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ

Το χρονικό της μίζας




Η Ελλάδα είχε πάντοτε τις υψηλότερες δαπάνες για εξοπλισμούς σε σχέση με το ΑΕΠ στην ΕΕ. Ξοδεύαμε σταθερά 5 ως 6 δις ευρώ ετησίως για αμυντικές δαπάνες, ενώ μεταξύ των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ μας περνούσαν μόνο η Τουρκία (3,2% του ΑΕΠ έναντι του 3,1% της Ελλάδας) και οι ΗΠΑ (3,8% του ΑΕΠ το 2005).



Από το 1996 ως το 2004, το ποσό που κατέβαλε η Ελλάδα για εξοπλιστικά προγράμματα ξεπέρασε τα 51 δις ευρώ. Όταν το 2004 ανέλαβε η Ν.Δ., ο τότε υπουργός Άμυνας Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος βρήκε 100 επιτροπές με πάνω από 500 στελέχη, που διαχειρίζονταν τα δισεκατομμύρια σαν στραγάλια – και τις οποίες κατάργησε.



Δεν είναι να απορεί κανείς που χρεοκοπήσαμε!



Αποκαλύφθηκε τότε, πως η ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ είχε την φαεινή ιδέα να προχωρήσει σε πωλήσεις όπλων στο... Ιράκ. Τα χρήματα (129 εκ ευρώ που μαζί με τους τόκους υπερημερίας έφθασαν τα 213 εκ ε) φυσικά δεν πληρώθηκαν ποτέ. Και φυσικά ποτέ κανείς δεν λογοδότησε.



Είναι επίσης γνωστό πως δάνεια ύψους 9 δις ευρώ που συνήφθησαν για να αγοραστούν όπλα το διάστημα 1997-2003 δεν εμφανίστηκαν ποτέ στους αντίστοιχους προϋπολογισμούς. Ο συνολικός δανεισμός για το διάστημα αυτό ήταν 15 δις ευρώ, αλλά στα βιβλία εμφανίστηκαν μόνο τα 6 δις.



Είναι επίσης γνωστό πως η προμήθεια των τζιπ τύπου Χάμμερ έγινε σε υπερδιπλάσια τιμή από την πραγματική. Η Ελλάδα πλήρωσε από 120.000 ως 150.000 δολάρια για κάθε όχημα, ενώ υπήρχε επίσημη προσφορά για 58.000 ως 66.000 δολάρια και οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις κατέβαλαν 62.000 δολάρια για κάθε όχημα. Για την αγορά 222 Χάμμερ το ελληνικό Δημόσιο κατέβαλε επιπλέον ποσό ύψους 5 δις δρχ.



Επίσης είναι γνωστά τα ακόλουθα:



Το Νοέμβριο του 2002 το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε την αγορά, με απευθείας ανάθεση και χωρίς να συνεδριάσει το Ανώτατο Συμβούλιο Άμυνας, των επιθετικών και μεταφορικών ελικοπτέρων και των κορβετών, ύψους 700 δις δρχ. Τα μεταφορικά ελικόπτερα ΝΗ-90 αγοράστηκαν με καπέλο 41,6 εκ ευρώ και απευθείας ανάθεση.



Τα 12 πυροβόλα Ζουζάνα αγοράστηκαν από τη Σλοβακία έναντι 18 δις δρχ. με απευθείας ανάθεση και παρά τις περί του αντιθέτου εκθέσεις αξιολόγησης του ΓΕΣ, καθώς δεν είχαν επιβεβαιωθεί οι επιχειρησιακές τους δυνατότητες, ενώ δεν τα είχε αγοράσει ούτε ο… σλοβακικός στρατός!



Μετά το 2000 δαπανήθηκαν για εξοπλισμούς 6 τρισεκατομμύρια δραχμές. Το 31% σε ποσοστό και το 54% σε αξία έγιναν με απευθείας αναθέσεις.



Τα 4 Zubr (πλοία ταχείας μεταφοράς) αγοράστηκαν με υπερτιμολόγηση 8 εκ ευρώ το ένα.



Τα περίφημα τέσσερα υποβρύχια – εκ των οποίων το ένα έγερνε – προπληρώθηκαν από τα… σχέδια. Η Ελλάδα κατέβαλε 1,4 δις ευρώ και απλώς απέμεναν άλλα 400 εκ.



Το κόστος του εκσυγχρονισμού 7 πυροβολαρχιών Hawk (σύμβαση Μαρτίου 1999) έφθασε τα 153 εκ δολάρια, ενώ η Ιταλία για 11 πυροβολαρχίες πλήρωσε 82,5 εκ δολ. και η Γαλλία για 8, 71 εκ δολ. Δηλαδή η Ελλάδα πλήρωσε τουλάχιστον 80 εκ δολ. επιπλέον. Το 2005 έγινε επαναδιαπραγμάτευση.



Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί χρεοκοπήσαμε.



Τα ίδια και με τα 170 Λέοπαρντ, για τα οποία επίσης έγινε επαναδιαπραγμάτευση το 2005, οπότε δόθηκαν επιπλέον αντισταθμιστικά ωφελήματα 100 εκ ευρώ και δωρεάν παροχή 150 επιπλέον αρμάτων Λέο 1 Α5.



Τον Μάρτιο 2003 υπογράφηκε σύμβαση 1,7 δις ευρώ για 170 καινούργια άρματα μάχης, 12 αρμάτων περισυλλογής και 8 γεφυροφόρων. Το φθινόπωρο του 2003, το ΓΕΣ ζήτησε επίσημα οικονομικά στοιχεία από το γερμανικό Δημόσιο για την απόκτηση 183 μεταχειρισμένων. Απάντησαν ότι το κόστος ανά άρμα ήταν 1,2 εκ ευρώ. Το ΓΕΣ καθόρισε ότι δεν έπρεπε να πληρωθούν πάνω από 600.000.



Τα ίδια και με το Πρόγραμμα Μιράζ 2000-5 (Ντασό, Σνέκμα, Τhales), ύψους 1,2 δις ε. για αναβάθμιση 10 αεροσκαφών και απόκτηση 15 νέων. Η σύμβαση υπεγράφη τον Αύγουστο του 2000 και δόθηκε σε προκαταβολή το 50% του ποσού.



Αλλά η επιχειρησιακή αξιολόγηση τον Ιούλιο-Αύγουστο του 2004 κρίθηκε ανεπιτυχής. Ακολούθησαν συσκέψεις επί συσκέψεων και οι Γάλλοι ανέλαβαν δέσμευση αποκατάστασης όλων των παρατηρήσεων του ΓΕΑ.



Στην εταιρία εξυπηρέτησης των αντισταθμιστικών ωφελημάτων για τους ρωσικούς ΤΟΡ-Μ1 είχε τοποθετηθεί ο πασίγνωστος διεθνώς τζογαδόρος και καταγγελθείς ως μεγαλέμπορος όπλων, Αραβας Φουάντ Αλ Ζιγιάντ.



Η σύμβαση υπεγράφη το 1999 (Τσοχατζόπουλος, Σμπώκος). Εισαγγελική έρευνα στη Ρωσία είχε αποκαλύψει ότι 73 εκ δολάρια είχαν καταλήξει σε τράπεζες του εξωτερικού και σε υπεράκτιες εταιρίες των Νησιών Κάιμαν.



Τα αυτοκινούμενα αντιαεροπορικά συστήματα μικρού βεληνεκούς ΤΟR Μ-1, της ρωσικής εταιρίας Αντέι, αγοράστηκαν με δόσεις: Αρχικά 21 συστήματα (το 1998), στη συνέχεια άλλα 6 για την κυπριακή άμυνα (Φεβρουάριος 2000) και δυο μήνες αργότερα, άλλα 4 για την προστασία των S- 300, έναντι συνολικού τιμήματος 818,6 εκ δολαρίων.



Η ζημιά υπολογίζεται σε 450 εκ δολάρια – και να μην αναρωτιόμαστε γιατί χρεοκοπήσαμε.



Φυσικά, η επιλογή έγινε από το ΚΥΣΕΑ τον Οκτώβριο 1998, ενώ σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο της Διεύθυνσης Πυροβολικού του ΓΕΣ οι 14 από τους 21 εκτοξευτές και τα 5 από τα 10 οχήματα μεταφοράς βρίσκονταν σε ακινησία., επειδή η ρωσική πλευρά δεν έστελνε τα απαραίτητα ανταλλακτικά.



Όλα αυτά είναι γνωστά εδώ και δέκα χρόνια. Έκτοτε υπάρχουν τα εισαγγελικά πορίσματα (Παπαγγελόπουλος) για τους πρώην υπουργούς Άμυνας Παπαντωνίου και Τσοχατζόπουλο.



Ο πρώτος κατηγορήθηκε επειδή πλήρωσε τον Ιούλιο του 2003 τη δόση αν και υπήρχε πρόβλημα με τα αντισταθμιστικά οφέλη και επειδή, τον Δεκέμβριο του 2003 κατά την παραλαβή των ΤΟΡ δεν εξετάστηκε η διασύνδεση με τους S-300. Ο κ. Παπαντωνίου απάντησε ότι κινήθηκε βάσει του νόμου και πως η διασύνδεση ήταν αρμοδιότητα των στρατιωτικών.



Ο δεύτερος κατηγορήθηκε ότι με δικές του εισηγήσεις έγινε η αγορά των TOΡ και των ραντάρTPQ, που αγοράστηκαν με απευθείας ανάθεση, παρά τη διαφορετική εισήγηση του ΓΕΣ για αξιολόγηση και των ραντάρ Κόμπρα και Αρθουρ. Ο κ. Τσοχατζόπουλος απάντησε πως δεν υπήρχε ούτε ένα έγγραφο που να αποδεικνύει δική του εισήγηση, πως όλα ήταν αποφάσεις του ΚΥΣΕΑ, πως το 1996 δεν υπήρχαν άλλα, γι’ αυτό αποφασίστηκε η απευθείας ανάθεση. Όσον αφορά στη διαφορετική εισήγηση του ΓΕΣ είχε δηλώσει πως… αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη, καθώς ήταν πια αργά και δεν μπορούσε να ακυρώσει απόφαση του ΚΥΣΕΑ.



Υπενθυμίζω ότι κατά την επίσκεψη του τότε υπεύθυνου διεύθυνσης εξοπλιστικών προγραμμάτων Σπ. Τραυλού και του νομικού Β. Καμπά στη Μόσχα, τον Ιούνιο του 2003, για να συζητήσουν τα αντισταθμιστικά οφέλη με τον Ιγκόρ Κλίμοφ, γενικό διευθυντή της μεγαλύτερης εταιρίας οπλικών συστημάτων της Ρωσίας Αλμάζ-Αντέι και την ώρα που οι δύο Έλληνες τον περίμεναν, ο Κλίμοφ δολοφονείτο έξω από το σπίτι του.



Ο Κλίμοφ, τοποθετημένος από τον Πούτιν, είχε εντοπίσει κύκλωμα εντός της εταιρίας που είχε εκταμιεύσει 73 εκ δολάρια ως αντισταθμιστικά οφέλη, τα οποία όμως κατέληξαν σε τράπεζες του εξωτερικού. Τα 40 στο Μαυροβούνιο και τα 35 στην Τσέιζ Μανχάταν της Ν. Υόρκης, μέσω των νησιών Κέιμαν.



Κανόνια ή βούτυρο;



Υπενθυμίζω επίσης ότι στον Τύπο της εποχής διέρρευσε μια ενδιαφέρουσα στιχομυθία μεταξύ Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου, που διεξήχθη στις 29 Μαρτίου 2001, σε συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής στο Μαξίμου, παρόντος του Κ. Σημίτη.



Ακης: Αφού υπάρχει τέτοιο θέμα, να πέφτουν δηλαδή έξω οι υπολογισμοί, γιατί μας άφησες να προχωρούμε στις διαπραγματεύσεις και τώρα θέτεις το δίλημμα «κανόνια ή βούτυρο»;



Γιάννος: Μη μου μιλάς εμένα έτσι! Με τα κονδύλια που έχουν διατεθεί και τώρα τελευταία, στο υπουργείο Άμυνας, έφτασε το κόστος των αμυντικών δαπανών στο 5%, το υψηλότερο στον κόσμο.



Ακης: Λες ψέματα, δεν είναι έτσι!



Η λύση δόθηκε με την τοποθέτηση του Παπαντωνίου στη θέση του Τσοχατζόπουλου. Και συνεχίσθηκε ο υπερεξοπλισμός.



Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επίσης – ειδικά αυτή την εποχή – παρουσιάζει το γεγονός ότι οι σημερινοί άτεγκτοι δανειστές μας πίεζαν σταθερά τη χώρα μας να… ψωνίζει τα προϊόντα τους.



Οι Γερμανοί πίεζαν για τα Γιουροφάιτερ, οι Αμερικανοί για τα μαχητικά F-16, 18,35, οι Γάλλοι για τα Ραφάλ, οι Ρώσοι για τα Σουχόι 27, οι Σουηδοί για τα Γκρίπεν.



Σύμφωνα με την Ετήσια Έκθεση του Ινστιτούτου Έρευνας Διεθνούς Ειρήνης στη Στοκχόλμη (SIPRI), (Μάρτιος 2012), η Ελλάδα ήταν πρώτη στην εισαγωγή συμβατικών όπλων στην Ευρώπη και πέμπτη παγκοσμίως.



Ακούστε κι’ αυτό: Η Ελλάδα ήταν ο δεύτερος καλύτερος πελάτης της Γερμανίας και ο τρίτος της Γαλλίας. Εισάγει το 31% των όπλων της από τη Γερμανία, το 24% από τις ΗΠΑ και το 24% από τη Γαλλία.



Τότε έκανναν την εμφάνισή τους και μια σειρά χαρακτηριστικών δημοσιευμάτων στον γερμανικό Τύπο.



Έγραψε η Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ: «Η απειλούμενη με χρεοκοπία Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος αγοραστής όπλων στην Ευρώπη και ανήκει στους πέντε μεγαλύτερους εισαγωγείς στον κόσμο».



Έγραψε η Φρανκφούρτερ Ρουντσάου, υπό τον τίτλο «Κανένας λόγος υπερηφάνειας»: «Υπάρχουν εμπορικές επιτυχίες για τις οποίες μια χώρα δεν θα μπορούσε να είναι υπερήφανη. Ακόμη και αν αγωνίζεται για τον τίτλο του πρωταθλητή στις εξαγωγές. Η κορυφαία θέση της Γερμανίας μεταξύ των εμπόρων όπλων ανήκει στην κατηγορία αυτή. Εξαιρετικές επιχειρήσεις; Σε καμιά περίπτωση. Οι προμήθειες όπλων συμβάλλουν στην παγκόσμια αποσταθεροποίηση. Οι περισσότεροι αγοραστές γερμανικών όπλων είναι παγιωμένες δημοκρατίες. Αλλά και ο εφοδιασμός μονίμων ανταγωνιστών – όπως η Ελλάδα και η Τουρκία – με υποβρύχια δεν είναι σε καμία περίπτωση πράξη αποκλιμάκωσης. Μέχρι τώρα, η οικονομική κρίση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στο εμπόριο όπλων. Αυτό δεν θα παραμείνει έτσι. Ένα χρεοκοπημένο κράτος όπως η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να διατηρήσει την κορυφαία θέση του ως πελάτης όπλων».



Υ.Γ. Ως γνωστόν, οι πρώην σύμμαχοι και νυν δανειστές (σκέτο) πίεζαν για την αγορά των προϊόντων των πολεμικών τους βιομηχανιών όποτε η Ελλάδα χρειαζόταν την βοήθειά τους σε κρίσιμες αποφάσεις για τα Σκόπια ή το Αιγαίο. Οπότε, βρίσκονταν πάντοτε «Έλληνες» που επωφελούνταν μέσω αγορών με απευθείας αναθέσεις. Διότι εκτός από τον εξωτερικό εχθρό, υπάρχει πάντα και ο εσωτερικός.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΕ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο  Κωνσταντίνος Στεφανάκης ήταν υπουργός δικαιοσύνης κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963 οπότε κι αφέθηκε ελεύθερος ο ΜΑΞ ΜΕΡΤΕΝ  καταδικασμένος σε εικοσαετή φυλάκιση [γερμανός εγκληματίας πολέμου] που δήλωνε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός του Δημήτριος Μακρής και η γυναίκα του ήταν συνεργάτες του κατα την Κατοχή.

Ο Κωνσταντίνος Στεφανάκης ήταν υπουργός δικαιοσύνης κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1975 οπότε και έδωσε διαταγή να πολτοποιηθούν τα αρχεία για τα εγκλήματα πολέμου.
Ούτε τυχαίο ήταν ούτε και ασήμαντο.
Ο άνθρωπος αυτός είναι ύποπτος μαζί με το Κωνσταντίνο Καραμανλή για προδοσία, αυτό φαίνεται από τον τρόπο που ενέργησαν εναντίον των αποδείξεων.
Τα αρχεία δεν είναι δουλειά κανενός υπουργού να καταργούνται αντιθέτως είναι οι αποδείξεις για την ιστορία του τόπου και των προσώπων που διαδραματίζουν ρόλο.
Ποιός είναι ο Κωνσταντίνος Στεφανάκης; μπορούμε να τον δούμε στο τεκμήριο στο Εθνικό οπτικοακουστικό αρχείο με αριθμό ΕΟΑ ΗeNAA D2457 

Ας δούμε ένα ιστορικό της οικογενείας!
Από το βιογραφικό του Γεωργίου Στεφανάκη δικηγόρου, γιού του τέως υπουργού.
Εκ πατρός υπήρξε παππούς του ο Γεώργιος Εμμ. Στεφανάκης, πατέρας του τελευταίου ο Καπετάν Μανώλης, Μυλοποταμίτης και ορεσίβιος, πολεμιστής κατά των Τούρκων. Είχε μετάσχει της Επανάστασης του 1866 και είχε οικονομικά εξοντωθεί. Τις σπουδές του νεαρού - τότε - Γεωργίου στην Φιλοσοφική των Αθηνών χρηματοδότησε ο έμπορος Ρεθύμνης Καλογένητος. Μετά διετή σπουδή επιστρέφει στην Κρήτη ως Ελληνοδιδάσκαλος. Αλλά, τότε, εκρήγνυται η επανάσταση του 1897 στην οποία και μετέχει. Επί Ηγεμονίας ασκεί καθήκοντα Γ.Γ. της Παιδείας. Το 1905 λόγω ανάμειξηςστο κίνημα του Θερίσου φεύγει στην Κύπρο. Με τη νικηφόρο λήξη των Βαλκανικών πολέμων, αναλαμβάνει την οργάνωση της Εθνικής μας Παιδείας στην Δυτική Μακεδονία με έδρα την Κοζάνη. Αλλά μετακινείται στην Θεσσαλονίκη με την εκεί εγκατάσταση του Βενιζέλου το 1916. Τότε διευρύνεται και η διοικητική του εξουσία επί πλέον σε Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία
Εκ μητρός ο παππούς του Ευάγγελος Μυτιληναίος υπήρξε εκ των σκαπανέων της ελληνικής βιομηχανίας.
Η εκ πατρός προγιαγιά του, Αικατερίνη (Κατίγκω) ήταν αδελφή του Ελ. Βενιζέλου.
Εκ των κόλπων της οικογενείας ανεδείχθησαν τρεις Πρωθυπουργοί, όχι - βεβαίως - της αυτής εμβελείας. Πρωθυπουργοί, εν τούτοις.

Ήτοι : Ελ. Βενιζέλος, Σ. Βενιζέλος, Κ. Μητσοτάκης.

Υπόψη ότι ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν καμιά παρθένα όπως παρουσιάζεται και θα δούμε σε άλλη φάση πως η οικογένεια αυτή διαβρώνει με τη δράση της τον πολιτικό βίο της χώρας μας.

 
ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΕΣΕΩΝ

κοντολογίς
ο Πολέ είναι γερμανός αγωνιστής καταζητείται για πλαστογραφία αντίσταση κατα της αρχής και άλλα τέτοια
έρχεται στην Ελλάδα όπου και συλλαμβάνεται αλλά δεν αποδίδεται στη Γερμανία.
η Γερμανία  επιμένει και βάζει υπόγειους μοχλούς πίεσεις Καραμανλή Στεφανάκη και κάτι πουλημένους εφέτες.
Ο νομικός και πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα λέει να μην δοθεί στη Γερμανία το Πολέ.
Οι πουλημένοι εφέτες λένε δόστε τον και τον δίνουν.
ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Μπλέτσας λέει τι λέτε ρε κωθώνια πουλημένα τομάρια και τους ασκεί πειθαρχική δίωξη,
Πετιώνται τότε όλοι οι πουλημένοι μαζί και του ορμάνε μαζί και μια γκιόσα που τη λένε Κακλαμανάκη την όποια και σουτάρει στη Καρδίτσα από την Αθήνα όπου βρίσκοταν σαν διακαστίνα.
Τι το ήθελε ο έρμος να μπλέξει με τη βρώμα και τη δυσωδία τον επιπλήττουν πρωθυπουργός υπουργός δικαιοσύνης ,μεγαλονομικοί και άλλοι του συστήματος της Γερμανίας καλοπληρωμένοι.
Ενας Ηλιού βρέθηκε μόνο να τον παρομοιάσει με τον Τερτσέτη.
ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ
Κάμποσοι προδότες και δύο 'Ηρωες
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ
ΜΠΛΕΤΣΑΣ & ΗΛΙΟΥ

ΑΝ ΣΑΣ ΕΝΙΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΒΡΩΜΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
Μια ιστορική απόφαση
Η υπόθεση είναι λίγο-πολύ γνωστή. Τον Ιούλιο του 1976 συνελήφθη στην Αθήνα ο Ρολφ Πόλε, τον οποίο καταζητούσαν ως τρομοκράτη οι γερμανικές διωκτικές αρχές. Το αρμόδιο 5μελές Συμβούλιο Εφετών Αθηνών με την απόφαση 12 της 20ής Αυγούστου 1976 απέρριψε το γερμανικό αίτημα για έκδοση του Πόλε, κρίνοντας ότι η δράση του (δηλαδή και τα αδικήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί στη χώρα του) είχε πολιτικό χαρακτήρα.



*Οπως αναφέρει η απόφαση «(ο Πόλε) ήτο κατά το 1971 μέλος μιας επαναστατικής εξτρεμιστικής οργανώσεως, ήτις είχε πολιτικούς σκοπούς και απέβλεπεν εις ενεργόν δράσιν προς ανατροπήν του κρατούντος εις την Δυτικήν Γερμανίαν πολιτικού καθεστώτος και εις αγώνα από κοινού μετά των καταπιεζομένων εις όλον τον κόσμον κατά του Ιμπεριαλισμού και του μονοπωλιακού Καπιταλισμού και εστρέφετο εν γένει κατά του πολιτικού κατεστημένου της Δυτικής Κοινωνίας».



Η πλειοψηφία του δικαστηρίου (τρεις στους πέντε) έκρινε ότι τα εγκλήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε στη Γερμανία (πλαστογραφία εγγράφων, απάτη, ληστεία, εκβίαση, ένοπλη αντίσταση κατά αστυνομικών οργάνων και εγκλήματα σχετικά με εκρηκτικές ύλες) συνάπτονται ευθέως προς τους πολιτικούς σκοπούς της οργάνωσης, κατά συνέπεια δεν επιτρέπεται η έκδοσή του.

Η απόφαση αυτή συμβάδιζε απολύτως με την τοποθέτηση σημαντικών εκπροσώπων του νομικού και πολιτικού κόσμου.

*Ο καθηγητής Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης,[τρείς οι ήρωες] ο οποίος τότε ήταν βουλευτής της ΕΔΗΚ, επικρότησε τη νομική της ορθότητα:

*«Το θέμα είναι καθαρά νομικό. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάσθηκε στη Γερμανία έγκυρα έχουν αποδοθεί από την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου. Η απόφαση αυτή διεπίστωσε πολιτικό κίνητρο στον Πόλε. Αυτό σημαίνει ότι οι πράξεις του συνιστούσαν μεικτό πολιτικό αδίκημα. Τα μεικτά πολιτικά αδικήματα υπάγονται στην απαγόρευση εκδόσεως. (...) Πρέπει να κατανοηθεί ότι η απόφαση περί μη εκδόσεως του Πόλε δεν σημαίνει πολιτική ταύτιση μαζί του, αλλά σεβασμό στις δικονομικές αρχές του κράτους δικαίου».

*Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος [τέσσερις οι ήρωες]εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ ήταν πιο κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα αδικήματα του Πόλε είναι πολιτικά. Ο Πόλε αγωνίσθηκε και αγωνίζεται για την επικράτηση των ιδεών του. Η απόφαση του Εφετείου δεν επιδέχεται παρερμηνείες ως προς το σημείο αυτό. Και ήταν μια απόφαση που τιμά τους Ελληνες δικαστές που την εξέδωσαν. Καμιά σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί την έκδοση του Πόλε».

*Ο Ανδρέας Παπανδρέου λίγες μέρες αργότερα και ενόψει της εκδίκασης της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό από τον Αρειο Πάγο προειδοποίησε: «Αναμένεται από ολόκληρο τον ελληνικό λαό ν' αποδείξει η Ελληνική Δικαιοσύνη την ανεξαρτησία της, τόσο απέναντι στην εκτελεστική εξουσία, όσο και απέναντι στις αφόρητες και απαράδεκτες επεμβάσεις της γερμανικής κυβερνήσεως. Ο λαός αναμένει και θα κρίνει».

*Ανάλογες τοποθετήσεις είχαν οι εκπρόσωποι όλου του φάσματος της αριστεράς, διαχωρίζοντας βέβαια τη θέση τους από τις απόψεις και τη δράση του εκζητούμενου γερμανού πολίτη. Ο τότε γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης δήλωσε: «Ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε εκτιμήσεις σχετικά με την ορθότητα των κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων και την αποτελεσματικότητα της τακτικής του, η δράση του Ρολφ Πόλε είναι καθαρά πολιτική. Οι Ελληνες έχουν πλούσια και πικρή πείρα για το πώς μετατρέπονται τα πολιτικά αδικήματα σε ποινικά».

*Ανάλογη ήταν η δήλωση και του γραμματέα της Κ.Ε. του ΚΚΕ εσωτερικού Μπάμπη Δρακόπουλου: «Διαφωνούμε με το σύστημα των ιδεών και τη δραστηριότητα του Πόλε. Είμαστε όμως ριζικά αντίθετοι με την έκδοσή του στις γερμανικές αρχές».

*Ο Μανόλης Γλέζος, μέλος τότε της Ε.Ε. της ΕΔΑ, πρόσθεσε και τη δική του φωνή: «Διαφωνούμε με τις ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις του Ρολφ Πόλε. Διαφωνούμε ακόμη και με τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για την πραγμάτωσή τους. Αλλά οι διαφωνίες αυτές σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν είναι δυνατόν να μας οδηγήσουν στην άρνηση της παραδοχής της πολιτικής προσωπικότητας του Πόλε. Το πρόβλημα καθίσταται ακόμη πιο επικίνδυνο από την πίεση που ασκεί η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας για την έκδοση του Πόλε».

*Σαφής υπήρξε και ο Στάθης Παναγούλης: «Τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται ο Πόλε είναι μία μορφή αγώνα και δράσης, που είτε εγκρίνονται είτε όχι από όλους μας, στρέφονται ενάντια στην αντίδραση και τον ιμπεριαλισμό και εντάσσονται καθαρά σε πολιτικά πλαίσια. Γι' αυτό ο Πόλε δεν πρέπει να εκδοθεί. Η ελληνική κυβέρνηση ας του δώσει πολιτικό άσυλο, αν το ζητήσει, ή ας τον αφήσει να φύγει σε χώρα που θέλει».

Με εξαίρεση την «Εστία» και τον «Ελεύθερο Κόσμο» ο τύπος συντάχθηκε υπέρ του πολιτικού χαρακτήρα των αδικημάτων και συνεπώς υπέρ της απόφασης του Εφετείου. Σύλλογοι, σωματεία και πολιτικές ομάδες κινητοποιήθηκαν για να αποτρέψουν τη διαφαινόμενη ανατροπή της απόφασης.

*Ο πρόεδρος της ΕΦΕΕ Στέφανος Τζουμάκας διατύπωσε την άρνηση του φοιτητικού κινήματος να δεχτεί μια τέτοια εξέλιξη: «Η σπουδάζουσα νεολαία της Ελλάδος, η γενιά του Πολυτεχνείου, μέσα από τα βασανιστήρια της ασφάλειας και της ΕΣΑ, ξέρει τι περιμένει τον Ρολφ Πόλε αν εκδοθεί. Ολόκληρη η ελληνική νεολαία είναι σίγουρη για τον πολιτικό χαρακτήρα της δίκης και γνωρίζει -απ' τη νεοελληνική ιστορία τουλάχιστον- εκτελέσεις αγωνιστών εν ψυχρώ από δουλικές και υποτελείς ελληνικές κυβερνήσεις. Σ' αυτή την υπόθεση οι δικαστές του Αρείου Πάγου δεν είναι "εύκολο" για το θεσμό να αποφασίσουν όπως επί δικτατορίας. Λευτεριά στον αγωνιστή Ρολφ Πόλε».

*Ακόμα και ο Ζαν Πολ Σαρτρ, που βρέθηκε εκείνες τις μέρες στην Ελλάδα, έσπευσε να πάρει θέση: «Μαθαίνω πως ο Ρολφ Πόλε κινδυνεύει να εκδοθεί από την Ελλάδα στη Γερμανία. Καταλαβαίνω την έκδοση ενός κρατουμένου που κατηγορείται για αδίκημα του ποινικού δικαίου, όμως τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται ο Πόλε είναι πολιτικά. Για τα πολιτικά αδικήματα η έκδοση είναι παράνομη. Εύχομαι ο Αρειος Πάγος να μην παραβιάσει τούτο το έθιμο, ξαναστέλνοντας τον Ρολφ Πόλε στις γερμανικές αρχές».

Η αντίδραση Μπλέτσα

Η γενική κινητοποίηση δεν απέτρεψε την έκδοση του Πόλε. Ο Αρειος Πάγος με την απόφαση 890 της 1ης Οκτωβρίου 1976 «εξαφάνισε» (κατά τη δικαστική αργκό) την απόφαση του Εφετείου, κρίνοντας ότι τα εγκλήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί ο εκζητούμενος δεν μπορεί να θεωρηθούν πολιτικά. Αυθημερόν ο Πόλε μεταφέρθηκε στη Γερμανία και παραδόθηκε στους διώκτες του. Η τότε αντιπολίτευση κατηγόρησε τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή ότι μ' αυτό τον τρόπο προσέφερε ένα πολιτικό δώρο στο φίλο του Χέλμουτ Σμιτ ενόψει των γερμανικών εκλογών που διεξάγονταν την επομένη. Ο σάλος κράτησε λίγες μέρες ακόμη, αλλά η υπόθεση δεν είχε κλείσει.

Ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευστάθιος Μπλέτσας δεν έμεινε ικανοποιημένος με την τελική λύση που δόθηκε στο θέμα. Οπως έγινε γνωστό πολλές μέρες αργότερα, ο Μπλέτσας εισηγήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1976 προς το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Αρείου Πάγου την πειθαρχική δίωξη σε βάρος των τριών δικαστών που πλειοψήφησαν στο Εφετείο (Κ. Αλεξόπουλος, Σ. Βάλλας,  Χ. Σαρτζετάκης). Το σκεπτικό της εισαγγελικής πρότασης (που κι αυτό έγινε γνωστό δύο μήνες αργότερα) αφορούσε αποκλειστικά τον χαρακτηρισμό ως πολιτικών των εγκλημάτων που σχετίζονται με τις ένοπλες οργανώσεις που συνήθως ονομάζονται «τρομοκρατικές».

«Η εγκληματική ένωσις της οποίας μετείχεν ο εκζητούμενος δεν στρέφεται κατά του εν Γερμανία κρατούντος πολιτικού καθεστώτος μόνον, αλλά κατά του εν τη χώρα ταύτη και πάση άλλη του Δυτικού κόσμου ισχύοντος οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος. (...) Η τοιαύτη εγκληματική ένωσις και τα υπό των μελών αυτής διαπραττόμενα εγκλήματα σχεδόν ουδέποτε εθεωρήθησαν πολιτικά εγκλήματα, αλλά εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Εις δε την εποχήν μας, καθ' ην αι αναρχικαί και τρομοκρατικαί οργανώσεις επληθύνθησαν, καταστάσαι κοινός κίνδυνος διά τους πολίτας παντός κράτους, δεν γίνεται καν λόγος περί πολιτικών εγκλημάτων ως προς τα εγκλήματα της τρομοκρατίας, αλλά της ανάγκης αυστηροτέρου του προβλεπομένου υπό των ποινικών νόμων κολασμού αυτών, συντελουμένης προς τούτο διεθνούς κινήσεως των πεπολιτισμένων κρατών. (...)

» Οι γνωμοδοτήσαντες υπέρ της μη εκδόσεως εφέται κατέληξαν εις στην κρίσιν περί της συμμετοχής του Ρ. Πόλε εις την προαναφερθείσαν εγκληματικήν ένωσιν ως πολιτικού εγκλήματος. Η κρίσις όμως αυτή ευρίσκεται εις οξείαν αντίθεσιν προς το συμπέρασμα εις το οποίον ώφειλον να καταλήξουν κατά τους μάλλον στοιχειώδεις κανόνας της λογικής. (...) Αποτελεί αυτόχρημα ασυγχώρητον νομικόν σφάλμα διά τη σύγχρονον κοινήν περί Δικαίου αντίληψιν ο χαρακτηρισμός ως πολιτικού εγκλήματος της εγκληματικής ενώσεως. (...) Επειδή η ως άνω γνωμάτευσις καταδεικνύει παράβασιν καθήκοντος, αυθαιρεσίαν και άκραν επιπολαιότητα, ασκούμε πειθαρχικήν αγωγήν κατά των τριών εφετών...».

Η άσκηση πειθαρχικής δίωξης εις βάρος των τριών δικαστών προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Θεωρήθηκε ως ευθεία παραβίαση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και καταγγέλθηκε από τα κόμματα και τον τύπο. Ο Γεώργιος Μαύρος ζήτησε από τον υπουργό Δικαιοσύνης Κωνσταντίνο Στεφανάκη να κινήσει πειθαρχική διαδικασία εις βάρος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και ο Ανδρέας Παπανδρέου συνέκρινε την υπόθεση με την επέμβαση του Κόλλια στην υπόθεση Λαμπράκη. Ολοι οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης πήραν παρόμοιες θέσεις.



Την κίνηση Μπλέτσα στιγμάτισαν και γνωστοί νομικοί, όπως ο επίτιμος πρόεδρος του Αρείου Πάγου Αντώνιος Φλώρος, οι καθηγητές Μαγκάκης, Ανδρουλάκης και Βεγλερής, ο πρόεδρος του ΔΣΑ Ευάγγελος Γιαννόπουλος και πολλοί δικηγόροι (Στ. Αλεξανδρής, Αρ. Οικονομίδης, Ν. Γαλεάδης, Σ. Στεφανάκης, Αλ. Λυκουρέζος).




Με ομόφωνο ψήφισμά του το δ.σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών αποδοκίμασε την πειθαρχική δίωξη και ζήτησε την παραίτηση του εισαγγελέα: «Η παραμονή του κ. Μπλέτσα στη θέση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κλονίζει το κύρος του θεσμού και ζημιώνει τη Δικαιοσύνη και γι' αυτό επιβάλλεται η παραίτησή του». Ανάλογη θέση πήραν και οι καθηγητές της Νομικής Σχολής Αθηνών που συνεδρίασαν στις 8 Δεκεμβρίου: «Η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών θεωρεί ότι το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος αποκλείουν την πειθαρχική δίωξη των δικαστών διά κρίσιν ή γνώμην εν τη εκτελέσει των καθηκόντων των».

Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα

Η πρωτοβουλία του Μπλέτσα δεν έγινε λοιπόν δεκτή την περίοδο που εκδηλώθηκε. Οι αντιδράσεις υπήρξαν τόσο έντονες ώστε η κυβέρνηση  τον «αδειάζει» με ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις. Οι σχετικές συζητήσεις στη Βουλή (βλ. διπλανή στήλη) κατέληξαν σε άτακτη υποχώρηση των εκπροσώπων της, που φανέρωναν την πολιτική της ήττα, αλλά και την ενοχή της στον όλο χειρισμό της εσπευσμένης παράδοσης του Πόλε στις γερμανικές αρχές. Ομως το αποτέλεσμα της δίωξης των τριών δικαστών σημάδεψε την κρίσιμη μεταπολιτευτική περίοδο και αποτέλεσε αναμφισβήτητο πρόκριμα της νομικής αντιμετώπισης παρόμοιων υποθέσεων από την ελληνική Δικαιοσύνη.

Με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις, η νομολογία του Εφετείου και του Αρείου Πάγου στράφηκε στην υιοθέτηση της αυστηρής «αντικειμενικής» θεωρίας του πολιτικού εγκλήματος και δέχτηκε ότι πρέπει να εκδοθούν στις χώρες που τους ζητούν οι αλλοδαποί διωκόμενοι ως «τρομοκράτες» (Παλαιστίνιοι, Δυτικοευρωπαίοι, κ.λπ.). Μια από τις ελάχιστες αυτές εξαιρέσεις υπήρξε μια σχετικά πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών (2/1998), η οποία όρισε ως πολιτικό έγκλημα «αυτό που ενόψει των ελατηρίων που κίνησαν το δράστη, το σκοπό που επιδιώχθηκε και της φύσης των δικαιωμάτων που προσβλήθηκαν στρέφεται κατά της πολιτικής οργάνωσης του κράτους και τείνει στην ανατροπή ή αλλοίωση της καθεστηκυίας τάξεως».

Στην ίδια απόφαση το Συμβούλιο δέχτηκε ότι οι λεγόμενες τρομοκρατικές ομάδες «φρόντιζαν με παράνομους τρόπους (κλοπές, ληστείες, κ.λπ.) να εφοδιάζονται με όπλα και πυρομαχικά για την επίτευξη του σκοπού τους που έφτανε (...) μέχρι του σημείου εγκαθιδρύσεως της δικτατορίας του προλεταριάτου». Το συμπέρασμα ήταν ότι οι πράξεις (του εκζητούμενου) «έχουν πραγματικά πολιτικό χαρακτήρα ακριβώς γιατί τελέστηκαν από αυτόν μαζί με άλλους συνεργούς του ως μέλους ομάδων που είχε πολιτικούς σκοπούς».

Πρόκειται για μια απόφαση που συμπλέει με εκείνη την ιστορική απόφαση του 1976. Πρόκειται, όμως, για εξαίρεση. Μπορεί, λοιπόν, να ηττήθηκε στο πολιτικό πεδίο η πρωτοβουλία Μπλέτσα, αλλά στο εσωτερικό της Δικαιοσύνης λειτούργησε ως ανάσχεση των προοδευτικών πολιτικών αναζητήσεων που γεννούσε η μεταπολιτευτική περίοδος.

Είναι χαρακτηριστική η «παρεπόμενη» συνέπεια της υπόθεσης στο χώρο των δικαστικών λειτουργών. Υπήρξε μόνο μία (1) πρωτοδίκης που τόλμησε να αντιπαρατεθεί δημόσια με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

*Ο Μπλέτσας είχε δημόσια δηλώσει ότι «είναι απολύτως βέβαιον ότι ουδείς των εν τη υπηρεσία δικαστών θεωρεί την ενέργειάν μου ως στρεφομένην κατά της ανεξαρτησίας των». Απαντώντας στην πρόκληση, η πρωτοδίκης Ρούλα Κακλαμανάκη έστειλε στον τύπο σύντομη επιστολή, όπου εγκαλούσε τον ανώτατο δικαστικό λειτουργό: «Δεν έχετε το δικαίωμα κύριε Εισαγγελέα. Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης που σε πολλές εγκυκλίους σας προς τους δικαστικούς λειτουργούς τονίσατε και εξήρατε λειτουργεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι αρχή και θεσμός. Εκείνοι που επιδιώκουν την εξουδετέρωση του θεσμού αυτού (συνταγματικά κατοχυρωμένου σε διεθνή κλίμακα) και την υπαλληλοποίηση του δικαστικού κλάδου δεν έπρεπε να βρουν στο πρόσωπό σας το κατάλληλο όργανο. (...) Αραγε τούτο το πλήγμα στο διάτρητο στήθος της Δικαιοσύνης μας είναι η χαριστική βολή;».



Το θάρρος της δικαστίνας δεν έμεινε χωρίς συνέπειες. Παρά τη γενική επιδοκιμασία που είχε η στάση της, ασκήθηκε δίωξη εις βάρος της από την Εισαγγελία Εφετών και κλήθηκε σε απολογία έξι μήνες αργότερα. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Αρείου Πάγου συνεδρίασε σε δύο βαθμούς και της επέβαλε την πειθαρχική ποινή της «προσωρινής παύσεως ενός μηνός για συμπεριφορά ασυμβίβαστη προς το αξίωμά της, θίγουσα το γόητρο της Δικαιοσύνης». Ακολούθησε η δυσμενής της μετάθεση από την Αθήνα στην Καρδίτσα, με την αιτιολογία της «απώλειας του κύρους της ως δικαστή». Η πρωτοδίκης υποχρεώθηκε να παραιτηθεί.



Η κυρία Κακλαμανάκη δεν «χάθηκε». Στράφηκε στην πολιτική. Εκλέχτηκε δύο φορές βουλευτής Α' Αθηνών και τοποθετήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου στη θέση της υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1981-1986) και Παιδείας (1988). Ομως το μήνυμα από την τύχη της στο δικαστικό σώμα ήταν σαφές.


Ας μην επαναληφθούν, λοιπόν, τα περί «πιέσεων» στους ενόρκους και περί αντοχής των τακτικών δικαστών. Οι τακτικοί δικαστές έχουν δυστυχώς υποστεί τις πιέσεις αυτές πολύ νωρίς, εδώ και δεκαετίες. Σε λίγες μέρες θα γνωρίζουμε και τα όρια της αντοχής τους.
(Ελευθεροτυπία, 2/3/2003)

Δικαστές και πολιτικό έγκλημα
Οι διώξεις δικαστικών στη Βουλή

Σε δύο συνεχόμενες συνεδριάσεις (6 και 8 Δεκεμβρίου 1976) η ελληνική Βουλή ασχολήθηκε με την «υπόθεση Μπλέτσα». Στην πρώτη συνεδρίαση, η κυβέρνηση, διά του πρωθυπουργού (Κωνσταντίνου Καραμανλή) και του αρμόδιου υπουργού (Κωνσταντίνου Στεφανάκη), επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να κρατήσει τις αποστάσεις της από την πρωτοβουλία του εισαγγελέα. Ο τότε πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι το ολίσθημα οφείλεται στις ειδικές συνθήκες της περιόδου: «Η Ελληνική Δικαιοσύνη, ως γνωστόν, επέρασεν από μίαν βαρείαν δοκιμασίαν κατά την διάρκειαν της δικτατορίας. Ηδη, μετά την αποκατάστασιν της Δημοκρατίας, διέρχεται νέαν δοκιμασίαν, δεδομένου ότι εκλήθη να τακτοποιήσει τας αμαρτίας της 7ετούς τυραννίας. Αμαρτίας, αί οποίαι, λόγω της φύσεώς των, είναι φυσικόν να προκαλούν συναισθηματικάς αντιδράσεις στην Κοινή Γνώμη, και μάλιστα αντιδράσεις αντιφατικάς». Βέβαια, στην ίδια ομιλία, ο Καραμανλής δεν έκρυψε τις αυταρχικές του αντιλήψεις: «Η διάλυσις της Δικαιοσύνης οδηγεί εις την διάλυσιν της Δημοκρατίας. Διότι ημπορεί ίσως -καίτοι δεν είναι πολύ εύκολον- να υπάρξη Δικαιοσύνη χωρίς Ελευθερίαν. Ουδέποτε όμως μπορεί να υπάρξη Ελευθερία χωρίς Δικαιοσύνην».

Σύσσωμη η αντιπολίτευση απαίτησε από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα και να επαναφέρει στην τάξη τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που άσκησε πειθαρχική δίωξη εις βάρος των τριών εφετών. Για το κλίμα της εποχής είναι ενδεικτικό το περιεχόμενο της αγόρευσης του Ηλία Ηλιού, τον οποίο συνήθως χαρακτήριζε το μέτρο και η πραότητα: «Κύριοι συνάδελφοι, την αίθουσα ακροάσεων του Αρείου Πάγου κοσμούν οι προσωπογραφίες δύο δικαστών των πρώτων ετών της εθνικής ανεξαρτησίας, του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη. Κι αυτοί παραπέμφθηκαν, όχι καν σε Πειθαρχικό Συμβούλιο, αλλά σε ποινικό δικαστήριο, για την αθωωτική δικαστική τους κρίση στις δίκες του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Κι αυτοί μέσω του τότε γενικού Εισαγγελέως Μάσων εκβιάστηκαν από τον τότε Υπουργό της Δικαιοσύνης Σχινά να καταδικάσουν τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες της Ελληνικής Εθνεγερσίας. Οπως είπα, δεν κοσμεί το ακροατήριο του Αρείου Πάγου προσωπογραφία του Μάσων ούτε του Σχινά, αλλά του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη.
Τι ιστορικές αναλογίες: Μάσων-Μπλέτσας, Σχινάς-Στεφανάκης, Κολοκοτρώνης-Πόλε. Οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους...»
Στη συζήτηση αυτή ο υπουργός Δικαιοσύνης υποχρεώθηκε να δηλώσει ότι θα εισαγάγει διάταξη σε νομοσχέδιο υπό ψήφιση, με την οποία θα παύει οριστικά η πειθαρχική δίωξη κατά δικαστικών λειτουργών, εφόσον δεν έχει εκδοθεί οριστική απόφαση. Μ' αυτό τον τρόπο η παρέμβαση στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ακυρώθηκε με μια δεύτερη παρέμβαση.

Επειτα από δυο ημέρες συνεχίστηκε η συζήτηση με την εισαγωγή αυτής της διάταξης. Οπως δήλωσε ο Κωνσταντίνος Στεφανάκης, «η διάταξις αποσκοπεί εις το να αποτρέψει περαιτέρω σάλο εις την Δικαιοσύνη και να αποκαταστήσει την ηρεμία και την ενότητα. Αι δικογραφίαι τίθενται εις το αρχείον. Παύει η πειθαρχική δίωξις». Οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης (Μαύρος, Παπανδρέου) επισήμαναν ότι η στάση της κυβέρνησης άφηνε ακάλυπτους τους δικαστές που διασύρθηκαν, ενώ ταυτόχρονα «διόρθωνε» το ένα λάθος με ένα δεύτερο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραδέχτηκε ότι η πειθαρχική δίωξη έγινε «κατά τρόπο ατυχή» και ζήτησε τη συναίνεση της Βουλής: «Το θέμα δεν είναι κυβερνητικόν. Είναι θέμα προστασίας της Δικαιοσύνης διά της αποτροπής θορύβου και αντεγκλήσεων. Κι αυτό είναι ανάγκη να το κατανοήσει όλη η Βουλή».



Οταν αρνήθηκε η κυβέρνηση να δηλώσει ότι θα ασκηθεί δίωξη εις βάρος του Μπλέτσα, σύσσωμη η αντιπολίτευση αποχώρησε από την αίθουσα. Η διάταξη που κουκούλωσε την υπόθεση, θέτοντας τη δίωξη των τριών δικαστών στο αρχείο, ψηφίστηκε μόνο από την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά και η συζήτηση συνεχίστηκε με παρόντες μόνο τους βουλευτές της συμπολίτευσης. Τα πρωτοσέλιδα της επομένης είναι ενδεικτικά: «Και η κυβέρνηση αποκηρύσσει τον κ. Ε. Μπλέτσα» («Το Βήμα»), «Η Βουλή έσβησε τον Μπλέτσα» («Ελευθεροτυπία»), «Αναστέλλονται οι διώξεις των Εφετών» («Καθημερινή»), «Η κυβέρνησις δεν συμφωνεί με την ενέργεια του κ. Μπλέτσα» («Απογευματινή»), «Υπεχώρησε η Κυβέρνησις εις το θέμα των δικαστών» («Ελεύθερος Κόσμος»).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Ευσταθίου Μπλέτσα

«Η Ελληνική Δικαιοσύνη, βορά της μεταπολιτευτικής υστερίας και μυθοπλασίας»

(Αθήναι 1978). Ογκώδες πόνημα του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Σχεδόν ο μισός τόμος είναι αφιερωμένος στην υπόθεση «Πόλε», η οποία εξελίχθηκε σε υπόθεση «Μπλέτσα», όταν ο συγγραφέας άσκησε πειθαρχική δίωξη εις βάρος των δικαστών που έκριναν ότι τα αδικήματα του Πόλε κατατάσσονται στα πολιτικά.


ΠΗΓΗ www.iospress.gr



ΟΙ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ 2009-2023

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ