Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ

Η ανεκτικότητα της Ελλάδας και της Κύπρου είναι γνωστό πως οδηγεί στην αποθράσυνση της Τουρκίας.
Ωστόσο είναι επίσης γνωστό πως, ποτέ δεν είναι αργά για να σκληρύνουμε τη στάση μας έναντι λόγων και έργων παραλογισμού και θρασύτητας.
Η σκλήρυνση είναι πάντα εύκολη και όλοι, ακόμη και οι αδαείς, ξέρουν τι πρέπει να κάνει κανείς.
Η σκλήρυνση υπό συνθήκες δυναμικής ισορροπίας είναι μια επιχείρηση δύσκολη για γνώστες: πολιτικούς, διπλωμάτες, στρατιωτικούς.
Μέχρι τώρα η στάση μας ήταν συνετή και διατήρησε την ειρήνη με ορισμένες έντονες αστοχίες.
Όταν οι αστοχίες γίνονται παραλογισμοί και ανοησίες τότε έχει χαθεί το μέτρο και αφού δεν επικρατεί η λογική και ο σεβασμός πρέπει να επικρατήσει ο φόβος και ο τρόμος.
Η διαφοροποίηση από το ανεκτικός στο μη ανεκτικός αποτελεί δύσκολο εγχείρημα, επειδή γνωρίζουμε πως ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο πρέπει κανείς να τσούξει έντονα τον θρασύ ενοχλητικό και οπωσδήποτε να περιμένει κανείς έντονη αντίδραση από το τσούξιμο και μόνο.
Για τούτο προειδοποιούμε και μάλιστα σε έντονα σκληρό τόνο.
Τότε όμως δηλώνουμε πως και θα δράσουμε έντονα και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για να δράσουμε απολύτως επιθετικά.
Η πορεία μιας τέτοιας σκλήρυνσης στάσης στο μυαλό μου ως μη ειδικού είναι ως εξής:
Ξεκινάμε τις αφανείς προετοιμασίες που πιστεύω δεν έπαψαν ποτέ.
Ξεκινάμε επομένως τις εμφανείς ενέργειες.
Πρώτα από την επίσημη διακήρυξη και ενημέρωση πως θα καταρρίπτεται ή θα βουλιάζει οποιοσδήποτε περνάει παράνομα τα σύνορα της Ελλάδος, και πως οι φύλακες των συνόρων όλων των σωμάτων έχουν την άδεια εκ των προτέρων να βάλλουν κατά βούληση και μάλιστα χωρίς καμία προειδοποίηση.
Πιστεύει κανένας, πως θα ήταν τόσο χαλαροί όσο είναι όσοι μπαίνουν, επειδή τους επιτρέπεται από την ανεκτικότητα των εντολέων;

Απαιτείται σε αυτή την διαδικασία η προετοιμασία μέσω εντολών των σωμάτων για εκτεταμένη σύρραξη με έντονα επιθετική διαταγή απελευθέρωσης των στρατιωτικών σε περίπτωση που υπάρξει θρασεία απάντηση να παταχθεί άμεσα και οριστικά.

Η λέξη πόλεμος δεν είναι εύκολο να ειπωθεί είναι όμως πολύ εύκολο να γίνει πράξη και μάλιστα ανεξέλεγκτη για τούτο όποιος επιθυμεί να μην γίνει να είναι απολύτως εκφοβιστικός όχι απλά αποτρεπτικός.
Όσοι εκφράζουν την οικονομίστικη άποψη ότι:
''από τα χρήματα που θα γλυτώναμε μόνο από τις αερο-συνοδείες των παραβατών θα παίρναμε καινούρια αεροπλάνα όχι να απαξιώνουμε αυτά που έχουμε χάρη του παραλογισμού και της θρασύτητας των Τούρκων για να εκπαιδεύουμε τους πιλότους τους'' δεν λαμβάνει υπόψη πως ο πόλεμος είναι πιο κοστογόνος από τις αψιμαχίες και το κόστος σε ζωές αλλά σε πυραύλους και αεροπλάνα  που κοστίζουν αμέτρητες φορές τα καύσιμα τους.
Επίσης εκείνοι που λένε πως είναι καλύτερη η ειρήνη με κάθε κόστος να θυμίσουμε πως η ειρήνη έρχεται μόνο μέσω του φόβου ως μη πόλεμος και άρα της προετοιμασίας και της αποφασιστικότητας να κάνει κανένας έντονο πόλεμο έναντι παραλογισμών και θρασύτητας.

Θεωρώ δεδομένο πως οι ιθύνοντες πολιτικοί και στρατιωτικοί δεν έχουν αυτά στο νου τους από την άποψη πως το να οδηγήσει κανένας τα πράγματα στο μη περαιτέρω είναι δείγμα ηλιθιότητας κι όχι εξυπνάδας και διπλωματίας.
Ωστόσο υπάρχουν μέτρα που μπορούν να τηρήσουν τις ισορροπίες παράλληλα με τη σκλήρυνση στάσης.
Δεν περνάμε από το ''περάστε κόσμε'' στο ''πίσω και σας σφάξαμε'' όμως η κατάληξη πρέπει να είναι αυτή.
Σταδιακά μεν σύντομα και αποφασιστικά δε.
Σε πρώτη πρόκληση κλείνουμε το Τουρκικό προξενείο.
Στη συνέχεια κλείνουμε την πρεσβεία διακόπτοντας κάθε είδους διάλογο πάνω σε παραλογισμούς και ανοησίες.
Και αρχίζουν καταρρίψεις ντρόουν, αεροπλάνων κλπ.
Όπου πια όλοι οι φύλακες θα έχουν ήδη ειδοποιηθεί για να χτυπάνε αλύπητα.

Μέσα στα αντίμετρα πρέπει να είναι και κάποια δηλωτικά της σοβαρότητας.
Πρώτα πρέπει να επεκταθεί η ακτίνα δράσεως των δυνάμεων μας στην ΑΟΖ μέσα από την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια και την διακήρυξη της.
Επίσης να καταστεί η Ελληνική και η Κυπριακή ΑΟΖ εννιαίος αμυντικός χώρος μέσω και του άμεσου εξοπλισμού της Κύπρου για αυτοπροστασία αλλά και της επιτελικής ενοποίησης των δυνάμεων μας με κοινό κέντρο επιχειρήσεων ασκήσεων και οπλικών συστημάτων.

Όλα τα παραπάνω σε βάθος χρόνου θα άλλαζαν άρδην την όλη κατάσταση για τις δύο χώρες του έθνους μας.

Προσωπικά έχω και τώρα όπως και παλιότερα εμπιστοσύνη στους ηγέτες της Ελλάδας και της Κύπρου που συνεργάζονται για την πρόοδο των χωρών του έθνους μας που είναι πασιφανής για όποιον ενδιαφέρεται να δει την μεγάλη εικόνα.